Για έναν νέο ηθοποιό η πρώτη φορά στην Επίδαυρο δεν ξεχνιέται. Είναι ονειρική και κάπως αγχωτική συνάμα. Ο ενθουσιασμός αλλά και κάποιος φόβος συμπλέκονται, καθίστανται αδιαχώριστοι. «Ηταν μια εμπειρία αρκετά μεταφυσική για εμένα σε ορισμένα σημεία. Ηδη από την εβδομάδα της προετοιμασίας, από τις πρόβες μας. Οταν στεκόμουν και έβλεπα το θέατρο άδειο γύρω μου, όταν παρατηρούσα την κίνησή μου, όταν άκουγα τη φωνή μου και τα βήματά μου στο χώμα μες στην ησυχία… Το βράδυ της παράστασης, στην αρχή, καθώς κάναμε με τον υπόλοιπο θίασο τον περίπατο ως την ορχήστρα, τη στιγμή που είδα να απλώνεται μπροστά μου εκείνο το κατακόρυφο μωσαϊκό των ανθρώπων, δεν το κρύβω, ένιωσα για λίγο να μου κόβονται τα γόνατα… Διότι αυτή την αίσθηση έχεις, ότι οι θεατές στο κοίλον κρέμονται από πάνω σου. Αλλά με το που βγήκα να παίξω, η σύνδεση με τον κόσμο και τον ίδιο τον χώρο ήταν ακαριαία. Το μεταφυσικό έγινε με έναν αβίαστο τρόπο κάτι το απολύτως φυσικό…» είπε ο 25χρονος Στρατής Χατζησταματίου στο «Βήμα», περιγράφοντας την παρθενική επαγγελματική του εμφάνιση στο αρχαίο αργολικό θέατρο (και την αντίστοιχη επαφή του με το αρχαίο ελληνικό δράμα).
Νομική και υποκριτική
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
