Στη Ζέτα Μακρυπούλια δεν αρέσουν οι ταμπέλες. Το ηθοποιός και παρουσιάστρια είναι απλώς δύο επαγγελματικές της ιδιότητες. Η ίδια είναι πολύ περισσότερα – μια γυναίκα που ψάχνεται, εξαιρετικά ευγενής, με μεγάλη υπομονή. Και τόσο όμορφη. Της πήρε καιρό να απαλλαγεί από το τι πιστεύουν οι άλλοι για εκείνη, και ίσως να τα έχει καταφέρει.
Η πρόταση του Νίκου Καραθάνου για «Μια νύχτα στην Επίδαυρο» την εξέπληξε και την ενθουσίασε. Τώρα ετοιμάζεται για την πρεμιέρα στο Κοτοπούλη-Rex.
Μιλήστε μου γι’ αυτή τη «Νύχτα στην Επίδαυρο».
«Το έναυσμα νομίζω ότι είναι η σάτιρα στον ίδιο μας τον χώρο. Μετά από μια παράσταση στην Επίδαυρο, βγαίνουν οι ηθοποιοί για τα συγχαρητήρια από συναδέλφους και ανθρώπους του χώρου και καταλήγουν όλοι μαζί στη γνωστή ταβέρνα. Μάλιστα για τις πρόβες ο «Λεωνίδας» μάς έχει παραχωρήσει και τραπέζια του. Και ξαφνικά, με μια αφορμή, γινόμαστε όλοι μαλλιά-κουβάρια και καταλήγουμε στον Κάτω Κόσμο…».
Ενα έργο για το θέατρο, δηλαδή;
«Οχι, πολύ περισσότερα. Σάτιρα και σαρκασμός απέναντι σε όσα συμβαίνουν σήμερα – ένας εθνικός σαρκασμός. Ολοι θα κάνουμε αναγωγές σε δικά μας πράγματα. Μέσα σε μια τρέλα και κάτι σουρεάλ, θα δούμε τους φόβους μας, το ψέμα, την αλήθεια, την υπεροψία, τις ανησυχίες μας, την υστερία, την υπερβολή και τη ματαιοδοξία μας, την εικόνα που έχουμε χτίσει από έξω προς τα μέσα και όχι από μέσα προς τα έξω, για να γίνουμε αρεστοί. Κι αυτό καταρρέει, γιατί δεν είχε γερές βάσεις».
Κωμωδία;
«Είναι τόσο πολυδιάστατο το έργο όσο κι εμείς. Το κείμενο είναι κωμικό. Οταν όμως ο Νίκος το στήνει, το τρελαίνει. Και ξαφνικά μπορεί να τσακωθούμε για ένα κουταλάκι… Είναι και επίκαιρο. Εχουμε αλλάξει πολύ σαν λαός τα τελευταία χρόνια με αυτά που μας έχουν συμβεί. Η παράσταση νομίζω ότι πιάνει πολύ το σήμερα. Η Λένα Κιτσοπούλου σε συνδυασμό με τον Νίκο, φτιάχνουν κάτι μαγικό. Είμαι σίγουρη ότι θα βγει κάτι ωραίο, τρελά κωμικό, που εύχομαι να προβληματίσει και τον κόσμο. Να τους δείξει μια οπτική τού σήμερα στην οποία να μην έχουν σταθεί πολύ. Κι αυτό θέλει να δείξει ο Νίκος: Ζούμε; Πως τη ζούμε αυτή τη ζωή; ΄Η είμαστε ζωντανοί-νεκροί;».
Εχετε απάντηση;
«Εγώ πιστεύω ότι έχουν λίγο καθίσει τα πράγματα και τώρα κάτι αρχίζει να γίνεται, τουλάχιστον στον δικό μου κλάδο. Αλλά σαν άνθρωποι νομίζω ότι είμαστε μουδιασμένοι και έχουμε πάθει λίγο ανοσία. Αυτή την ανοσία της αγέλης που περιμέναμε να ‘ρθει και ήρθε απ’ αλλού. Γίνονται πολύ τραγικά πράγματα και δεν αντιδρά κανείς πια. Κι αυτό με φοβίζει. Οπότε δεν ξέρω πως τη ζούμε αυτή τη ζωή ή μήπως έχει δίκιο ο Καραθάνος και είμαστε ζωντανοί-νεκροί ή στρατιωτάκια».
