[«Ποτέ δεν είναι αργά, κύριε καθηγητά» («Richard says goodbye», ΗΠΑ, 2018). Δράμα του Γουέιν Ρόμπερτς.]
«Γιατί επιλέγουμε να επιπλεύσουμε σ’ αυτό το παράξενο πράγμα που λέγεται ζωή χωρίς τελικά να ζούμε;» αναρωτιέται φωναχτά ο καθηγητής Πανεπιστημίου Ρίτσαρντ Μπράουν μιλώντας σε μια χούφτα φοιτητές, εκείνους τους οποίους ο ίδιος, κατά κάποιον τρόπο, έχει επιλέξει για να παρακολουθήσουν το μάθημά του. Ο Ρίτσαρντ, ένας κινηματογραφικός ήρωας που πάνω απ’ όλα μας θυμίζει πόσο μαγνητικός ηθοποιός εξακολουθεί να είναι άπαξ και το αποφασίσει επιλέγοντας έναν χυμώδη ρόλο ο Τζόνι Ντεπ, βιώνει μια περίεργη κατάσταση – ίσως την τελευταία της σύντομης ζωής του. Διότι από το πρώτο κιόλας πλάνο τού «Ποτέ δεν είναι αργά, κύριε καθηγητά» ο σκηνοθέτης Γουέιν Ρόμπερτς μας βάζει στην καρδιά του ζητήματος: ο καθηγητής πάσχει από μια ανίατη αρρώστια, είναι «καταδικασμένος σε θάνατο», ένας dead man walking με ελάχιστους μήνες ζωής μπροστά του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
