«Κάθε μου πράξη, κάθε πρωτοβουλία, ξεκινά από μια ανοδική αφετηρία. Πώς θα ωφελήσω τον ελληνικό λαό, πώς θα υπηρετήσω καλύτερα την πατρίδα μου. Δεν πιστεύω στις κάθε λογής σκοπιμότητες, πολιτικές, κομματικές, συντεχνιακές, φιλικές, οικογενειακές. Με ενδιαφέρει, κάθε φορά το όλον, το σύνολο, το έθνος, ο λαός, ο άνθρωπος. Είμαι απόλυτος. Το ξέρω. Οπως ξέρω πως αυτό είναι η μεγάλη μου δύναμη και η ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία μου. Πιστεύω, όμως, ότι σ’ ένα εθνικό σύνολο, όπου όλα είναι συμβιβασμός, υπολογισμός, φόβος, θα πρέπει να υπάρχουν μερικοί που να μπορούν να λένε φωναχτά όσα και οι άλλοι σκέφτονται και ψιθυρίζουν».
Αν και τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη, εν τούτοις δεν περιαυτολογεί. Περιγράφει με μοναδικό τρόπο τον εαυτό του, χωρίς υπερβολές, χωρίς ωραιοποιήσεις. Ενενήντα πέντε χρόνια ζωής συμπλήρωσε την περασμένη Τετάρτη 29 Ιουλίου (γεννήθηκε το 1925 στη Χίο) και σε αυτά τα χρόνια κανείς δεν μπόρεσε να τον καλουπώσει. Να του βάλει όρια, «πρέπει» και «γιατί». Αντιφατικός και απόλυτος, ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι μόνο ο συμφωνικός ή ο λαϊκός συνθέτης, δεν είναι μόνο εκείνος που μελοποίησε την ελληνική ποίηση, δεν είναι ούτε καν πολιτικός. Είναι ένας κοινωνιστής. Ενας αγωνιστής της κοινωνίας, που δεν δίστασε να έρθει σε κόντρα ακόμη και με φίλους και με συντρόφους. Κανείς όμως δεν του αρνήθηκε το πάθος για την ελευθερία, τη δημοκρατία, τον άνθρωπο. Από την εφηβεία του έως σήμερα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
