Η «Ειδύλλια οδός» συνέδεε την Αθήνα με την Ελευσίνα πριν από 25 αιώνες. Εκεί όπου περπατούσε κόσμος και μετακινούνταν εμπορεύματα και κάθε είδους αντικείμενα καθημερινής ανάγκης. Τα χνάρια τού χθες συναντούν τα σημερινά μέσα από μια έκθεση στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων χάρη στην επιμελητική προσέγγιση της Μαρίας Μαραγκού, κριτικού τέχνης και καλλιτεχνικής διευθύντριας του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης στο Ρέθυμνο. Βασίζεται σε μια ιδέα που γεννήθηκε στη διάρκεια της καραντίνας μέσα από τις βόλτες της στα Αναφιώτικα, στη Ρωμαϊκή Αγορά, στα δρομάκια του Λυκαβηττού. «Καθώς περπατούσα σε αυτούς τους σημερινούς δρόμους, σκεφτόμουν με μια τρυφερότητα τι είμαστε και ποιο είναι το παρελθόν μας. Τι θα μπορούσε να περνάει πάνω από έναν τέτοιο χωματόδρομο σήμερα και ποια υλικά βρίσκονται πιο κοντά σε αυτόν; Το χώμα το ίδιο, ο πηλός, ξύλα, τα καλάμια, υλικά αρχέγονα. Αρχισα να σκέφτομαι ποιοι έλληνες καλλιτέχνες τα χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη στην τέχνη τους για να αναζητήσω με έναν τρόπο τη διαδρομή του ελληνικού πολιτισμού» εξηγεί το σκεπτικό της.
Η Μαραγκού κατέληξε σε 33 καλλιτέχνες, οι οποίοι δουλεύουν με τον πηλό, το μάρμαρο, το κεντίδι, το χαρτί μέσα από έργα που εκφράζουν την προσωπική ματιά του καθενός και της καθεμίας για το περιβάλλον όπου ζουν. Παρουσιάζονται στον χώρο του Μηχανουργείου, όπως και στο προαύλιό του, εκεί όπου έχουν τοποθετηθεί η εγκατάσταση με τα κεραμικά αγγεία της Δανάης Στράτου (Upon the earth under the clouds). Eντός του κτιρίου, τα έργα παρουσιάζονται σε δημιουργικούς διαλόγους μεταξύ τους και δεν είναι ομαδοποιημένα ανάλογα με το κοινό υλικό κατασκευής τους. Το κεραμικό βιβλίο του Αγγελου Παπαδημητρίου στο οποίο αναγράφεται το διήγημα του Μιχαήλ Μητσάκη «Υπό την συκήν», αλλά και οι μνημειακοί πλέον μαρμάρινοι νεροχύτες που γίνονται βωμοί προσωπικοτήτων όπως ο Καβάφης ή ο Πάνος Κούτρας, η εγκατάσταση με τα σκέιτμπορντ από μάρμαρο «New Sun (I, II, III)» (2019) του Ανέστη Ιωάννου, οι μικροί αργαλειοί επινόησης του Δημήτρη Αντωνίτση, η φωλιά από άχυρα, καλάμια και φυτικά στοιχεία του Παντελή Χανδρή («Τρόπαιο», 1993), η υβριδική ταπισερί «Eyewitness» (2020) της Ζωής Γαϊτανίδου γίνεται αυτόνομο έργο τέχνης που θυμίζει αφρικανικό έργο τέχνης, το κεραμικό, βιομορφικό γλυπτό «ADIA» (2013) της Λίντα Μπένγκλις ή η προθήκη με τα πήλινα, όπως αποδεικνύεται οστά του Αντριάν Βίλαρ Ρόχας, συνιστούν ένα σύνολο που αποτίνει φόρο τιμής στην τέχνη που απαιτεί τη χειρωνακτική εργασία.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
