Oυτοπία, λέξη που επινόησε το 1516 ο άγγλος συγγραφέας σερ Τόμας Μορ για να περιγράψει έναν ιδανικό «μη τόπο». Το φανταστικό σύμπαν της απόλυτης αρμονίας, το οποίο αναζητούν μέσα από τη δημιουργική πορεία τους και οι καλλιτέχνες, ανάμεσά τους μουσικοί, συνθέτες, μαέστροι, ερμηνευτές, προσπαθώντας να αγγίξουν με το έργο τους το θεϊκό, όπως καθένας το αντιλαμβάνεται. Το 1868 ο επίσης Αγγλος Τζον Στιούαρτ Μιλ, από τους σημαντικότερους στοχαστές του 19ου αιώνα, έβαλε δίπλα στην ουτοπία έναν ακόμα όρο, όταν αναφέρθηκε για πρώτη φορά στη δυστοπία: μια φανταστική κοινωνία απόλυτης δυστυχίας. Εδώ είμαστε. Κάτι τέτοιο ζούμε – κυρίως όσοι αρρώστησαν, έχασαν τους δικούς τους, αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης…
Η δυστοπική καθημερινότητά μας ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου σε όλο το θλιβερό μεγαλείο της όταν, προσπαθώντας να συγκεντρώσω τις μουσικές εκδηλώσεις των τελευταίων μηνών, μέτρησα δεκάδες ακυρώσεις. Είναι περισσότερες εκείνες που λόγω πανδημίας δεν έγιναν παρά όσες έγιναν. Αυτό σημαίνει ανεργία για τους έλληνες μουσικούς, που στο σύνολό τους δεν υπήρξαν ποτέ καλοπληρωμένοι. Δεδομένης της κατάστασης, ο απολογισμός του τι ακούσαμε και κυρίως τι δεν ακούσαμε στον τομέα της κλασικής μουσικής απέκτησε δραματικές διαστάσεις. Ωστόσο ανατρέχοντας στη μουσική πάντα ξαναβρίσκουμε, έστω για λίγο, τη χαρά. Ετσι, παίρνοντας μικρές δόσεις χαράς και ελπίδας ξαναθυμόμαστε ό,τι σημαντικό συνέβη από τον Ιανουάριο του 2020 στον χώρο της κλασικής μουσικής. Ελπίζοντας πως τα καλύτερα μας περιμένουν – και πως, όχι, αυτή δεν είναι μια ουτοπική σκέψη.
Αλλαγή φρουράς στο Μέγαρο
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
