Τον Απρίλιο του 2017 η Κατερίνα Βρανά βρισκόταν στην κορυφή του κόσμου. Για την ακρίβεια, βρισκόταν σε περιοδεία στη Μαλαισία, όταν μια απλή φλεγμονή εντέρου προκάλεσε τόσες αλυσιδωτές αντιδράσεις που κινδύνευσε σοβαρά να πεθάνει. Επηρεάστηκαν όλα της τα όργανα, έχασε την όρασή της και ατρόφησαν οι μύες της. «Σχεδόν πέθανα» είναι και ο τίτλος της παράστασης με την οποία επανέρχεται στη σκηνή ύστερα από αυτή την περιπέτεια και ένα εντατικό πρόγραμμα αποκατάστασης για να μάθει ξανά να κινεί το σώμα της.
Μιλάει ακόμη με δυσκολία και κάθεται σε αναπηρική καρέκλα. Δεν έχουν επηρεαστεί όμως η διάθεσή της για σκληρή δουλειά και το πάθος της να κάνει τους άλλους να γελάνε. Η «πιο αστεία γυναίκα στον κόσμο», τίτλος που κατέκτησε στον παγκόσμιο διαγωνισμό του «Laugh Factory» (γνωστή αλυσίδα comedy clubs στις ΗΠΑ), ξεκινά πάλι από την Ελλάδα, με την ελπίδα να ξαναπιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε. Λίγο προτού η ζωή της ανατραπεί βίαια και ανεξήγητα.
Είναι δύσκολη η απόφαση να εκτεθείτε ξανά στη σκηνή;
«Δεν το θεωρώ έκθεση. Τι άλλο να έκανα; Να προσποιούμαι ότι είμαι καλά όταν μιλάω σαν να έχω γίνει ξαφνικά αλκοολική; Το περίεργο είναι ότι η δημοσιοποίηση της κατάστασής μου αντιμετωπίζεται ως πράξη «δύναμης» και «έμπνευσης». Ευχαριστώ πάρα πολύ, αλλά εμένα μου βγαίνει τελείως φυσικά να είμαι… ο εαυτός μου. Βοηθάει και η αντιμετώπιση που έχω από την οικογένειά μου, η οποία είναι λίγο σούργελο, λίγο πανηγύρι… Οχι μόνο οι γονείς μου, αλλά όλοι. Αδέρφια, ξαδέρφια, θείοι, θείες».
Δηλαδή πώς διαχειρίστηκε η οικογένειά σας τη δυσκολία με την υγεία σας;
«Εχουν πάρα πολύ χιούμορ και δεν καταβάλλονται εύκολα. Αντιμετωπίζουν τη ζωή όπως έρχεται, χωρίς φίλτρο φόβου. Πρόσφατα είχα αυτή τη συζήτηση με τη μητέρα μου. Τη ρώτησα: «Οταν ταξίδευες για τη Μαλαισία, φοβόσουν τι θα δεις;». Και μου είπε: «Οχι, καθόλου». Πιο πολύ την ανησυχούσαν οι 17 ώρες ταξίδι και η αλλαγή στο Κατάρ που έπρεπε να βρει τη σωστή πύλη».
Εχετε καταφέρει και να γελάσετε με αυτή την ιστορία;
«Πάρα πολύ! Το καλύτερο ήταν όταν ξύπνησα από το τεχνητό κώμα και δεν μπορούσα να μιλήσω επειδή είχα σωλήνα που έβγαζε τα υγρά από τους πνεύμονες. Και άρχισαν όλοι: «Α… Τι έγινε; Δεν μπορούμε να μιλήσουμε, Κατερινούλα;». Και όλοι έλεγαν: «Να της πούμε τώρα ό,τι θέλουμε που δεν μπορεί να απαντήσει!». Είχε έρθει και ο ξάδερφός μου στη Μαλαισία και σκέφτονταν μαζί με τον αδερφό μου ποια πλάκα θα μπορούσαν να μου κάνουν. Μια ιδέα ήταν να φέρουν έναν άσχετο άγγλο φίλο τους την ώρα που θα ξυπνούσα και να τον βάλουν να κάνει τον άντρα μου… για να νομίζω πως ξέχασα ότι ήμουν παντρεμένη».
