Τέσσερις εβδομάδες προτού λήξει η τρέχουσα θεατρική περίοδος, που ως συνήθως είναι η Κυριακή των Βαΐων (εφέτος, 13 Απριλίου), είναι αρκετές για να καλυφθούν τα κενά… Πολλά τα θέατρα, πολλές οι παραστάσεις, δύσκολη συνήθως η επιλογή. Κάποιες όμως αξίζει να τις προλάβουμε.
Αν έπρεπε να διαλέξω την παράσταση της χρονιάς, αυτή δεν θα ήταν παρά το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο θέατρο Πόρτα (έριξε αυλαία την Κυριακή). Το κορυφαίο αριστούργημα του ιρλανδού νομπελίστα συγγραφέα, που άλλαξε το θέατρο του 20ού αιώνα, μεταφέρεται στη σκηνή αυτούσιο, με τρόπο λιτό, πιστό στον λόγο του Μπέκετ, μέσα σε μια υποφωτισμένη ατμόσφαιρα.
Το εξαιρετικό επικλινές σκηνικό, τα κοστούμια της τετράδας των ηθοποιών, οι ήχοι και οι σιωπές, οδηγούν σε μια πλήρη θεατρική απόλαυση. Τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει ο Μπέκετ μέσα σε αυτό το δυστοπικό τοπίο της ατέρμονης και άκαρπης αναμονής γίνονται κατανοητά, γιατί ο σκηνοθέτης, που ενορχήστρωσε την παράσταση, άφησε το κείμενο να κάνει τη δουλειά του.
Ενα από τα κορυφαία έργα του αμερικανού συγγραφέα Αρθουρ Μίλερ, το «Ηταν όλοι τους παιδιά μου», επέλεξε ο Γιώργος Νανούρης για την εφετινή σεζόν στο θέατρο Αλκυονίς. Ο σκηνοθέτης, με την ευαισθησία που τον διακρίνει, μετέφερε στη σκηνή την ιστορία της οικογένειας Κέλερ, μια ιστορία με καθαρά χαρακτηριστικά σύγχρονης τραγωδίας. Κέρδος και υλικά αγαθά, απληστία, συμφέρον και διαχείριση της μνήμης βρίσκονται στο επίκεντρο. Μια διαμάχη ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, την αλήθεια και τα ζωτικά ψεύδη. Η παράσταση του Νανούρη διαθέτει καθαρότητα και μια σειρά από ενδιαφέρουσες ερμηνείες – Γιώργος Γάλλος, Αννα Μάσχα, Κωνσταντίνος Μπιμπής.
«Memorandum» του Βάτσλαβ Χάβελ σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγωργίου. Στο θέατρο Μπέλλος.ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΕΛΙΝΑ ΓΙΟΥΝΑΝΛΗ
Το «Memorandum» του Βάτσλαβ Χάβελ, στο θέατρο Μπέλλος, είναι η απόδειξη της συστηματικής δουλειάς που μπορεί να κάνει μια ομάδα νέων ανθρώπων, The Young Quill, που επιμένει σε έργα και παραστάσεις που κινούνται εκτός πεπατημένης. Γραμμένο το 1965, λίγο πριν από την Ανοιξη της Πράγας, από τον μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Πολωνίας, μας μεταφέρει μέσα στο παράλογο, καφκικό, περιβάλλον μιας δημόσιας υπηρεσίας. Με φαρσικά στοιχεία και μια αισθητική του γκροτέσκο, η παράσταση στη σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγωργίου αναδεικνύει πρόσωπα που έλκονται από την εξουσία, γίνονται κόλακες και ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά της ιεραρχίας. Μια ουσιαστική ματιά σε έναν κόσμο που δυστυχώς παραμένει ολόγυρά μας.
Ο «Εχθρός του λαού» που παρουσιάζεται στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και είναι βασισμένος στο έργο του Ιψεν αποτελεί ένα, σχεδόν πρώτο, δείγμα της δουλειάς του νέου σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου. Και έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που το διάβασε φέρνοντάς το στο σήμερα, διατηρώντας παράλληλα τα μεγάλα διλήμματα του νορβηγού συγγραφέα. Επιλέγει να μεταφέρει το δίπολο από την ηθική της επιστήμης και την πολιτική, στο δίπολο της ηθικής της πολιτικής ευθύνης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ηθική, επιστήμη, αλήθεια και διαφθορά είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας.
«Ο τρόμος του κροκόδειλου» της Μέγκαν Τάιλερ είναι ένα σύγχρονο έργο για την παθογένεια της οικογένειας. Μέσα από την ιστορία δύο αδελφών, που ερμηνεύουν καθηλωτικά η Σύρμω Κεκέ και η Αννα Καλαϊτζίδου, και τη (βίαιη) σχέση με τον πατέρα τους, η παράσταση που σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο θέατρο του Νέου Κόσμου μιλάει για την αγάπη και την έλλειψή της. Και διαχειρίζεται τις οικογενειακές σχέσεις με μια δόση μαύρου χιούμορ, ως μοναδικό (ίσως) μέσο αντίστασης στη διαχείριση της ζωής.
