«Με λένε Μαρίκα Νίνου. Εζησα μια ζωή γεμάτη μουσική, πάθος και πίκρες, πολλές πίκρες. Μα αγαπήθηκα πολύ! Με λένε Μαρίκα Νίνου. Και τα έκανα όλα! Παντρεύτηκα, έγινα μάνα, έθαψα τους δικούς μου…, μα πιο πολύ τραγούδησα! Εγινα πρώτο όνομα, με σέβονταν και με θαύμαζαν όλοι. Με λένε Μαρίκα Νίνου. Η φωνή μου έγινε το όπλο μου, το μαχαίρι που έκοβε και άνοιγε δρόμο. Κόπιασα όμως, παιδεύτηκα. Δούλεψα πολύ! Κόντρα στην εποχή που μας ήθελε, εμάς τις γυναίκες, σπίτι και νοικοκυριό. Εγώ έλαμψα! Μπήκα δίπλα στα μεγάλα ονόματα. Τσιτσάνης, Χιώτης, Μητσάκης, Παπαϊωάννου. Και τι δεν τραγούδησα! Μέχρι και Χατζιδάκι! Επιβίωσα από τη γενοκτονία των Αρμενίων, γνώρισα τον ξεριζωμό, την προσφυγιά και τον πόλεμο. Εφτασα μέχρι την Αμερική! Με λένε Μαρίκα Νίνου, το καλλιτεχνικό μου! Γιατί, κανονικά, λέγομαι Αταμιάν, Ευαγγελία-Βανουί Αταμιάν. Αρμένισσα. Ταξίδεψα, ερωτεύτηκα, την έφαγα τη ζωή με το κουτάλι! Ο,τι πρόλαβα, δηλαδή… Με λένε Μαρίκα Νίνου. Είμαι τραγουδίστρια, έζησα μόλις τριάντα πέντε χρόνια, μα αξίζουν δυο ζωές».
Θυελλώδης η σύντομη ζωή της (1922-1957), θυελλώδης και η προσωπικότητά της. Σε οκτώ μόλις χρόνια καριέρας όχι μόνο άφησε το στίγμα της στο νεότερο λαϊκό τραγούδι, αλλά στο ταλέντο της υποκλίθηκαν όλοι. Ανατριχιαστική στην ερμηνεία της στο «Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα», στο τραγούδι που συνειδητοποιεί ότι ο έρωτάς της με τον Βασίλη Τσιτσάνη τελείωσε, αυτοβιογραφική στο «Γεννήθηκα για να πονώ», μοναδική στα «Σεράχ», «Ζαΐρα», «Μας ζηλεύουνε», «Παλαμάκια», «Η ζημιά (Τσιτσάνη μου)», «Κάθε βράδυ πάντα λυπημένη», «Η καρδιά σου θα γίνει χρυσή», «Ελα όπως είσαι».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
