Η παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά «Πες μου τ’ όνομά σου» (θέατρο Radar, πλ. Αγίου Ιωάννη και Πυθέου 93, Δάφνη) είναι στην ουσία μια μικρή συναυλία με όλα τα τραγούδια που έχει γράψει για παραστάσεις ή έχει τραγουδήσει στους δύο δίσκους του «Τεμπέλη δράκου» του Γιώργου Χατζηπιερή, όπως το απόλυτο παιδικό σουξέ «Ελεφαντάκι», και περιλαμβάνονται στο ομώνυμο βιβλίο με CD που κυκλοφόρησε πέρυσι σε εικονογράφηση Μυρτώς Δεληβοριά (εκδόσεις Μικρή Αρκτος). Ο αγαπημένος τραγουδοποιός ζωντανεύει επί σκηνής τα 15 τραγούδια της έκδοσης με τη συνδρομή της αγγελικής φωνής της Νεφέλης Φασούλη και του πολυοργανίστα Γιώργου Κατσάνου, ενώ δεν λείπουν ενδιάμεσα κάποιες μικρές δόσεις φοιβοδεληβορικού stand up με αναφορές στο κείμενο του βιβλίου και ως εκ τούτου στα παιδικά χρόνια του ίδιου του Φοίβου. Μια γλυκιά μουσική παράσταση που αποδεικνύει ότι τελικά δεν υπάρχει χάσμα γενεών όταν παρεμβάλλεται ανάμεσά τους η τρυφερότητα, το χιούμορ και το καλό γούστο.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς έχει γράψει τα τραγούδια (και ένα εξ αυτών σε συνεργασία με τους Χατζηφραγκέτα) και στην καινούργια παράσταση της Συντεχνίας του Γέλιου, της οποίας προΐσταται ο Βασίλης Κουκαλάνι. Στο «Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν» (Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι) ο πολυσχιδής καλλιτέχνης Κουκαλάνι συνσκηνοθετεί μαζί με τον Αντώνη Ρέλλα και συνδημιουργεί με την «Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών» μια διασκευή της κωμωδίας του άγγλου συγγραφέα Ρόι Κιφτ με κεντρικό ήρωα έναν πιτσιρικά που κινείται με αμαξίδιο. Μέσα από το παιχνίδι, το γέλιο και την καλή μουσική οι μικροί θεατές εξοικειώνονται με την ανθρώπινη ποικιλομορφία με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο και παίρνουν ένα πολύτιμο μάθημα ζωής για την αποδοχή της διαφορετικότητας.
Το Θέατρο Τέχνης επανέρχεται με τον «Αλαντίν» (Θέατρο Τέχνης, Φρυνίχου 14), μια παράσταση που είχε ανέβει και το 2010 στην παιδική σκηνή του σε διασκευή Ανδρης Θεοδότου και σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη τότε όπως και τώρα. Είχα δει την πρώτη εκδοχή και θυμόμουν με αγνό ενθουσιασμό την παράσταση, μια αίσθηση που δεν επανεμφανίστηκε ακέραιη, ίσως επειδή ορισμένες πρώτες ύλες της (σκηνικά, κοστούμια, κινησιολογία) μοιάζουν πλέον πολυκαιρισμένες. Ωστόσο, το σημαντικό τελικά είναι ότι αφηγείται το κλασικό παραμύθι από τις «Χίλιες και μία νύχτες» με τρόπο που συναρπάζει τους πιο αδέκαστους κριτές, τα παιδιά, οπότε τα σχόλια των ενηλίκων περιττεύουν.
Οι «Ταξιδιώτες στον χρόνο» (Θέατρο Καρέζη, Ακαδημίας 3) από την ομάδα που παρουσίασε πέρυσι την ιδιαίτερα επιτυχημένη παράσταση «Οι εφευρέσεις που άλλαξαν τον κόσμο» απευθύνονται κυρίως σε παιδιά του δημοτικού. Και αυτό γιατί οι ηθοποιοί που σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης «παρευρίσκονται» στη γένεση τριών σύνθετων ιστορικών γεγονότων (η Γαλλική Επανάσταση, το κυνήγι των μαγισσών στο Σάλεμ, η ανακάλυψη της Αμερικής) και παρουσιάζει στα παιδιά τα αόρατα νήματα που κινούν τα συμβάντα του παρελθόντος.
Στο θέατρο Πόρτα (λεωφόρος Mεσογείων 59), όπου σχεδόν κάθε παράσταση γίνεται το χιτ της σεζόν συνεχίζονται για δεύτερη χρονιά οι «Χιονάνοι» των Patari Project, μια σύγχρονη εκδοχή του παραμυθιού «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι». Ενα πρώτης τάξεως παράδειγμα ότι οι παραστάσεις μεστώνουν στην επανάληψη ακόμα και όταν φεύγει η έκπληξη της πρώτης επαφής με το έργο ή η μουσική μαεστρία του Βασίλη Παναγιωτόπουλου, μια παράμετρος που απογείωνε την περυσινή παράσταση. Εστω και με την απουσία του η σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου των Patari Project διατηρεί το μεγάλο ύψος του πήχη που η ίδια έχει ανεβάσει στο παιδικό θέατρο. Απόδειξη και το «Σκλαβί» στο ίδιο θέατρο, η θρυλική παράσταση του 2000 που συν-σκηνοθετεί με τον πρώτο σκηνοθέτη της Θωμά Μοσχόπουλο σε μια νέα ανάγνωση που αποπνέει φρεσκάδα και ζωντάνια.
