Υπήρξε ο ζωγράφος του τυχαίου, ο καλλιτέχνης που δεν επαναπαύτηκε αλλά αναζητούσε πάντα κάτι το καινούργιο στη δημιουργική του έκφραση. Ωστόσο δεν απεμπολούσε την παράδοση, «προσωπικά, αν κατάφερα κάτι, αυτό περιέχει το παρελθόν» είχε πει όταν είχαμε συναντηθεί στο εργαστήριό του στον Κεραμεικό πριν από δύο χρόνια. Ο Γιώργος Λαζόγκας, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στα 77 του χρόνια την Τετάρτη που μας πέρασε, κατάφερνε να επαναδιατυπώνει την παράδοση μέσα από έργα όπως οι κατακερματισμένες «Νίκες» της Σαμοθράκης ή οι «Διαδρομές» στο μετρό Ελαιώνας με τα αποτυπωμένα θραύσματα από αγγεία.
«Δεν μπορείς να δηλώνεις στα απολεσθέντα την παράδοσή σου, πράγματα που αρχετυπικά και βιωματικά κουβαλάς, αρχής γενομένης από την ίδια την ελληνική γλώσσα. Πρόκειται για ένα εργαλείο συγκλονιστικό» έλεγε. Σε εκείνη την ίδια συνάντηση ήταν αδύναμος, σχεδόν ισχνός από την επάρατο που τον ταλαιπωρούσε ήδη από το 2013, αλλά με μεγάλη πνευματική διαύγεια και ζωηράδα όταν μιλούσε για τη δουλειά του. Σταθερά δίπλα του τότε όπως και μέχρι το τέλος η δημοσιογράφος σύζυγός του και «φύλακας άγγελός» του όπως την αποκαλούσε, Αννα Μιχαλιτσιάνου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
