Ηθοποιός και σκηνοθέτης, με ένα διδακτορικό που τώρα ολοκληρώνεται, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ Αστέριος Πελτέκης είναι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός (1974). Ανέλαβε πέρυσι και πρόσφατα αντιμετώπισε την πρώτη μεγάλη κρίση με αφορμή το ΠΔ – απεργία, καταλήψεις. Παράλληλα παίζει τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» του Μολιέρου (Μονή Λαζαριστών – Σκηνή «Σωκράτης Καραντινός»).
Καταλήψεις, απεργία στο ΚΘΒΕ, στο Εθνικό…
«Υπάρχει συνεννόηση και αλληλεγγύη ανάμεσα στα δύο κρατικά, αλλά και από εκείνους που τους υποκινούν ή τους συμπαραστέκονται. Εχω μιλήσει με τους σπουδαστές και τις σπουδάστριες της σχολής μας και την επιτροπή των ηθοποιών. Από τη στιγμή που έχουν ληφθεί αποφάσεις που είναι υπέρ και του επαγγέλματος και της καλλιτεχνικής σπουδής, θα ήταν καλό να μη χάσουμε αυτή την ευκαιρία. Ασχέτως αν θεωρούν ότι η Κοινή Υπουργική Απόφαση (σ.σ.: ΚΥΑ) είναι λιγότερο σημαντική από ένα ΠΔ.
Το επιχείρημά μου είναι ότι εφόσον έχει εξαιρεθεί ο καλλιτεχνικός κλάδος, σε επίπεδο επαγγέλματος και σπουδών από το ΠΔ, η ΚΥΑ είναι το μοναδικό σχέδιο νόμου που θα υπάρχει. Αρα σε μεγάλο βαθμό θα μας καλύπτει».
Πιστεύετε την κυβέρνηση;
«Στοιχειοθετήθηκε και δεσμεύτηκε για την ίδρυση Ανώτατης Σχολής Παραστατικών Τεχνών και εξαιρεθήκαμε από το ΠΔ ως δευτεροβάθμια εκπαίδευση τόσο μισθολογικά όσο και με την ΚΥΑ. Αυτή είναι και η ουσία του προβλήματος – το εισηγήθηκα και εγώ στη σύσκεψη με τον Πρωθυπουργό και τους υπουργούς. Νομίζω ότι το λογικό είναι να ανασταλούν οι κινητοποιήσεις. Και αν υπάρξει μια κακή εξέλιξη, το ξαναβλέπουμε».
Αλλά;
«Πρώτη φορά βρίσκεται λύση που περιλαμβάνει ένα πλαίσιο για τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα και τις σπουδές – τεράστια επιτυχία. Το ακούν. Αλλά φαίνεται ότι υπάρχει μεγάλη φόρα στους νεότερους, κάποια αλληλεξάρτηση και συνεννόηση με το τι συμβαίνει στο Εθνικό και στις άλλες σχολές, αλλά και κάποιες άλλες υποκινητικές καταστάσεις που, κατά βάση, δεν έχουν σχέση. Θα είναι κρίμα αν χαθεί, θα είναι μια χαμένη ευκαιρία. Τους ζήτησα να σκεφτούν το ενδεχόμενο να συνεχίσουν τη δράση τους με άλλον τρόπο. Ευελπιστώ να πρυτανεύσει η λογική».
Περιμένατε την επιλογή σας;
«Θεωρούσα ότι θα είμαι από τις σοβαρές υποψηφιότητες. Από την παμψηφεί επιλογή μου φαίνεται ότι ζητούμενο ήταν ο προγραμματισμός και η γνώση του τρόπου λειτουργίας ενός κρατικού φορέα».
Ποιο είναι το όραμά σας;
«Χαίρομαι που ένα πρώτο κομμάτι των «22 προτάσεων για το ’22» έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Ηθελα το θέατρο να ξαναβρεί τα πατήματά του μετά την πανδημία, να γεμίσει, να έχει μια πολυσυλλεκτική καλλιτεχνική παραγωγή. Επίσης σημαντικό θεωρούσα την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, των πόρων της πόλης και φυσικά σκεφτόμουν μια τριετή διαδρομή η οποία να διαπερνάται από το brain drain – brain game: Να ξαναέρθουν άνθρωποι, και από το εξωτερικό, που κατάγονται ή έχουν ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη. Και να βγει το προϊόν προς τα έξω.
Ενα ακόμη όνειρό μου, που δεν έχει ευοδωθεί ακόμα, είναι η δημιουργία ενός φεστιβάλ προσέγγισης του αρχαίου δράματος από δραματικές σχολές και ακαδημίες θεάτρου σε συνεργασία με οργανισμούς του εξωτερικού».
Τι προβλήματα παραλάβατε;
«Το μεγαλύτερο είναι η διόγκωση αυτών των οργανισμών, πρόβλημα και ευλογία μαζί, γιατί δεν ξέρεις πώς να το ορίσεις. Πέντε χειμερινές σκηνές και δύο μεγάλες καλοκαιρινές ανοίγουν την όρεξη, Αλλά είναι και η διαδρομή μετά την οικονομική κρίση.
Αναζητούμε τρόπους και λύσεις. Ο ισχυρότερος είναι με την παραγωγή καλού καλλιτεχνικού προϊόντος που θα φέρει κόσμο στο θέατρο. Και το πετύχαμε. Πρέπει να έρθουν και έσοδα. Δυστυχώς με τις καταλήψεις και τις απεργίες χάθηκε ένα πολύ μεγάλο ποσό – μεγάλο το πλήγμα. Με γονάτισε ως υπεύθυνο του θεάτρου. Συνεχίζουμε όμως».
