Αν και έπαιζε πιάνο από τα τέσσερά της χρόνια, τελικά σπούδασε άλλα. Ομως τα χρόνια που έζησε στο Λονδίνο και όταν αργότερα εγκαταστάθηκε στο Λος Αντζελες η Χριστίνα Μάνη παράλληλα με ό,τι έκανε για βιοπορισμό συνέχισε να ασχολείται με τη μουσική. Δεν ήταν χόμπι, αλλά μια βαθιά ανάγκη.
Η μεταφυσική ανάγκη που ακόμα και σήμερα τη σπρώχνει να κάθεται καθημερινά στο πιάνο και να γράφει τη δική της μουσική. Η εγκατεστημένη πλέον στην Ελλάδα καλλιτέχνιδα βραβεύτηκε πρόσφατα για τη σύνθεσή της «Crescent heights» στα Los Angeles Film Awards. Το κομμάτι θα περιλαμβάνεται στο άλμπουμ της που θα κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες. Στο μεταξύ μπορείτε να το γνωρίσετε μέσα από το βιντεοκλίπ του στο YouTube.
Εκτός όμως από το «Crescent heights», ανεβάζετε και άλλα βίντεο με τη μουσική σας. Σκοπεύετε να υπάρχει εικόνα για κάθε σύνθεσή σας;
«Πλέον ζούμε στην εποχή της εικόνας και νομίζω ότι ο κόσμος δεν μπορεί να συγκεντρωθεί να ακούσει ένα ολόκληρο άλμπουμ. Οπότε αποφάσισα να κυκλοφορώ ένα-ένα τα κομμάτια μου, ανά τρεις περίπου μήνες, σαν singles. Για να παίρνει το καθένα την προσοχή που του αρμόζει. Επιπλέον, επειδή όλα «απεικονίζουν» μια ιστορία δική μου, θεωρώ ότι μέσω της εικόνας αυτή την ιστορία μπορώ να την επικοινωνήσω καλύτερα».
Πολλοί συνθέτες δεν θα συμφωνούσαν πιθανώς, θα προτιμούσαν να αφήσουν τη μουσική τους να ακουστεί ελεύθερη. Και οι ακροατές να δημιουργήσουν τις δικές τους εικόνες ακούγοντάς την.
«Εχω το δικό μου όραμα: Να φέρω την τονική ορχηστρική μουσική στο σήμερα, να ενώσω αυτό που αποκαλούμε κλασικό ηχόχρωμα με τους σύγχρονους ρυθμούς. Βλέπω κάθε κομμάτι ως περφόρμανς, και έτσι προσπαθώ να το επικοινωνήσω».
Τι θέλετε να πείτε μέσα από τη μουσική σας στο κοινό;
«Θέλω να την αγαπήσει, να αγαπήσει γενικότερα τη μουσική. Γιατί η μουσική είναι μια μορφή θεραπείας, το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Δεν σας κρύβω πως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο άρχισα στην πορεία να κάνω μουσική όλο και πιο συστηματικά, να της αφιερώνομαι όλο και περισσότερο».
Αρχικά δεν ήταν η μουσική ο στόχος;
«Εχω σπουδάσει άλλα πράγματα, οικονομικά, μπίζνες, πολιτική, μετά έκανα και θέατρο… Απλά έπαιζα μουσική στον ελεύθερο χρόνο μου. Επειδή ένιωθα αρκετή μοναξιά στην Αμερική και έγραφα και τα δικά μου κομμάτια, άρχισα να παίζω όποτε έβγαινα σε πάρτι, σε συγκεντρώσεις, σε ξενοδοχεία. Εκείνοι που με άκουγαν με προέτρεπαν να ασχοληθώ πιο σοβαρά. Δίσταζα, γιατί εγώ είμαι αυτοδίδακτη στη σύνθεση, δεν έχω κάνει τα μαθήματα που έκαναν άλλοι συνθέτες, δεν τη σπούδασα ποτέ. Ομως υπάρχουν συνθέτες με σημαντική καριέρα που είναι αυτοδίδακτοι, όπως ο Yanni».
