Υπήρξε ο νεαρότερος επιβάτης του θρυλικού πλοίου «Mataroa» που μετέφερε το 1945 στη Γαλλία πολλά υποσχόμενους επιστήμονες, καλλιτέχνες, λόγιους και φοιτητές προκειμένου να μη χαθούν στη δίνη του ελληνικού εμφυλίου. Ο Ευγένιος Ιονέσκο τον θεωρούσε «έναν από τους πιο πρωτότυπους, τους πιο λεπτούς και τους πιο γοητευτικούς ζωγράφους» που είχε γνωρίσει. Ηταν φίλος του Αλμπέρτο Τζιακομέτι και του Κορνήλιου Καστοριάδη. Ο Ντίκος (Κωνσταντίνος) Βυζάντιος διέπρεψε στο καλλιτεχνικό προσκήνιο του Παρισιού για περισσότερα από 50 χρόνια και η έκθεση (την οποία επιμελήθηκε ο Κυριάκος Κουτσομάλλης) με τίτλο το όνομά του και υπότιτλο το δίπολο «Ανεικονισμός και Παραστατικότητα», η οποία παρουσιάζεται (έως τις 22 Σεπτεμβρίου) στο Ιδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στη Χώρα της Ανδρου, αποτελεί ταυτοχρόνως αναδρομή και φόρο τιμής στο έργο του.
Η σχέση του Βυζάντιου με την τέχνη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κυτταρικής φύσεως. Ο ζωγράφος πατέρας του, Περικλής Βυζάντιος, γόνος παλιάς φαναριώτικης οικογένειας, είχε δώσει δυναμικά το «παρών» στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας του Μεσοπολέμου, και κατάφερε από νωρίς να εμφυσήσει στον γιο την ανάγκη για δημιουργία και την έφεση προς τις αξίες του ουμανισμού. Τα πρώτα έργα που αντικρίζει κανείς στην έκθεση, κάποια πρώιμα σχέδια με σκύλους, παιδιά, τοπία, οι πίνακες στους οποίους φιλοτεχνεί το ατελιέ του πατέρα ή την εικόνα της μητέρας του να γράφει καθισμένη στο σεκρετέρ της, φανερώνουν το ταλέντο του και προκαλούν συγκίνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι είχε γίνει στα 16 του δεκτός στην ΑΣΚΤ, όπου σπούδασε κοντά στους Κωστή Παρθένη και Ουμβέρτο Αργυρό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
