Αν κάτι τη χαρακτηρίζει είναι μία φυσική ευγένεια. Ηθοποιός αλλά και σκηνοθέτρια, η Μαριλίτα Λαμπροπούλου έχει χαράξει τη δική της πορεία στο θέατρο, χωρίς να επιλέγει εύπεπτες λύσεις. Εφέτος συναντά την παράσταση «Contractions» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου στο θέατρο Μικρό Ανεσις με θεατρική παρτενέρ της τη σπουδαία Κάτια Γέρου. «Πρόκειται για ένα έργο του 2008, του πολυβραβευμένου Μάικ Μπάρτλετ, ο οποίος με αφορμή έναν όρο ενός συμβολαίου μιας πολυεθνικής που απαγορεύει τις ερωτικές σχέσεις μεταξύ υπαλλήλων, δημιουργεί ένα σατιρικό θρίλερ, με ψυχολογικές και υπαρξιακές προεκτάσεις» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα». «Πρόκειται για έργο έξυπνα γραμμένο. Μέσα από μια σειρά σύντομων συναντήσεων της νεοπροσληφθείσας Εμμας με την προσωπάρχη της πολυεθνικής για την οποία εργάζεται, προκαλούνται τεράστια γεγονότα που αλλάζουν όλη της τη ζωή».
Κυρία Λαμπροπούλου, πώς θα περιγράφατε την ηρωίδα σας;
«Η Εμμα είναι ένα πρόσωπο με μια διαδρομή μέσα στο έργο. Ξεκινάει όλο όρεξη για ζωή, δουλειά, έρωτα, μητρότητα και καταλήγει ένα διαλυμένο εσωτερικά πλάσμα το οποίο μπαίνει στο δίλημμα να αναρωτιέται αν μπορεί να στήσει ξανά τα κομμάτια της και τι νόημα έχει τελικά μια ζωή στην οποία έχασε τα πάντα, εκτός από αυτό που απ’ έξω φαίνεται ως «επαγγελματική επιτυχία». Σε κάθε σκηνή της με την προσωπάρχη διακυβεύονται όλα από την αρχή και κάθε φορά η Εμμα νομίζοντας ότι κάνει ένα βήμα προς την επιβίωση, στην πραγματικότητα κάνει ένα βήμα προς την απώλεια, μέχρι που έρχεται αντιμέτωπη με την απώλεια του εαυτού της, της ταυτότητάς της. Γι’ αυτό η Εμμα είναι ένα τραγικό πρόσωπο. Αν και πολύ έξυπνη, ξεκινάει με άγνοια κινδύνου και όταν πλέον αντιλαμβάνεται πού έχει φτάσει είναι πολύ αργά να κάνει πίσω».
Πιστεύετε ότι ο Μπάρτλετ μιλάει τελικά για τον σύγχρονο μεσαίωνα της εργασιακής πραγματικότητας ή για κάτι ακόμη πιο βαθύ;
«Μιλάει για κάτι πιο βαθύ. Για όλες τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στο πώς μπορεί να ασκηθεί σε αυτές ύπουλα βία, μία βία την οποία το θύμα θεωρεί ότι την ανέχεται μόνο για λίγο ακόμα, μέχρι που φτάνει στο σημείο να μην υπάρχει πλέον επιστροφή. Μιλάει για τους συμβιβασμούς που επιλέγουμε να κάνουμε. Για το πώς μπορούμε να χάσουμε την ταυτότητά μας χωρίς να το καταλάβουμε, νομίζοντας ότι αγωνιζόμαστε για να βελτιώσουμε τη θέση μας. Για το πότε θα μπορούσαμε να είχαμε πει «όχι» και δεν το κάναμε. Για το ίδιο το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και της ζωής. Η εταιρεία είναι μια αλληγορία για όλη την κοινωνία μας».
Πέρα από την απρόσωπη προσωπάρχη, η Εμμα φέρει τελικά μια κάποια ευθύνη για όσα της συμβαίνουν;
«Αυτή ακριβώς είναι και η αναζήτηση της παράστασης: ποιον βαθμό ευθύνης φέρουν τα άτομα όταν βρίσκονται στα γρανάζια ενός μηχανισμού, αυταρχικού και παράλογου. Πώς μπορούν να πουν «όχι» και πότε να το πουν. Δεν έχω αντιμετωπίσει την Eμμα ως μια αριβίστα, έρμαιο της φιλοδοξίας της, αλλά ως ένα άτομο που παγιδεύεται σε αυτά που της ζητούνται. Θεωρεί το γεγονός ότι αντέχει ως δύναμη. Οταν τελικά συνειδητοποιεί τις απώλειές της είναι πολύ αργά για να γυρίσει πίσω. Νομίζω η παράσταση αναζητά την ατομική ευθύνη τόσο της Εμμας όσο και της προσωπάρχου που, αν και εκπρόσωπος της εταιρείας, δεν παύει να είναι κι αυτή ένα άτομο. Ομως δεν είναι απλό να αντιδράσει ένα άτομο μόνο, όταν το περιβάλλον γύρω του είναι απειλητικό».