Στο «Απόρρητο» του Ιβάν Βιριπάγιεφ, το οποίο γράφτηκε το 2024, ο θεατής βρίσκεται απέναντι σε μια σειρά από ερωτήματα και απορίες που, αν θέλει να είναι ειλικρινής, θα έπρεπε να έχει ήδη θέσει στον εαυτό του – κι αν όχι, ας το κάνει. Μέσα από τις συνεντεύξεις τριών επιστημόνων κατά τη διάρκεια μιας έρευνας από δύο δημοσιογράφους-ΑΙ η παράσταση με τη σκηνοθετική υπογραφή της Ταμίλας Κουλίεβα θέτει τα μεγάλα και μικρά ζητήματα της εποχής μας. Μιλάει για ευθύνη, δικαιοσύνη, ελευθερία, τοποθετώντας τον άνθρωπο και την εξέλιξή του στο επίκεντρο. Παίζουν: Ταμίλα Κουλίεβα, Χρήστος Στέργιογλου, Μαριάννα Κιμούλη.
«Η φάλαινα» του Σάμιουελ Χάντερ είναι ένα ισχυρό έργο που μετακινεί, προβληματίζει, προκαλεί θυμό και συγκίνηση. Κι αυτό ακριβώς πετυχαίνει στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης στο θέατρο Νέος Ακάδημος, με τον ίδιο να ερμηνεύει τον Τσάρλι, τον παχύσαρκο και αυτοκαταστροφικό ήρωα. Η ερμηνεία του Δαδακαρίδη, βαθιά και ουσιαστική, εμπεριέχει το μέγεθος του πόνου, την επιθυμία για σωτηρία και μαζί μια αλήθεια που αξίζει να πολεμήσουμε για αυτήν.
Στη «Συνάντηση» του Στίβεν Μπέλμπερ ο Γιώργος Κιμούλης δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του 70χρονου ομοφυλόφιλου, πρώην διάσημου χορογράφου, που ζει απομονωμένος παρέα με τις φωτογραφίες από το παρελθόν και τις αναμνήσεις του, ως τη στιγμή που ένα περιστατικό ανατρέπει τα δεδομένα. Χωρίς καμία επίφαση ο έμπειρος ηθοποιός, που μετέφρασε και σκηνοθετεί το έργο, ενσωματώνει τον ήρωά του, από τις κινήσεις ως τις μύχιες σκέψεις του. Στο θέατρο Coronet.
Με την «Τουραντό, η γυναίκα που μισούσε τους άντρες» του Κάρλο Γκότσι, σε απόδοση και διασκευή του ποιητή Στρατή Πασχάλη, ο Στάθης Λιβαθινός παραδίδει μια ευφρόσυνη και καλοδουλεμένη παράσταση στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Ο Νίκος Καρδώνης, ο Βασίλης Ανδρέου, ο Αρης Τρουπάκης και η Μαρία Σαββίδου επιβεβαιώνουν την αξία της ομάδας – μέλη της πάλαι ποτέ Πειραματικής του Εθνικού – και καταθέτουν σπαρταριστές ερμηνείες. Από τους νεότερους ξεχωρίζει ο Βασίλης Ζαφειρόπουλος.
Ελένη Καστάνη και Σταμάτης Φασουλής στο έργο των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου «Η Δεξιά, η Αριστερά και ο κυρ-Παντελής» στο Μικρό Παλλάς.
Τέλος, μια καθαρόαιμη ελληνική κωμωδία με διαχρονικά πολιτικά στοιχεία και την υπογραφή του συγγραφικού διδύμου Αλέκος Σακελλάριος – Χρήστος Γιαννακόπουλος «Η Δεξιά, η Αριστερά και ο κυρ- Παντελής» ευτύχησε στο ανέβασμα του Σταμάτη Φασουλή.
Μέσα από μια τυπική οικογένεια στα χρόνια του Εμφυλίου, με τον πατέρα μοιρασμένο ανάμεσα στους γιους και τις πεποιθήσεις τους, η παράσταση σχολιάζει το διαρκές διχαστικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τον Ελληνα. Στο Μικρό Παλλάς ο λόγος και οι ατάκες ρέουν με φυσικότητα, μέσα σε μια ατμόσφαιρα όπου το γέλιο βγαίνει αβίαστα – κρύβοντας αυτό το πικρό κράτημα του «γελάμε με τα χάλια μας». Απολαυστικό ντουέτο οι γονείς, Σταμάτης Φασουλής και Ελένη Καστάνη.
