Ακούγοντας τις λέξεις «σινεμά» και «μουσείο», η πρώτη ίσως ταινία που σου έρχεται στο μυαλό είναι η «Υπόθεση Τόμας Κράουν» (The Thomas Crown affair, 1999), το ελαφρώς παραλλαγμένο ριμέικ της «Υπόθεσης Τόμας Κράουν» του 1968 με τους Στιβ Μακ Κουίν και Φέι Ντάναγουεϊ, στο οποίο πρωταγωνιστούν ο Πιρς Μπρόσναν και η Ρενέ Ρούσο. Και πράγματι, το μουσείο παίζει τεράστιο ρόλο στο σενάριο, καθώς η ταινία αρχίζει και τελειώνει στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης, από το οποίο ο Κράουν κλέβει τον πίνακα του Μονέ «San Giorgio Maggiore at Dusk». Δύο ώρες αργότερα η ταινία κορυφώνεται με μια εκπληκτικά γυρισμένη σκηνή στο ίδιο μουσείο όπου και πάλι ο Κράουν, μαζί με τους συνεργάτες του (όλοι ντυμένοι ακριβώς όπως ο άντρας σε έναν πίνακα του Μονέ) μπερδεύει την αστυνομία που τους παρακολουθεί και επανατοποθετεί τον κλεμμένο πίνακα στη θέση του κλέβοντας έναν άλλον!
Οπως και να το κάνουμε, η έννοια της κλοπής συνάδει με εκείνη του μουσείου – τουλάχιστον στο σινεμά. Στην «Καυτή πέτρα» (The hot rock, 1972) για παράδειγμα του Πίτερ Γέιτς, ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και η συμμορία του βάζουν στόχο το ανεκτίμητο διαμάντι του τίτλου που εκτίθεται προσωρινά στο Μουσείο του Μπρούκλιν. Φυσικά, το μουσείο ως χώρος έχει χρησιμοποιηθεί και για άλλες εγκληματικές πράξεις. Στον «Κώδικα Da Vinci» (The Da Vinci Code, 2006) του Ρον Χάουαρντ, ας πούμε, η πλοκή αρχίζει με μια δολοφονία μέσα στο παριζιάνικο Λούβρο. Και από εκεί αποκαλύπτονται σιγά-σιγά στοιχεία σε πίνακες του Ντα Βίντσι που οδηγούν στην ανακάλυψη ενός θρησκευτικού μυστηρίου που επί δύο χιλιάδες χρόνια προστατεύεται από μια μυστική κοινωνία και μπορεί να κλονίσει τα θεμέλια του Χριστιανισμού…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
