Ηταν ο Μπίλι Γουάιλντερ, αυτός ο ιδιοφυής άνθρωπος και καλλιτέχνης μοναδικός, που κατάφερε μέσα από ένα ανέκδοτο να φτιάξει καλύτερα ίσως από κάθε άλλον την εικόνα του Κερκ Ντάγκλας. Γινόταν το κάστινγκ της ταινίας «Ετσι σπάσαμε τις αλυσίδες» (1958), ενός αντιρατσιστικού δράματος πολύ τολμηρού για την εποχή του, με θέμα την ιστορία δύο δραπετών από τη φυλακή, ενός λευκού και ενός μαύρου, που όμως είναι πιασμένοι με χειροπέδες, γεγονός που κάνει τη δραπέτευσή τους τρομερά δύσκολη και τη συμβίωσή τους ακόμη δυσκολότερη. Το ερώτημα ήταν ποιος θα έπαιζε αυτούς τους δύο ήρωες, τους οποίους τελικά υποδύθηκαν ο Τόνι Κέρτις και ο Σίντνεϊ Πουατιέ. Ο μέγας Γουάιλντερ λοιπόν, είχε πει: «Πρώτα έκαναν την πρόταση στον Μάρλον Μπράντο, ο οποίος δέχθηκε αλλά μόνον αν έπαιζε τον μαύρο. Υστερα την έκαναν στον Ρόμπερτ Μίτσαμ, ο οποίος είπε «τι λέτε μωρέ, είστε με τα καλά σας; Θα παίξω εγώ μαζί με αράπη;». Και μετά την έκαναν στον Κερκ Ντάγκλας, ο οποίος συμφώνησε να παίξει, αρκεί να έπαιζε ο ίδιος και τους δύο ρόλους!».
Αυτός ήταν, στην εποχή του, ο Κερκ Ντάγκλας. Εξαιρετικά φιλόδοξος, με μεγάλη πίστη στον εαυτό του, μαχητικός, πεισματάρης, έτοιμος να βουτήξει στα βαθιά νερά δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στο οτιδήποτε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
