Μάρτιος 1930. Η μεγάλη οικονομική κρίση έχει ήδη ξεσπάσει και σύννεφα πυκνώνουν πάνω από την Ευρώπη. Τρία χρόνια πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία – και έξι πριν από το μεταξικό πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου – δύο νέα μουσικοθεατρικά έργα σατίρισαν το τεταμένο κλίμα της εποχής μέσα από τη σαρκαστική διαστρέβλωση της διδακτικής ηθοπλασίας. Το γνωστότερο, η «Ανοδος και η πτώση της πόλης Μαχαγκόνι» των Μπρεχτ–Βάιλ, τολμηρή σάτιρα του καπιταλισμού και της εμπορευματοποιημένης αστικής όπερας, έκανε πρεμιέρα στη Λειψία στις 9 Μαρτίου φέροντας ως τις ημέρες μας τον τίτλο του «κλασικού».
Ωστόσο, τρεις μόλις ημέρες νωρίτερα, στο θέατρο Μοντιάλ της Αθήνας – γωνία Πανεπιστημίου και Εμμανουήλ Μπενάκη – ανέβηκε για πρώτη φορά ένα ελληνικό έργο, εξίσου δηκτικό, μελωδικό και ανελέητο. Ο λόγος για τη «Σατανερί», τη «σατυρική φαντασμαγορία» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, του σπουδαιότερου συνθέτη της αθηναϊκής οπερέτας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
