Μία από τις συνδέσεις που έρχονται στο μυαλό όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπη με τα νέα έργα της Νάνας Σαχίνη αφορά το «Αίνιγμα του Ισιδώρου Ντυκάς» του Μαν Ρέι, του εμβληματικού έργου που ήταν «Ομορφο σαν την τυχαία συνάντηση πάνω σε ένα ανατομικό τραπέζι μιας ραπτομηχανής και μιας ομπρέλας». Αυτό το ready made της καλυμμένης και δεμένης με σχοινί ραπτομηχανής, o μεγάλος πρόδρομος κρυμμένων αντικειμένων στο έργο του Μαγκρίτ ή στα τυλιγμένα και κρυμμένα κτίρια του Κρίστο και της Ζαν Κλοντ, παραμένει ακόμα και σήμερα που δεν είναι πλέον τόσο δυσεπίλυτος ο γρίφος του, μερικά βήματα πέρα από την ορθολογική αντίληψη και τους κανόνες της πραγματικότητας.
Στη νέα δουλειά της στο artist run space koraϊ στη Λευκωσία και πρώτη έκθεσή της στην Κύπρο, σε έναν χώρο τέχνης δηλαδή που εγκαινίασαν το 2017 ο εικαστικός καλλιτέχνης Αλέξανδρος Κυριακίδης και ο πλαστικός χειρουργός και εικαστικός Ανδρέας Μαλλουρής, η Σαχίνη παρουσιάζει μια σειρά από εγκαταστάσεις που κινούνται ανάμεσα στην «παραδοσιακή» γλυπτική και στη διαχείριση των ready mades και λειτουργούν ως μικρές νησίδες του παράδοξου (η επιμέλεια είναι του Πάνου Γιαννικόπουλου). Εργα που εξάπτουν τη φαντασία ακριβώς επειδή της αφήνουν πολλά για να τα επεξεργαστεί το δημιουργικό της πεδίο. Αντικείμενα σε συνθέσεις όπου τον πρώτο λόγο έχει το ύφασμα, υλικό που έχει χρησιμοποιήσει στη δουλειά της αλλά και που διευκόλυνε στη συγκεκριμένη περίπτωση τη μεταφορά των έργων στην Κύπρο. Με αντανακλαστικότητα ή ιριδίζον, ως επιδερμίδα στηρίζει αλλά και καλύπτει αντικείμενα καθημερινής χρήσης δημιουργώντας μικρά «ξέφωτα», όπως τα προσδιορίζει η ίδια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