Πρώτη συνεργασία με τον Καραθάνο. Πώς έγινε;
«Αρχικά με πήρε ο Θανάσης Αλευράς, από τον οποίο ο Νίκος είχε ζητήσει να μάθει αν θα ενδιαφερόμουν να είμαι στην παράσταση. Ούρλιαξα! Δεν το πίστευα ούτε πίστευα ότι θα αναρωτιόταν ο Νίκος αν θα ήθελα. Αλλά έτσι είναι ο Νίκος. Εχω μαγευτεί μαζί του. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος και ζει ανάμεσά μας, με τέτοια υπομονή, τέτοια ευγένεια – δεν έχει σηκώσει τον τόνο της φωνής του. Ακριβής, ξέρει τι θέλει αλλά μας αφήνει ελεύθερους για να δει τι θα του δώσουμε και να το βάλει μέσα. Μας εμπιστεύεται ξεκινώντας από την ομάδα του που είναι πολύ δεμένη, με κοινό γούστο και χιούμορ.
Η βασική σκηνοθετική οδηγία στην οποία εμμένει από την αρχή είναι ότι θέλει τα πάντα, ακόμα και τα κωμικά, να βγαίνουν από μια απελπισία. Θέλει να φωτίσει την απελπισία, ακόμα και για όσους νομίζουν ότι είναι ευτυχισμένοι. Είμαι ευγνώμων και χαρούμενη που μπήκα σε αυτή την παρέα και κλέβω λίγο από τον τρόπο που δουλεύουν».
Και συνεργάζεστε με τον Χρήστο Λούλη…
«Εχουν περάσει τόσα χρόνια. Και για να είμαστε στην ίδια παράσταση, σημαίνει ότι κάπως το έχουμε σκεφτεί. Ο Νίκος μού ανέφερε εξαρχής για τον Χρήστο, για να δει αν θα έχω κάποιο θέμα. Δεν είχα κανένα, ούτε εκείνος. Με τον Χρήστο δεν είχαμε γνωριστεί ποτέ. Μέσα στα χρόνια δώσαμε και οι δύο συνεντεύξεις και ξέρουμε ότι έχει τελειώσει. Σέβομαι και το γεγονός ότι αναγνώρισε και κάτι στο οποίο μπορεί να υπήρξε λίγο υπερβολικός. Οπότε τι; Ο κόσμος καίγεται κι εμείς θα μιλάμε γι’ αυτά; Οταν βρεθήκαμε με τον Χρήστο, μείναμε μόνοι μας ένα λεπτό, είπαμε ότι είμαστε ΟΚ και το λύσαμε μεταξύ μας. Είμαστε μια χαρά».
Είχατε καιρό να κάνετε θέατρο. Από επιλογή;
«Ναι – προτάσεις έχω. Μέσα σε όλη αυτή την κρίση που έχουμε περάσει όλοι έχω περάσει και μια προσωπική, εφ’ όλης της ύλης. Παρατήρησα λοιπόν δεν είμαι και 100% σίγουρη ότι το θέατρο είναι το όνειρο της ζωής μου. Δεν ονειρευόμουν ρόλους, πιο πολύ συνεργασίες, όπως αυτή, τώρα. Κι εκεί κατάλαβα ότι πιέζομαι, ότι μπαίνω σε συνθήκες μιας εικόνας που έχω φτιάξει και δεν είμαι εγώ. Και είπα να το αφήσω λίγο στην άκρη και θα το άφηνα πιο πολύ αν δεν ερχόταν ο Νίκος. Γιατί το θέατρο έχει πράγματα που αγαπώ: Κάνει εμένα καλύτερο άνθρωπο, διευρύνει το μυαλό μου – η τέχνη γενικότερα. Δεν θέλω να κάνω βαρυσήμαντες δηλώσεις, ούτε εγκαταλείπω τίποτα, απλώς δεν έχω και το άγχος να πρέπει να κάνω κάθε χρόνο κάτι στο θέατρο».
Ωστόσο όσο λιγότερο δουλεύει κανείς τόσο λιγότερο εξελίσσεται…
«Ισχύει. Τώρα που ξαναμπήκα στις πρόβες νόμιζα ότι το ξέχασα. Αλλά επανέρχεται. Και μαζί επανέρχονται οι φόβοι, τα κρατήματα. Συγχρόνως έχω πάθει και μια κρίση ειλικρίνειας, ξέρω τι ηθοποιός είμαι, τι θέματα έχω. Δεν είμαι από αυτούς που θα εκτεθούν άνετα. Ξέρω ότι για να το ξεπεράσω χρειάζεται μια προσωπική δουλειά. Υπάρχουν άνθρωποι – τα μεγάλα ταλέντα που λέμε – που έχουν γεννηθεί γι’ αυτό. Βλέπω τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη στις πρόβες, που τη θαυμάζω και καταλαβαίνεις ότι είναι γεννημένη γι’ αυτό. Κατάλαβα ότι εγώ δεν είμαι βέβαιη πως είμαι γεννημένη γι’ αυτό. Κι αυτό αφήνει ένα κενό πίσω του που δεν ξέρεις τι να το κάνεις. Αναρωτιέμαι για τι είμαι γεννημένη, τι μου αρέσει, τι θέλω».
