Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι η πρώτη φορά που η Comédie-Française ανεβάζει την απαγορευμένη εκδοχή του «Ταρτούφου». Με τον τίτλο «Ταρτούφος ή Ο υποκριτής», το έργο σε τρεις πράξεις του Μολιέρου που έκανε πρεμιέρα τον Μάιο του 1664 και στη συνέχεια απαγορεύθηκε από τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ’ δεν είχε ποτέ αναπαρασταθεί στις σκηνές του ιστορικού θεάτρου. Αντ’ αυτού και ενώ είχε μεσολαβήσει μία πενταετία διωγμών, αφορισμών και ποικίλων αντιδράσεων, παίχτηκε ξανά ενώπιον κοινού, στη νέα, διορθωμένη πλέον μορφή του, σε πέντε πράξεις αυτή τη φορά, και με τον τίτλο «Ταρτούφος ή ο Απατεώνας». Κι αυτή η εκδοχή είναι που έχει επικρατήσει στις ανά τον κόσμο παραστάσεις. Βέβαια, η επιτυχία και αυτού του «δεύτερου» Ταρτούφου τον αντάμειψε. Αλλωστε σε αυτά τα δύσκολα χρόνια χρωστά δύο ακόμα μεγάλα έργα του, τον «Δον Ζουάν» (1664), όπου πάλι τον απασχόλησε, από διαφορετική σκοπιά, το θέμα της υποκρισίας, και τον «Μισάνθρωπο» (1666), μια σάτιρα που σχολιάζει την υποκριτική ευγένεια, τις κοινωνικές συμβάσεις και τη μοναξιά, ενώ περιέχει έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Η επιλογή αυτής της ανέκδοτης εκδοχής από τον βέλγο σκηνοθέτη Ιβο βαν Χόβε στάθηκε και η αφορμή για να αναλάβει να σκηνοθετήσει το έργο. Χάρη στον γάλλο ιστορικό Ζορζ Φορεστιέ, που καταπιάστηκε με την ανασύσταση του κειμένου του λογοκριμένου και απαγορευμένου «Ταρτούφου», βγαίνει στο φως αυτή η πρώτη, πρωτότυπη εκδοχή, για την οποία χρησιμοποίησε τα εργαλεία της «θεατρικής γενετικής». Ο ίδιος εξηγεί άλλωστε ότι ο βασιλιάς δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι ο συγγραφέας που είχε την αμέριστη στήριξή του θα παρουσίαζε στην αυλή του ένα έργο που σατίριζε τους «ευσεβείς» (ή μάλλον τους θρησκόληπτους) την ώρα που εκείνος διεκδικούσε τον ρόλο του αγγελιαφόρου της Καθολικής Εκκλησίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
