συγγραφέας του έργου ζητά μια σκοτεινή σκηνή. Πάνω της, φωτισμένο, μόνο ένα γυναικείο στόμα. Στην άκρη μια φιγούρα απροσδιόριστου φύλου στέκεται όρθια, στραμμένη προς το στόμα. Τα φώτα της πλατείας χαμηλώνουν. Το στόμα αρχίζει να μιλάει ακατάληπτα, παραληρηματικά, με όλο και πιο γρήγορο ρυθμό: «Εξω . . . σ’ αυτόν τον κόσμο . . . αυτόν τον κόσμο . . . μικρούτσικο πραγματάκι . . . πριν την ώρα του . . . σ’ ένα καταραμ . . . τι; . . . κορίτσι; . . . ναι . . . μικρό κοριτσάκι . . . σ’ αυτήν . . . μέσα σ’ αυτήν . . . πριν την ώρα της. . . την καταραμένη τρύπα που λέγεται . . . λέγεται . . . δε βαριέσαι . . . γονείς άγνωστοι . . . ανήκουστοι . . . αυτός εξαφανισμένος . . .». Κάθε νέα παρουσίαση του θεατρικού μονολόγου του Σάμιουελ Μπέκετ «Οχι εγώ» («Not I») μοιάζει τολμηρό πείραμα. Ο εκάστοτε σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί του καλούνται να κάνουν θέατρο πάνω σε ένα κείμενο που αναιρεί τον χώρο, αναιρεί το σώμα του ερμηνευτή, αναιρεί την ίδια τη θεατρική δράση. Οταν δε το έργο ανεβαίνει όχι ως μονόλογος, όπως το ήθελε ο συγγραφέας του, αλλά ως μουσική παράσταση, η πρόκληση αποκτά άλλα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Μια πρόκληση, με την οποία βρέθηκαν αντιμέτωποι ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος και η Ομάδα Σημείο Μηδέν, καλλιτέχνες με εμπειρία στο έργο του Μπέκετ, όταν εκλήθησαν να ανεβάσουν το «Οχι εγώ» στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, «επενδυμένο» με τη μουσική του Ζήση Σέγκλια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
