Τίτλος ή επεξηγηματικό κείμενο δεν υπάρχει στην γκαλερί, όμως το ένα ζύγι στην τεράστια αυτοσχέδια ζυγαριά το δηλώνει ξεκάθαρα. «Θανάσης Τότσικας» γράφει η μαρμάρινη πλάκα που κρέμεται και θυμίζει εμφανέστατα ταφόπλακα, αν και απόλυτα λιτή, δίχως επιτεύγματα και πνευματώδη αποφθέγματα να χαράζουν την επιφάνειά της. Στο άλλο ζύγι κρέμεται τμήμα του έργου(ων) που είχε δείξει στην documenta το 1992, μια σιδερένια κατασκευή- μικρογραφία του σπιτιού του στη Νίκαια της Λάρισας που είχε παρουσιαστεί μισοθαμμένο και φλεγόμενο στο Κάσελ.
«Το έκανα για να μπορέσω να το δω, αυτό που αφήνεις πίσω. Είναι αυτό που όλοι σκεφτόμαστε κάποιες φορές» θα πει μειδιώντας και μια αδιόρατη παιγνιώδη λάμψη στο βλέμμα καθώς με ξεναγεί στην έκθεσή του «Θαύματα» στην γκαλερί Rodeo με την οποία εγκαινιάζεται η συνεργασία τους και αποτελεί μια μικρή αναδρομή στο πρόσφατο έργο του. Αν κρίνει κανείς από την πορεία του, είναι μάλλον αναμενόμενο να έχει την ικανότητα για αυτοσαρκασμό (ας δούμε αυτή την περιπέτεια με το Outlook και το έργο με το καρπούζι από άλλη σκοπιά), όμως για κάποιον λόγο η σκέψη ότι ζει απομονωμένος και μόνος σε ένα κτήμα στο χωριό του έξω από τη Λάρισα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε δημιουργεί και τη σκέψη ότι μπορεί να φέρει μια τραχύτητα, μια σκληράδα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
