Μπορεί ένας πραγματικός εξωτερικός τόπος να μετουσιωθεί σε ένα αληθινό ψυχικό τοπίο και, συν τοις άλλοις, να καθορίσει το μετέπειτα καλλιτεχνικό έργο ενός ανθρώπου; Η απάντηση, στην περίπτωση της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου, δεν είναι απλώς καταφατική αλλά εξόχως συγκινητική. Οταν ήταν δεκατριών ετών είχε πάει εκδρομή με το σχολείο της στον Αυλώνα, μια περιοχή απερίγραπτης ομορφιάς έξω από τη γενέτειρά της, τη Μύρινα της Λήμνου.
Με τη Βέτα, μια συμμαθήτρια και φίλη, επειδή ακριβώς «σαν να μας μαγνήτιζε μια μαγική έλξη», άρχισαν τότε να κατευθύνονται προς το βουνό. «Κι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Ηταν μεθυστικό. Οι πέτρες ξεκολλούσαν, οι μικροί θάμνοι που κρατιόμασταν για να αναρριχηθούμε ξεριζώνονταν, όμως ανεβαίναμε και ανεβαίναμε με μια παράφορη επιθυμία να φτάσουμε στην κορυφή». Ωστόσο, δεν υπήρχε μόνο λαχτάρα αλλά και φόβος, επειδή η κατάσταση ήταν παρακινδυνευμένη, θα μπορούσαν να γκρεμιστούν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