Το βρήκατε;
«Ευτυχώς που τώρα πια μπορούμε χωρίς να δίνουμε λόγο και εξηγήσεις να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Εγώ δεν ξέρω αν είμαι για κάτι γεννημένη, κι αν το ήξερα δεν ξέρω αν θα είχα το θάρρος να το πω – προσπαθώ».
Στην τηλεόραση νιώθετε ο εαυτός σας;
«Η αλήθεια είναι ότι μέσα από το «Ρουκ Ζουκ» εξελίχθηκα. Δεν έχω πια την αγωνία της ταμπέλας. Με ρωτούσαν αν είμαι ηθοποιός ή παρουσιάστρια και έλεγα ηθοποιός. Εκανα αμάν και πώς να βάλω στην ταυτότητά μου το ηθοποιός, να αποδείξω στους άλλους… Ε, όχι, λοιπόν, ό,τι θέλετε είμαι».
Σας απασχολεί τι λένε οι άλλοι για εσάς;
«Μεγάλο πρόβλημα στη ζωή μας αυτό και δυστυχώς ξεκινάει από τα σπίτια μας. Προφανώς και οι δουλειές με δημοσιότητα το πολλαπλασιάζουν. Εζησα έντονα μια σκληροπυρηνική περίοδο κριτικής για τα πάντα. Επαθα έναν πανικό και αποτραβήχτηκα. Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ έχω θυσιάσει την ψυχική μου υγεία για πράγματα που δεν έχουν καμία σημασία.
Κι αυτό έχει να κάνει με το μπούλινγκ που ‘χεις φάει. Κάποια άτομα αφορούν λίγο παραπάνω για λόγους που δεν ξέρω. Θυμάμαι περιόδους που είχα έντονο άγχος για μια συνέντευξη, τι θα με ρωτήσουν, αν θα γραφτεί κάτι παραπάνω για την προσωπική μου ζωή από αυτό που είπα. Τώρα που έχει περάσει καιρός, θέλω να πιστεύω ότι βλέπω πια τα ουσιαστικά. Και λέω πόσο ψωνάρες είμαστε σε αυτόν τον χώρο – νομίζουμε ότι όλα γυρίζουν γύρω από εμάς. Οταν αντιλήφθηκα ότι είμαστε μια κουκκίδα μέσα στο Σύμπαν, έβαλα τα πράγματα στη θέση τους – ηρέμησε η ψυχούλα μου».
Γιατί πιστεύετε ότι ενδιαφέρονται για εσάς;
«Δεν το ξέρω. Ελπίζω να μου το πει κάποιος. Απλώς σε πνίγει κάποια στιγμή και δεν ξέρεις τι να το κάνεις. Και πάλι όμως δεν απαντά στο γιατί εγώ κι όχι ο άλλος. Πουλάει; Δεν ξέρω. Αλλά τώρα έχω αλλάξει πια, έχω βάλει ένα στοπ, τα όριά μου. Ο χαρακτήρας και η συστολή μου κάπως με έσωσαν».
Οι συνεργασίες δεν μείωσαν την ανασφάλειά σας;
«Εξαρτάται από το πόσο βαθιά είναι η τρύπα που έχει κάποιος μέσα του. Σε αυτή τη δουλειά πρέπει να αγωνίζεσαι συνέχεια, δεν έχεις κάτι κεκτημένο, είναι όλα απ’ την αρχή. Μια καλή συνεργασία δεν εξασφαλίζει τη συνέχεια. Είχα την τύχη μέσα σε έναν δύσκολο χώρο, όπως το θέατρο, να συνεργαστώ με 2-3 ανθρώπους που για μένα ήρθαν τη σωστή στιγμή και μου άνοιξαν μια πόρτα να δω αυτή τη δουλειά και κάπως αλλιώς. Γιατί για μένα δεν ήταν ανοιχτές οι πόρτες, ήθελε κόπο. Ο Σταμάτης Φασουλής με βοήθησε πολύ. Ο Γρηγόρης Βαλτινός μου έδωσε έναν ρόλο που με άλλαξε και είχε τη γενναιοδωρία να με αφήσει να κάνω ό,τι θέλω χωρίς επίκριση. Ενιωσα τόσο άνετα – θα τον ευχαριστώ μια ζωή. Ο Δημήτρης Τάρλοου στον «Γιούγκερμαν» με τον ρόλο της μητέρας (σ.σ.: σε διπλό ρόλο με την Ντάινα), γιατί κανένας δεν τολμάει εύκολα να το κάνει – έπρεπε να τσαλακωθώ. Και τώρα ο Καραθάνος – η χαρά της ζωής, όπου μια παρέα έρχεται να σου πει ότι αυτή η δουλειά μπορεί να γίνει και ευχάριστα».
