Πολλές από τις εικόνες των παιδικών μας χρόνων έχουν παίξει ρόλο στη ζωή μας, μόνο που τότε δεν είχαμε τα γνωστικά εργαλεία για να αντιληφθούμε τι (μας) συμβαίνει. Οπως περίπου συνέβη με τον καθηγητή Χημείας Τάσο Βαφειάδη. Αναφέρει χαρακτηριστικά στον πρόλογο του δεύτερου βιβλίου του («Ιστορίες από τη μουσική πλευρά της ζωής. 102 + 2 αφηγήσεις για τραγούδια, άλμπουμ, συναυλίες και μουσικά γεγονότα από το 1893 έως σήμερα», εκδόσεις ΖΗΤΗ): «Θυμάμαι τον πατέρα μου κάθε φορά που φτάναμε κάπου με το αμάξι να περιμένει να ολοκληρωθεί το τραγούδι στο ραδιόφωνο ή στην 8-track κασέτα πριν κατεβούμε η μητέρα μου, αυτός κι εγώ… Και άντε όταν πηγαίναμε για μπάνιο ή πηγαίναμε νωρίτερα σ’ ένα ραντεβού. Αλλά όταν είχαμε συνάντηση με κάποιον γιατρό ή πηγαίναμε σινεμά; Οχι! Ακόμη και τότε απολάμβανε το τραγούδι, περίμενε να τελειώσει και μόνο τότε έσβηνε τη μηχανή του λευκού Fiat 124. Δεν μπορούσα να το καταλάβω πλήρως, μια και δεν ήμασταν σε κάποια συναυλία για να θίξουμε τον καλλιτέχνη αν φεύγαμε στη μέση του κομματιού, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να κάνω υπομονή».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