Ψάχνετε χορηγίες;
«Δύσκολος τομέας, ιδίως στη Θεσσαλονίκη. Πολλοί θεωρούν τον πολιτισμό υποδεέστερο. Το θέατρο λειτουργεί και ψυχοθεραπευτικά σε μεγάλο βαθμό – για εμάς, για τους θεατές. Θα ήταν καλό να δοθούν και περισσότερα κίνητρα από την πολιτεία, να γίνει και μια επιμόρφωση των επιχειρηματιών ως προς την κοινωνική πολιτική, για να συνδράμουν και εκείνοι με τη σειρά τους».
Η κρατική επιχορήγηση δεν αρκεί;
«Τα πράγματα είναι δύσκολα, χωρίς έκτακτες. Η τακτική ανέρχεται σε 5.863.000 ευρώ – χρειάζεται μια πιο γενναιόδωρη. Κάποιες κινήσεις πρέπει να κάνουμε και εμείς, ένα συμμάζεμα εσόδων -εξόδων, αλλά είναι δύσκολο».
Η αντιπαράθεση Αθήνας – Θεσσαλονίκης υπάρχει πάντα;
«Πάντα. Στην Αθήνα έχουν συγκεντρωθεί όλα. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει τηλεόραση, ραδιόφωνο, άλλα θέατρα, ώστε να έχουν παράλληλες δουλειές οι ηθοποιοί. Δεν θα έπρεπε όμως. Αν είχαμε μια αντίστοιχη οντότητα όπως έχει η Βαρκελώνη σε σχέση με τη Μαδρίτη, δεν θα συνέβαινε αυτό».
Συνεργάζεστε με σημαντικούς σκηνοθέτες. Δυσκολεύεστε με τους ηθοποιούς;
«Αυτό που μπορούσε να γίνει άμεσα και γρήγορα ήταν να έρθει ο σκηνοθέτης – είναι ένας, δεν απαιτείται να μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Θεσσαλονίκη. Από την άλλη, στο ΚΘΒΕ υπάρχει ένα πολύ καλό δυναμικό ηθοποιών που όταν κάποιος δεν το γνωρίζει, αναρωτιέται γιατί να πρέπει να συνεργαστεί μαζί του. Ετσι δημιουργείται ένα θέμα. Είμαστε υποχρεωμένοι να απασχολούμε 100 ηθοποιούς που χτίζουν τη ζωή τους εδώ, καλοί, χρήσιμοι. Είναι δύσκολο μετά να του πεις «γεια σου, δεν σε χρειάζομαι πια». Δεν έχει δημιουργηθεί καλλιτεχνική πιάτσα. Ούτε έχεις τη δυνατότητα να φέρεις ένα πρώτο όνομα (σ.σ.: μεγαλύτερος μισθός 1.800 ευρώ μεικτά = 1.300 καθαρά)».
Εχετε καλέσει Θεσσαλονικείς;
«Αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Ενδιαφέρονται κυρίως για το καλοκαίρι. Το δύσκολο παζλ είναι τον χειμώνα. Γίνεται προσπάθεια με την Αννα Φόνσου να φτιάξουμε και εδώ «Το Σπίτι του Ηθοποιού». Ενα κομμάτι θα μπορούσε να φιλοξενεί ηθοποιούς».
Και τώρα είστε ο «Κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου…
«Ηταν μεγάλη η επιμονή του σκηνοθέτη Θοδωρή Αμπαζή. Εμένα με προβλημάτιζε. Σκέφτηκα όμως ότι θα έχω κλείσει χρόνο στη διεύθυνση και ότι μετά από τόσο καιρό, με τον κόσμο που γενικά έχει μια αγάπη προς το πρόσωπό μου και ως ηθοποιό, θα ήταν καλό και για το ίδιο το θέατρο. Τρίτη φορά παίζω στο συγκεκριμένο έργο. Οταν ξεκίνησα, έκανα έναν από τους γιατρούς, προ 12ετίας τον Κλεάνθη, τώρα τον Αργκάν – κλείνει ο κύκλος».
Τι σας οδήγησε στο θέατρο;
«Από μικρός είχα τρέλα με το θέατρο σκιών και τον Καραγκιόζη. Πριν τελειώσω το σχολείο ένας γνωστός σπούδαζε ηθοποιός και μου ζήτησε κάτι να του πω. Βρήκε ότι το λέω φυσικά. Με κάλεσε σε μια πρόβα του. Αυτό ήταν. Εδωσα εξετάσεις, μπήκα στο ΚΘΒΕ, ασχολήθηκα με τη δημοσιογραφία, πήγα στο Τμήμα Θεάτρου της Καλών Τεχνών – έκανα μια ολιστική προσέγγιση».
Καλλιτεχνικός διευθυντής. Ονειρο ζωής;
«Δεν ξέρω αν ήταν όνειρο. Ουσιαστικά τα πράγματα οδηγήθηκαν εδώ. Αγαπούσα πολύ αυτό το θέατρο, την πόλη μου. Ενιωσα έτοιμος, έχοντας ολοκληρώσει έναν κύκλο σπουδών και πράξης. Ηθελα να δώσω στο ΚΘΒΕ μια τεράστια ώθηση με ό,τι τρόπο έχω».
Τι θέλετε να αφήσετε φεύγοντας;
«Οτι μαζί με όλους τους προηγούμενους έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι για να πάει ένα βήμα παρακάτω ο οργανισμός και η τέχνη».
