Τη συναντώ στο Θέατρο Τέχνης. Στο πρόσωπό της δεν υπάρχει ίχνος μακιγιάζ. Σε μία ώρα η παράσταση «Photograph 51», στην οποία πρωταγωνιστεί, ξεκινά. Η Λένα Δροσάκη με την εύθραυστη ομορφιά δεν φυλακίστηκε ποτέ στους ρόλους μiας ανάλαφρης ενζενί, όπως ίσως προδίκαζε το φιζίκ της. Αντίθετα δοκιμάστηκε σε δύσκολους ρόλους, αποτελώντας μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, έχοντας άλλωστε στο βαρύ βιογραφικό της το θεατρικό βραβείο Μελίνα Μερκούρη που κέρδισε το 2015.
Τα τελευταία χρόνια έζησε πολλά. Εγινε μητέρα και παράλληλα αποτέλεσε μία από τις φωνές του κινήματος #ΜeΤoo στην Ελλάδα, όταν κατήγγειλε δημόσια μαζί με άλλες συναδέλφους της τον Πέτρο Φιλιππίδη.
Εφέτος στο θέατρο συνάντησε έναν ακόμη σπουδαίο ρόλο, διασταυρώθηκε με την πραγματική ιστορία μίας άλλης γυναίκας, της Ρόζαλιντ Φράνκλιν, στο έργο «Photograph 51» της Ανα Ζίγκλερ, το οποίο παρουσιάζεται στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά.
Η Ρόζαλιντ Φράνκλιν ήταν η ερευνήτρια που το 1952 κατάφερε πρώτη να αποτυπώσει σε μία φωτογραφία το ανθρώπινο DNA, ανοίγοντας τον δρόμο σε εντυπωσιακές ιατρικές ανακαλύψεις. Και όμως τη Φράνκλιν μοιάζει να την προσπέρασε με έναν τρόπο η Ιστορία. Ολοι οι συνεργάτες της έγιναν διάσημοι, πήραν Νoμπέλ. Εκείνη όμως όχι, ίσως επειδή ήταν γυναίκα.
«Θεωρώ ότι συναντώ τη Ρόζαλιντ Φράνκλιν σε μία ωραία στιγμή» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η Λένα Δροσάκη. «Είναι μια γυναίκα που έζησε μία τεράστια αδικία από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε, μεγαλώνοντας σε μια πατριαρχική κοινωνία. Σπουδαία επιστήμονας, φωτογράφισε το ανθρώπινο DNA και ουσιαστικά αποκρυπτογράφησε την ύπαρξή του. Κατάφερε δηλαδή να βγάλει την περίφημη φωτογραφία 51, στην οποία έχει βασιστεί ό,τι γνωρίζουμε. Και αυτό όχι μόνο δεν ειπώθηκε τότε, αλλά νιώθω ότι της έκλεψαν, της στέρησαν, την αναγνώριση που της άξιζε. Το όνομά της για χρόνια δεν υπήρχε πουθενά. Πέρασαν δεκαετίες ώστε ένας συνεργάτης της να γράψει ένα βιβλίο και να μιλήσει για τη συμβολή της, επειδή ίσως δεν άντεχε πλέον το βάρος της πράξης του».
Κεφάλαιο #MeToo
Πέρα από το πεδίο του θεάτρου, η Λένα Δροσάκη είναι ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του κινήματος #ΜeTοο στην Ελλάδα καταγγέλλοντας μαζί με άλλες ηθοποιούς συναδέλφους της τον Πέτρο Φιλιππίδη. Πόσο δύσκολο ήταν να μιλήσει δημόσια για όσα ένιωθε ότι τη στοιχειώνουν; «Ηταν πολύ δύσκολο» απαντά. «Δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι πολύ νωπό ακόμη μέσα μου, μολονότι πέρασε καιρός. Αλλά όταν κοιτώ τον γιο μου, τον Αναστάση, καταλαβαίνω ότι ήταν καθήκον μου να το κάνω. Για να τον μάθω τι σημαίνει αξιοπρέπεια και σεβασμός» προσθέτει.
Τελικά τον περασμένο Φεβρουάριο ο Πέτρος Φιλιππίδης καταδικάστηκε σε ποινή κάθειρξης οκτώ ετών για δύο απόπειρες βιασμών, ενώ κρίθηκε αθώος για την πράξη του βιασμού, με το δικαστήριο να αποφασίζει η έφεσή του να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα μέχρις ότου κριθεί η υπόθεσή του σε δεύτερο βαθμό. «Πώς σχολιάζετε την απόφαση του δικαστηρίου;» τη ρωτώ. «Δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι» απαντά ευγενικά. «Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι μετά τη δική μου κατάθεση στο δικαστήριο, εγώ αισθάνομαι ελεύθερη».
