Εχει αναπτυχθεί μια φιλολογία τα τελευταία χρόνια γύρω από το λαϊκό μας τραγούδι. Πολλοί μιλούν για τον αμετάκλητο θάνατό του, άλλοι για μια απλή υποχώρηση και κάποιοι για τη μετεξέλιξή του με βάση τις ανάγκες της εποχής. Η αλήθεια είναι πως το λαϊκό τραγούδι, πέρα από κώδικας, είναι πολύ περισσότερα. Δεν είναι μόνο οι ρυθμοί, ο ήχος, η ορχήστρα και οι δρόμοι. Δεν μπορείς να το δεις αποκομμένο από τη συγκυρία και το γενικότερα λαϊκό αίσθημα. Υπό αυτήν την έννοια, σίγουρα δεν είναι εύκολο να ξαναζωντανέψει η απήχηση, το αποτύπωμα και κυρίως η λειτουργία που είχε σε άλλες εποχές. Αυτό δεν είναι από μόνο του κακό, η κάθε εποχή γεννάει αυτό που έχει ανάγκη.
Αν θελήσουμε να δούμε ιστορικά την πορεία του και το μέχρι πού έφτασε το λαϊκό μας τραγούδι, συνυπολογίζοντας όλες τις παραμέτρους που το ορίζουν, νομίζουμε πως θα σταματήσουμε στον Χρήστο Νικολόπουλο. Ο Νικολόπουλος κράτησε ανοιχτό το «μαγαζί» του λαϊκού μας τραγουδιού, σχεδόν μόνος του για πολλά χρόνια. Δεν παραγνωρίζουμε την προσφορά και άλλων συνθετών – όπως για παράδειγμα του Βαγγέλη Κορακάκη -, όμως ως παραγωγή, διάρκεια, ποιότητα και αποδοχή ο Νικολόπουλος είναι ο τελευταίος μεγάλος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