Υπάρχουν και πολύ κακές στιγμές όμως;
«Σαφέστατα. Τώρα, ας πούμε, θέλω να αγοράσω ρούχα για την παράσταση και δεν είναι εύκολο. Δεν βλέπω πολύ καλά και πρέπει να πάω συγκεκριμένη ώρα που έχει φυσικό φως και να μην είμαι πολύ κουρασμένη από τη φυσικοθεραπεία… Και από αγανάκτηση ή από κούραση με πιάνουν πολύ συχνά τα κλάματα. Αλλά νομίζω ότι κάνει και καλό να ξεσπάω».
Ολα αυτά θα τα πείτε στην παράσταση;
«Στην παράσταση θα περιγράψω όσο πιο αστεία μπορώ το τι μου συνέβη. Πώς νιώθω. Τις πιο αστείες ιστορίες. Στο νοσοκομείο, με τους γονείς μου, με τους φίλους μου… Ετσι κι αλλιώς είναι μοναδική παράσταση, δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο, ούτε νομίζω το κοινό έχει ξαναδεί κάτι αντίστοιχο».
Φοβάστε ότι δεν θα ξαναγίνετε ποτέ όπως ήσασταν πριν;
«Οχι. Διότι θα ξαναγίνω, νομίζω… Εχω μακρύ δρόμο μπροστά μου, αλλά τα μάτια μου και η ομιλία μου φτιάχνουν κάθε μέρα, το περπάτημα, οι κινήσεις».
Βλέπετε τώρα τη ζωή με άλλο μάτι;
«Αυτό που μου συνέβη επιβεβαίωσε όσα ήδη ήξερα. Οτι οι φίλοι και η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Η οικογένειά μου πάντα ήταν η βάση μου. Μου έχουν επιτρέψει να κάνω ό,τι θέλω με πολλή υποστήριξη και πολλή αποδοχή».
Η σχέση σας με τον Θεό άλλαξε;
«Οταν περνάς μια τέτοια εμπειρία, αναγκαστικά ψάχνεσαι λίγο με τα πιστεύω σου και την πνευματικότητά σου. Προσπαθώ να καταλάβω σε τι ακριβώς πιστεύω. Τι βλέπω ως ανώτατη δύναμη. Είναι περίεργο. Ημουν παράλυτη, δεν μπορούσα να μιλήσω, και ένιωθα τέλεια. Ενιωθα πολύ καλά βαθιά μέσα μου και ακόμα νιώθω, αν και… το χάνω πού και πού».
Ακούσατε πράγματα που σας στενοχώρησαν αυτό το διάστημα;
«Πολύ λίγα. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι ο κόσμος έρχεται και μου λέει τα δύσκολα που έχουν συμβεί στη δική τους οικογένεια. Και τελικά ανακαλύπτω ότι όλοι, χωρίς καμία εξαίρεση, έχουν μιαν αρρώστια, έναν καρκίνο, ένα ατύχημα… Απλώς η διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό είναι ότι στο εξωτερικό υπάρχουν ήδη δύο γυναίκες που κάνουν stand-up comedy και έχουν εγκεφαλική παράλυση. Ή έξω πας σε ένα μαγαζί και η κοπέλα πίσω από το ταμείο είναι σε καρότσι».
Στην Ελλάδα ντρεπόμαστε να δείξουμε την αρρώστια;
«Νομίζω, ναι… Προσπαθώ να το αναλύσω εδώ και έναν χρόνο. Ιδίως εάν είσαι ανάπηρος ή άρρωστος γιατί ντρέπεσαι; Εσύ φταις; Δεν μπορώ να καταλάβω. Ντρέπεσαι μη σε δει ο άλλος ευάλωτο;».
Εσάς δεν σας τρομάζει να «τσαλακωθείτε» μπροστά σε πολύ κόσμο;
«Δεν έχω την αίσθηση του «τσαλακώματος». Ετσι κι αλλιώς κάνω μια δουλειά στην οποία είμαι συνέχεια ευάλωτη μπροστά στο κοινό».
Θα συνεχίσετε να προσπαθείτε και για διεθνή καριέρα;
«Βέβαια. Οσο πιο διεθνή μπορώ. Ο,τι έκανα πριν, σε λίγο πιο ήρεμους ρυθμούς. Αυτή η δουλειά με γεμίζει απίστευτα. Οταν μοιράζεσαι γέλιο, γίνεται «κάτι». Και νομίζω με το γέλιο μπορείς να συζητήσεις τα πιο δύσκολα πράγματα».
