Υπάρχει ένα θέμα με την Αγορίτσα Οικονόμου. Τρεις κουβέντες θα πει και σχεδόν η μισή από αυτές θα αφορά τον εαυτό της. Δεν είναι ότι το αποφεύγει, απλώς φαίνεται να εστιάζει περισσότερο σε πράγματα έξω από την ίδια. Οχι, δεν αναφερόμαστε σε κάποια ψευδοταπεινότητα. Αντιθέτως, επικαλούμαστε κάτι μάλλον ενστικτώδες, μια συναίσθηση άλλης υφής και ποιότητας, η οποία καθρεφτίζεται στα μάτια της, στα μετρημένα λόγια της, και έρχεται να αποκαλύψει τις γερές βάσεις της ευέλικτης υποκριτικής της δεινότητας. Το βέβαιο είναι ότι η ίδια πάντοτε ξεχωρίζει πάνω στη σκηνή. Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι ξεχωρίζει ακόμη και όταν δεν πρωταγωνιστεί, με τη στενή έννοια του όρου. Εν γένει, αυτό σπανίζει. Εν προκειμένω, εντυπωσιάζει.
Τις προάλλες συναντήσαμε την ηθοποιό στο κέντρο της Αθήνας, στον αριθμό 46 της οδού Ερμού, στο φιλόξενο Manοuka που βρίσκεται στον έβδομο όροφο του ξενοδοχείου Utopia. Με θέα την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό, συζητήσαμε για τον ρόλο που υποδύεται ετούτη την περίοδο στον «Αυτόχειρα» του Νικολάι Ερντμαν στο Εθνικό Θέατρο, μια ρωσική/σοβιετική τραγικωμωδία του 1928 που, ευτυχώς, αποδεικνύεται ανθεκτική στον χρόνο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