Προσωπικά βάλατε πρώτη τη ζωή σας ή την καριέρα σας;
«Τη ζωή μου. Θέλω να υπάρχω όσο πιο ολόκληρη γίνεται. Ο εαυτός μας χρειάζεται μια υγιή επικοινωνία ανάμεσα στους χώρους που κινείται και εκφράζεται, μια ισορροπία στους χρόνους που αφιερώνει στο «έξω» και στο «μέσα». Προσπαθώ να το διατηρώ αυτό. Ανάλογα την εποχή γίνεται πιο εύκολο ή πιο δύσκολο, αλλά αν δεν έχεις τον προσωπικό σου χώρο, τις προσωπικές σου σχέσεις, δεν έχεις τίποτα».
Πώς νιώθετε για την καλλιτεχνική συνύπαρξή σας με την Κάτια Γέρου;
«Είναι μια ευτυχής συγκυρία. Τρέφω θαυμασμό για εκείνη και ο τρόπος που επικοινωνήσαμε αμέσως σκηνικά μού δίνει χαρά. Είχαμε μια πολύ αρμονική συνεργασία στις πρόβες. Εκείνη είναι τρομερά ανοιχτή να ακούσει, παρά την τεράστια εμπειρία της. Εχω να μάθω από την Κάτια».
Βιώνετε μια επαγγελματική επιτυχία με τον «Σασμό». Αυτό το γεγονός κρύβει μόνο χαρά ή φέρει και κάποιο τίμημα για εσάς;
«Χαρά μου φέρνει σίγουρα. Τώρα το τίμημα, αν υπάρχει, δεν το έχω αντιμετωπίσει ακόμα. Οπωσδήποτε απαιτεί πολύ χρόνο γυρισμάτων, βάζοντας κάποιους ειδικούς περιορισμούς στα θεατρικά μου σχέδια. Ομως εξακολουθώ να μπορώ να τα συνδυάζω, έστω και υπό όρους. Και νομίζω πως όταν ο θεατής έρχεται στο θέατρο ξεχνάει απολύτως τη Βασιλική που ερμηνεύω στον «Σασμό» και βυθίζεται στη νέα εμπειρία που του δίνουμε».
Ησασταν ποτέ διστακτική ως προς το μέσο της τηλεόρασης;
«Αν και ξεκίνησα από το εναλλακτικό θέατρο και τη σκηνοθεσία, η τηλεόραση μπήκε αρκετά γρήγορα στη ζωή μου. Μετά την πρώτη μου ταινία στον κινηματογράφο ήρθε και η πρώτη τηλεοπτική πρόταση, η οποία με έβαλε σε σκέψεις, αλλά με νεανική τόλμη και ενθουσιασμό – ίσως και άγνοια κινδύνου – προχώρησα σε αυτό και σιγά-σιγά άρχισα να ανακαλύπτω τα υπέρ και τα κατά της. Μπορώ να πω ότι τη θεωρώ ένα χρήσιμο μέσο. Σε καλές παραγωγές, απολαμβάνω την αμεσότητα και τη μαζικότητά της, στον αντίποδα από τις θεατρικές μου δουλειές, όπου επιλέγω πιο βαθιά και πυκνά θεάματα, που απευθύνονται σε ένα θεατρόφιλο κοινό και όχι για μια πλατιά μάζα όπως στην τηλεόραση, όπου συνυπάρχουν τελικά τα πάντα και όπου ο τρόπος θέασης είναι συγκεκριμένος, στο σπίτι με πολλούς περισπασμούς. Ως θεατρόφιλο κοινό εννοώ τους θεατές που ενδιαφέρονται για τη θεατρική γλώσσα και βιώνουν την παράσταση ως μια ιδιαίτερη τέρψη. Δεν μπορούν να συγχέονται αυτές οι δύο περιοχές, ούτε να λειτουργούν ανταγωνιστικά. Είναι διαφορετικές και είναι καλό που συνυπάρχουν».
Θεωρείτε πάντως ότι η άνθηση της μυθοπλασίας μπορεί να φέρει ένα νέο κοινό στο θέατρο;
«Στην πραγματικότητα νομίζω ότι αυτά τα δύο είναι αρκετά διαχωρισμένα. Πιστεύω ότι το θεατρικό κοινό είναι αρκετά σταθερό και δεν θεωρώ ότι ο θεατής που δεν ενδιαφέρεται για το θέατρο, αλλά απολαμβάνει σειρές στην τηλεόραση, θα το αλλάξει αυτό για χάρη του «Σασμού» και της Βασιλικής που ερμηνεύω, ή όποιου άλλου. Νομίζω πραγματικά ότι δεν συσχετίζονται αυτά τα δύο. Η άνθηση της μυθοπλασίας είναι καλό που υπάρχει γι’ αυτό που είναι. Για να υπάρχει ένα καλύτερο επίπεδο στην τηλεοπτική τροφή του θεατή, όχι για να τροφοδοτηθεί το θέατρο».
«Contractions»: Κάθε Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο Μικρό Ανεσις (Λεωφ. Κηφισίας 14).
