Η χρονιά των μαύρων καλλιτεχνών

Εφέτος, στην Αμερική αλλά και στη Μ. Βρετανία δεν υπήρχε ένθετο Πολιτισμού στο οποίο να μην πρωταγωνιστούν γνωστοί αλλά κυρίως άγνωστοι στο ευρύ κοινό εικαστικοί, οι οποίοι δουλεύουν αθόρυβα εδώ και χρόνια αλλά δεν αναγνωρίζονταν από το κατεστημένο της τέχνης. Aπό την γκαλερί David Zwirner και την έκθεση του πρόωρα χαμένου Νόα Ντέιβις (1983-2015) ως το Μουσείο του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ στη Βόρεια Καλιφόρνια όπου παρουσιάστηκε η πρώτη πλήρης αναδρομική έκθεση της σπουδαίας καλλιτέχνιδας πάτσγουροκ Ρόζι Λι Τόμπκινς (1936-2006), όλοι οι θεσμοί έσπευσαν να αναπληρώσουν τα κενά που είχαν στον κατάλογό τους με καλλιτέχνες μη λευκού δέρματος. Καθόλου τυχαία, αυτή είναι η χρονιά στην οποία βρίσκουμε το κίνημα Black Lives Matter (BLM) στην κορυφή της λίστας Power 100 του περιοδικού «ArtReview», μια κατάταξη η οποία αποτελεί βαρόμετρο από το 2002 που ξεκίνησε για το who is who των ανθρώπων της τέχνης και την επιδραστικότητά τους. Ας πούμε ότι τη θέση αυτή έχουν καταλάβει καλλιτέχνες όπως ο Ντέμιαν Χιρστ (2008) ή πιο πρόσφατα ο επικεφαλής του ΜοΜΑ Γκλεν Ντ. Λόουρι (2019). Στο νούμερο ένα λοιπόν επιλέχθηκε αυτό το κίνημα που προϋπήρχε αλλά αναδύθηκε με ιδιαίτερη δριμύτητα μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη τον περασμένο Μάιο. Οι αντηχήσεις της βροντερής φωνής του έφεραν πολλές αναταράξεις. Από το γκρέμισμα αγαλμάτων που σχετίζονται με την ιστορία της δουλείας και της αποικιοκρατίας σε Αμερική και Ευρώπη ως την ορατότητα μαύρων καλλιτεχνών καθώς τόσο τα μουσεία όσο και οι γκαλερί άρχισαν να αναθεωρούν τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουν τους καλλιτέχνες τους.