Φορείς μιας ποπ εξωστρέφειας που την είχε μεγάλη ανάγκη η Βρετανία τη δεκαετία του 1980, οι Wham!, το ντούο του Τζορτζ Μάικλ και του Αντριου Ρίτζλεϊ, γνώρισαν αδιανόητα μεγάλη επιτυχία όχι μόνο στην πατρίδα τους αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Πρόκειται φυσικά για ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φαινόμενα εκείνης της δεκαετίας, έχοντας πουλήσει περισσότερα από 30 εκατομμύρια σινγκλ και άλμπουμ παγκοσμίως χάρη σε τραγούδια όπως το «Wake me up before you go-go» ή το «Last Christmas». Την προπερασμένη εβδομάδα ανέβηκε στο Netflix το πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ «Wham! The Documentary», ενώ πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το συλλεκτικό box set «Wham! The Singles: Echoes From The Edge Of Heaven». Με αφορμή αυτά τα εγχειρήματα ο 60χρονος πια Ρίτζλεϊ μίλησε στο «Βήμα» για τα χρόνια της επιτυχίας και μοιράστηκε μαζί μας τις σημερινές του σκέψεις για τον πρόωρα χαμένο Τζορτζ Μάικλ.
Κύριε Ρίτζλεϊ, πόσο ενεργά ήσασταν αναμεμειγμένος στη δημιουργία αυτής της κυκλοφορίας; Γιατί περιέχει μόνο τα σινγκλ των Wham!;
«Γιατί τέτοια μπάντα ήμασταν. Βασιζόμασταν στα σινγκλ. Προλάβαμε εκείνη την εποχή των επτάιντσων βινυλίων, έτσι βιώναμε κατά βάση τη μουσική, ακούγαμε το top 20 στο ραδιόφωνο και βλέπαμε το «Top of the Pops» στην τηλεόραση. Ημουν πολύ ενεργός στη δημιουργία του box set, έλεγα συνεχώς την άποψή μου για ζητήματα αισθητικής, για το booklet. Μου αρέσει πολύ το ότι είναι σαν θήκη σινγκλ, ήταν πολύ ωραία ιδέα αυτή. Και ο Τζορτζ είχε μια τέτοια θήκη όταν ήμασταν 17-18 χρονών και έπαιζε μουσική σε ένα εστιατόριο. Τον θυμάμαι να την κουβαλάει τότε. Ηταν παραγωγική και ενδιαφέρουσα αυτή η διαδικασία, το ίδιο θα έλεγα και για το ντοκιμαντέρ. Δεν υπήρχε άλλωστε κάτι αρνητικό στην εμπειρία μου με τους Wham!. Πρόκειται για μια περίοδο της ζωής μου γεμάτη επιτυχία, ανεμελιά, υπερηφάνεια για όσα πετύχαμε, μεγάλη τρυφερότητα στη μεταξύ μας σχέση. Καμιά φορά σκέφτομαι εκείνα τα χρόνια και γελάω με την αναισθησία και την άγνοια της νιότης μας ή εντυπωσιάζομαι από τη μεταμόρφωσή μας, ειδικά του Τζορτζ, ο οποίος από το άγουρο αγόρι του «Wham Rap!» και του «Young Guns (Go For It)» εξελίχθηκε σε έναν ανυπέρβλητο ποπ σταρ και τραγουδοποιό».
Υπήρχαν τραγούδια που τα πήγαν τότε πολύ καλύτερα ή πολύ χειρότερα σε σχέση με αυτό που περιμένατε;
«Ποτέ δεν αμφέβαλα για την επιτυχία των κομματιών μας γιατί ήταν πολύ καλά κομμάτια. Δεν υπήρχαν ερωτηματικά ως προς αυτό, παρόλο που θυμάμαι πως περιμέναμε ότι το πρώτο σινγκλ μας θα τα πήγαινε καλύτερα, αλλά δεν βοήθησε το ότι δεν το έπαιξαν τα ραδιόφωνα του BBC επειδή είχε στους στίχους τη λέξη «crap». Αλλοι καιροί εκείνοι, άλλα ήθη… Από το «Club Tropicana» και μετά η μόνη απορία μας σχετικά με τις κυκλοφορίες μας ήταν μέχρι πού θα μπορούσαν να φτάσουν. Θυμάμαι να εντυπωσιάζομαι από το πόσο γρήγορα πήγε στο νούμερο 1 το τραγούδι «Freedom», για παράδειγμα».
Η σημερινή ποπ πώς σας φαίνεται;
«Δεν ακούω. Μου άρεσε όμως πολύ το «As It Was» του Χάρι Στάιλς, ένα υπέροχο ποπ τραγούδι, μια φανταστική παραγωγή με τέλεια ενορχήστρωση. Ακούω πιο πολύ big band swing και έχω αδυναμία στις συνθέσεις του Justin Hurwitz, του τύπου που έχει γράψει τη μουσική στην ταινία «La La Land». Ακούω επίσης πολλή τζαζ, σε ιντερνετικά ραδιόφωνα κυρίως».
Το ντοκιμαντέρ σάς άρεσε;
«Ο Κρις Σμιθ έχει κάνει κάτι πάρα πολύ έξυπνο στον τρόπο με τον οποίο έχει ντύσει τα λόγια του Τζορτζ και τα δικά μου αποκλειστικά με αρχειακό οπτικοακουστικό υλικό της εποχής εκείνης. Δεν υπάρχουν στοιχεία από το σήμερα και έτσι θεωρώ ότι άξιζε να φανεί σε μια ψηφιακή εποχή σαν την τωρινή η επίδραση που είχαν οι Wham! στον αναλογικό καιρό τους, πριν από το Διαδίκτυο – πέρα από τα τραγούδια που είναι διαχρονικά επειδή είναι φανταστικά. Ο σκηνοθέτης έχει συλλάβει την ουσία αυτού που έκανε την μπάντα μας τόσο αγαπητή σε τόσο κόσμο και αφηγείται συγκινητικά και την εξέλιξη μιας φιλίας που βρισκόταν στον πυρήνα αυτού του φαινομένου».
«Ο Τζορτζ μας άφησε το καλύτερο κομμάτι της ψυχής του, τα τραγούδια του, και μόνο μέσα από αυτά θα άξιζε να τον θυμόμαστε»
Ο παλιός σας φίλος είχε δυστυχώς ένα άδοξο τέλος. Τι σκέφτεστε όταν σκέφτεστε τον Τζορτζ Μάικλ;
«Δεν βλέπω κανένα όφελος στο να εστιάζω στα άσχημα. Ο Τζορτζ πέθανε, αυτό δεν αλλάζει, και μπορεί να μη μάθουμε ποτέ γιατί ακριβώς. Το μεγάλο καλό που μου έχει συμβεί χάρη σε αυτά τα πρότζεκτ είναι ότι θυμήθηκα ξανά τη ζεστασιά και τη γλύκα της φιλίας μας. Στα δικά μου μάτια θα είναι πάντα ο καταπληκτικός καλλιτέχνης που είχε αρχίσει να γίνεται στο τέλος των Wham!, ο οποίος έφτασε στο απόγειό του στη σόλο καριέρα του. Ηταν το ασχημόπαπο που έγινε ένας χαρισματικός, ταλαντούχος κύκνος. Ούτως ή άλλως δεν νομίζω ότι και εκείνος θα ήθελε να αναλογίζομαι εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος το πώς πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Μας άφησε το καλύτερο κομμάτι της ψυχής του, τα τραγούδια του, και μόνο μέσα από αυτά θα άξιζε να τον θυμόμαστε».