Πώς βλέπετε τις πρόσφατες εξελίξεις στο θέατρο;
«Βλέπω ότι η νέα γενιά είναι αυτή που πήρε τα πράγματα στα χέρια της – το θαυμάζω. Γιατί η γενιά μου δεν έκανε κάτι, ούτε η προηγούμενη, όταν σιγά-σιγά χάναμε τα δικαιώματά μας. Και θέλω να πιστεύω ότι το κοινό καταλαβαίνει ότι αυτός ο αγώνας δεν γίνεται για να κάνουμε κακό στο κοινό, αλλά για να γίνει έστω λίγο, κάτι. Διεκδικούμε τα αυτονόητα. Αλλά μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς, που τα αφήσαμε να χαθούν. Είναι απαράδεκτο ότι στο ελεύθερο θέατρο θεωρείται δεδομένο ότι δεν θα πληρωθείς τις πρόβες. Και καλά εγώ, έχω κι άλλη δουλειά, αλλά τα νέα παιδιά, τα ακούω που δεν έχουν να πληρώσουν το μετρό. Είναι κρίμα να ξεχνάμε πόσο σημαντική είναι η τέχνη. Εχει βγάλει πολύ κόσμο απ’ τα σκοτάδια του».
Η ομορφιά είναι βάρος;
«Αν την αντιλαμβάνεσαι μπορεί και να είναι. Εγώ δεν μεγάλωσα σαν ωραία, δεν κυκλοφόρησα σαν ωραία, δεν πούλησα την ωραία. Ξέρω ότι έχω μια εμφάνιση, όπως ξέρω ότι όλα αυτά θα περάσουν. Μεγαλώνω κι εγώ… Αν το έχω πληρώσει; Μπορεί. Δεν είναι κι ανοιχτές οι πόρτες για τις ωραίες γυναίκες. Πρέπει να αποδείξουν κάτι παραπάνω. Για μένα όμως αυτά είναι λίγο ξεπερασμένα μέσα μου».
Μπήκατε μικρή σε έναν χώρο ενηλίκων. Θα το αλλάζατε;
«Χρωστάω πολλά σε αυτόν τον χώρο, αλλά δεν θα το έκανα στο παιδί μου. Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω στους γονείς μου – παρά τα πρέπει που εκείνοι μου έβαλαν – ότι με μεγάλωσαν με ευγένεια, αρχές, ήθος. Κι αυτά ήταν η σωσίβια λέμβος μου.
Μου φαίνεται λίγο βαρύ να πω ότι δεν θα το ξανάκανα, γιατί είναι η ζωή μου. Αλλά το παιδί μου δεν θα ήθελα να γίνει ούτε ηθοποιός ούτε τίποτε απ’ αυτά. Βέβαια και πού δεν είναι δύσκολα… Αλλά εδώ, επειδή τα ξέρω, θα το προστάτευα».
INFO:
- Σύλληψη-σκηνοθεσία Νίκος Καραθάνος, κείμενο Λένα Κιτσοπούλου – Γιάννης Αστερής. Παίζουν: Χάρις Αλεξίου, Θανάσης Αλευράς, Νίκος Καραθάνος, Εμιλυ Κολιανδρή, Χρήστος Λούλης, Ζέτα Μακρυπούλια, Βασίλης Παπαβασιλείου, Πάνος Παπαδόπουλος, Ελλη Πασπαλά, Αγγελος Τριανταφύλλου, Λυδία Φωτοπούλου, Γαλήνη Χατζηπασχάλη κ.ά. Πρεμιέρα τον Μάρτιο.
- Η φωτογράφιση της Ζέτας Μακρυπούλια έγινε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία.