Οπως εξομολογείται, πολλές γυναίκες την πλησίασαν μετά την απόφασή της να μιλήσει για αυτό το θέμα και μοιράστηκαν αντίστοιχες ιστορίες μαζί της. «Θέλω να πιστεύω ότι με έναν τρόπο ίσως σήμερα να είναι λιγάκι πιο εύκολο σε μια γυναίκα που δουλεύει σε έναν φούρνο, σε μια τράπεζα, σε μια πολυεθνική, οπουδήποτε, να μιλήσει για συμπεριφορές και πράξεις που θίγουν την αξιοπρέπειά της» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Το ταξίδι της στην υποκριτική
Η Λένα Δροσάκη κοιτά το θέατρο με έναν ατόφιο ρομαντισμό. Το κορίτσι που μεγάλωσε στην Πάτρα, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός, όπως εξομολογείται, όταν είδε στο θέατρο την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη να ερμηνεύει τον ρόλο του Αμλετ. «Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. «Πώς είναι δυνατόν μια γυναίκα να ενσαρκώνει έναν άνδρα τόσο πετυχημένα και αυτό που βλέπω επί σκηνής να με συνεπαίρνει τόσο ώστε να μην αντιλαμβάνομαι το φύλο της;» θυμάμαι αναρωτιόμουν τότε μετά το τέλος εκείνης της παράστασης» αναφέρει. Ετσι κατάλαβε ότι αυτό ήθελε να κάνει και εκείνη στη ζωή της.
Οπως εξηγεί, δεν είχε ποτέ το άγχος να γίνει πρωταγωνίστρια. «Κάνω θέατρο γιατί το αγαπώ. Γιατί θέλω να ανακαλύπτω πράγματα που με βοηθάνε και με εξελίσσουν. Αλλωστε τι είναι οι ρόλοι; Βιώματα είναι που κουβαλούν μέσα τους συναισθήματα. Ερμηνεύεις πρόσωπα που μπορεί να είναι θυμωμένα, απογοητευμένα, ερωτευμένα, να περνούν από χίλιες διακυμάνσεις και εσύ να πρέπει να σκάψεις βαθιά μέσα σου ώστε να τα αποδώσεις σωστά. Σκάβοντας λοιπόν ανακαλύπτεις δικά σου πράγματα. Καταστάσεις που σου έχουν συμβεί ή καταστάσεις που δεν ήρθαν ποτέ στη ζωή σου. Πράγματα που θα ήθελες να αντιμετωπίσεις ή πράγματα που δεν θα ήθελες ποτέ να αγγίξεις. Και μέσα από αυτή την «εσωτερική βουτιά» ανακαλύπτεις εσένα».
Θέατρο και τηλεόραση
Θεατρική ηθοποιός κατά κόρον η ίδια, τα τελευταία μόνο χρόνια έχει πει το «ναι» στην τηλεόραση. «Οχι, δεν ήταν ταμπού για μένα η τηλεόραση» απαντά. «Φοβισμένη ήμουν απέναντί της και τελικά δεν είχα και άδικο. Το θέατρο έχει ένα τεράστιο ατού: το δικαίωμα της επανάληψης μέσα από τις πρόβες, το δικαίωμα του λάθους. Στην τηλεόραση ο χρόνος είναι αμείλικτος, και αυτό το γνώριζα εξαρχής».
Για πολλά χρόνια, όπως λέει χαρακτηριστικά, δεν ήταν έτοιμη να πάρει ένα κείμενο τη μία ημέρα και την επομένη να το πει καλά. «Ετσι ξεκίνησα πολύ διστακτικά. Διάλεγα πάντα πιο μικρά πράγματα για να έχω μικρό μερίδιο ευθύνης, ώστε όταν νιώσω πραγματικά έτοιμη να μπορώ να αντιμετωπίσω κάτι πιο μεγάλο. Για αυτό, αν θέλετε, για πολλά χρόνια απείχα. Ηθελα να μπω σιγά-σιγά σε αυτό το μέσο που λέγεται τηλεόραση. Και ευτυχώς στον δρόμο μου τελικά ήρθαν καλοί συνεργάτες που με βοήθησαν να το μάθω». Ετσι σε λίγο καιρό ξεκινά γυρίσματα για τον δεύτερο κύκλο της σειράς του Γιώργου Καπουτζίδη «Σέρρες», ενώ τον Αύγουστο θα βρεθεί στη Μικρή Επίδαυρο με ένα έργο του Χρήστου Χωμενίδη, εμπνευσμένο από τον «Ιωνα» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά.
Προσωπικό της καταφύγιο σήμερα είναι ο γιος της Αναστάσης, ο οποίος τον Ιούλιο θα κλείσει τα τρία. Βγάζει από την τσάντα της το κινητό της και μου δείχνει κάποιες φωτογραφίες του. Στην οθόνη εμφανίζεται ένα ξανθό, όμορφο αγόρι, που είναι ίδιος εκείνη. «Με κάνει να θέλω να γίνομαι κάθε ημέρα καλύτερη» λέει.
«Photograph 51»: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Πεσμαζόγλου 5) μέχρι και τις 4 Απριλίου. Σήμερα Κυριακή 19 Μαρτίου παράσταση εκτάκτως στις 16.00.
