Απο-αποικιοκρατικοποίηση. Μεγάλη λέξη, μικρός γλωσσοδέτης, μη υπολογίσιμες οι προεκτάσεις της εφαρμογής της στην πραγματική ζωή. Βέβαια, δεν είναι όλα μετρήσιμα, και ως εκ τούτου περατά όταν μιλάμε για τόσο σημαντικά θέματα. Ο Καντέρ Ατιά, για παράδειγμα, το γνωρίζει καλά προτού η λέξη γίνει η μόδα της εποχής καθώς ο γαλλοαλγερινός εικαστικός και κινηματογραφιστής μεγάλωσε ανάμεσα σε δύο χώρες και δύο κουλτούρες με ξεκάθαρη δυναμική εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Μάλλον αναπόφευκτα όταν συνέθεσε το εικαστικό του ιδίωμα αυτό αποδείχτηκε έμπλεο αναφορών για αυτή την άνιση δυναμική που προκαλεί η συνθήκη της αποικιοκρατίας. Οπως την υφαρπαγή έργων τέχνης και πολιτιστικών αγαθών τα οποία στη νέα «πατρίδα» τους παρουσιάζονται ως εθνολογικά αντικείμενα, πλέον με δύο ταυτότητες και αυτά, καθώς πέρα από εκείνη της καταγωγής τους γίνονται και μέρος της Ιστορίας των χωρών όπου πλέον βρίσκονται. «Η τέχνη μπορεί να προσφέρει έναν παρενθετικό χώρο: μια εξαιρετική, απροσδόκητη γλώσσα για να εκπαιδεύσει το κοινό με διαφορετικό τρόπο πάνω σε θέματα που οι κοινωνίες των μέσων ενημέρωσης και η αδιαφάνειά τους σβήνουν επιμελώς» θα πει στο «Βήμα» επ’ αφορμή της επικείμενης έκθεσής του στην γκαλερί State of Concept.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
