Ο Στέφανος Δασκαλάκης είναι από τους ζωγράφους που κάνουν λίγα έργα και συνεπώς λίγες εκθέσεις. «Δεν μπορώ να συγκεντρώσω εύκολα πολλούς πίνακες γιατί καθένας από αυτούς απαιτεί πολύ από τον χρόνο μου και στο μεταξύ πρέπει να τους δώσω προκειμένου να ζήσω. Ισως κάποια στιγμή να κάνω μια έκθεση με αναδρομικό χαρακτήρα» θα πει όταν θα μιλήσουμε για την παρούσα συνέντευξη. Από το 1982, όταν δηλαδή διοργανώθηκε η πρώτη του έκθεση στην Αθήνα (στην γκαλερί Συλλογή), και μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει συνολικά έξι ατομικές εκθέσεις – η τελευταία ήταν το 2013 στο Μουσείο Μπενάκη. Σε καθεμία από αυτές επιβεβαίωνε όσα είχε γράψει για εκείνον ο Γιάννης Τσαρούχης στο συνοδευτικό φυλλάδιο εκείνης της παρθενικής έκθεσης: «Νομίζω ότι είσαι σε ένα δρόμο καλό γιατί προσπαθείς να δεις και εργάζεσαι για να αποδώσεις ό,τι βλέπεις σεβόμενος τους κανόνες της ζωγραφικής τέχνης που υπάρχουν από πολλούς αιώνες και ελπίζω να εξακολουθήσουν να υπάρχουν για το καλό του ανθρώπου. Οι κανόνες δεν είναι οι μορφές και τα μοτίβα, που είναι φυσικό και επιθυμητό να αλλάζουν, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και δυσκολοεξήγητο». Ο Στέφανος Δασκαλάκης δεν διέψευσε ποτέ τις προσδοκίες των πολύ καλών δασκάλων του. Είτε ήταν ο καθηγητής του στην ΑΣΚΤ, Γιώργος Μαυροΐδης, είτε ο δάσκαλός του στην Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts του Παρισιού, Λεονάρντο Κρεμονίνι. Κυρίως όμως δεν διέψευσε τον εαυτό του που επέμεινε να ζωγραφίζει όταν η τέχνη άλλαζε μέσα, εκφράσεις και πρόσωπα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
