Στην πιο διαδεδομένη εκδοχή του μύθου της Αριάδνης, η κόρη του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και της Πασιφάης, που πρόδωσε την πατρίδα και τους δικούς της για να βοηθήσει τον Θησέα, εγκαταλείφθηκε από αυτόν στα παράλια της Νάξου. Αυτά στη μυθολογία. Στην κατά Ουγκό φον Χόφμανσταλ (λιμπρέτο) και Ρίχαρντ Στράους (μουσική) εκδοχή, δηλαδή στην όπερα του 1912 «Η Αριάδνη στη Νάξο», η εγκαταλελειμμένη πριγκίπισσα θρηνεί τον χαμένο έρωτα πάντα στα παράλια του αιγαιοπελαγίτικου νησιού, αλλά δεν είναι μόνη: Τον θρήνο της διακόπτει μια φιγούρα που δεν είχαν προβλέψει οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, και η οποία βγαίνει κατευθείαν από την κομέντια ντελ άρτε. Η Τσερμπινέτα ανεβαίνει στη σκηνή για να θυμίσει στη βαρυπενθούσα Αριάδνη με τσαχπινιά, νάζι αλλά και με υποβόσκουσα μελαγχολία και θλίψη πως ακόμα και αν ένας έρωτας τελειώνει, η ζωή συνεχίζεται με έναν άλλον έρωτα. Πως ο επόμενος Θησέας σε λίγο θα φανεί. Δεν είναι βεβαίως η μοναδική περίπτωση που η μυθολογία χρησιμοποιείται ως πυρήνας έμπνευσης στην όπερα. Εκτός από την «Αριάδνη» του, ο Ρ. Στράους το έκανε και στην «Ηλέκτρα» και στην «Αιγυπτία Ελένη» και στη «Δάφνη» και στην «Αγάπη της Δανάης».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