Πότε καταλάβατε πως αυτός θα ήταν ο δρόμος σας;
«Υπήρχε ένα πιάνο που είχε ο πατέρας μου στο σπίτι, αντίκα, πολύ παλιό. Το είχε πάρει έτσι, για να μάθουμε κάποτε. Ξεκίνησα πολύ μικρή και αμέσως κατάλαβα πως αυτό ήθελα να κάνω. Είχα και μια εξαιρετική δασκάλα που δεν με πίεσε ποτέ, πράγμα πολύ σημαντικό όταν ασχολείσαι με τη μουσική σε αυτές τις ηλικίες. Hταν ένα παιχνίδι για εμένα, έκανα διάφορα. Oταν παραδείγματος χάριν έπαιζα ένα κομμάτι του Μότσαρτ πάντα άλλαζα το τέλος του, πάντα προσέθετα κάτι στη μέση» (γελάει).
Τώρα που ασχολείστε πιο συστηματικά; Εκτός από το ότι έχετε σταματήσει υποθέτω να «πειράζετε» τον Μότσαρτ, πόσο έχει αλλάξει η όλη προσέγγισή σας;
«Εξακολουθεί να είναι ένα παιχνίδι. Ακούω τη μελωδία μέσα μου, κάθομαι στο πιάνο και παίζω. Είναι κάτι πολύ εσωτερικό, δηλαδή είναι σαν να υπάρχει ήδη μέσα μου το κομμάτι, σαν να είναι ήδη γραμμένο. Απλώς πρέπει να το σημειώσω στο πεντάγραμμο για να μην το ξεχάσω».
Επιθυμείτε κάποια στιγμή να βιοπορίζεστε αποκλειστικά από τη μουσική;
«Σίγουρα αυτή τη στιγμή δεν βιοπορίζομαι από τη μουσική. Αντιθέτως, βάζω και χρήματα από την τσέπη μου για να κάνω τα πράγματα όπως τα θέλω. Μελλοντικά όμως ναι, σίγουρα θα το ήθελα».
Αφήσατε όμως πίσω την Αμερική και την Αγγλία και εγκατασταθήκατε εδώ που η αγορά είναι μικρή. Εχετε σκεφτεί πως αυτό μπορεί να μη λειτουργήσει υπέρ σας;
«Το ξέρω, είμαστε μικρή αγορά αλλά είμαστε και μία χώρα που έχει βγάλει τρομερά ταλέντα και στον τομέα της σύνθεσης, και αυτό με εμπνέει. Μπορεί εδώ να μην είχαν σε μεγάλη υπόληψη τον Yanni – έφτασαν δυστυχώς σε σημείο ακόμα και να τον ειρωνεύονται –, όμως στις ΗΠΑ είναι τεράστιο όνομα. Ναι, εδώ δεν έχουμε τη μουσική κουλτούρα που έχουν στην Αμερική, ούτε οι ευκαιρίες είναι οι ίδιες. Μας λείπει αυτό. Εχουμε όμως άλλα».
Οπως;
«Εχουμε τις ρίζες που δεν έχουν εκεί. Την οικογένεια. Εκεί πέρα ο κόσμος είναι λίγο πιο χαμένος. Οσο για τη μικρή αγορά, θεωρώ ότι η μουσική επειδή δεν έχει λόγια είναι παγκόσμια, μπορείς να την επικοινωνήσεις παντού με τη βοήθεια της τεχνολογίας και των social media, όπου και αν κατοικείς».
Παρότι υπήρχαν πάντα γυναίκες που συνέθεταν, ήταν λίγες. Αγωνίστηκαν σκληρά, πολλές χάθηκαν μέσα στον χρόνο και τις ανακαλύπτουμε τώρα. Ακόμα όμως και σήμερα μήπως η σύνθεση εξακολουθεί να είναι ανδρικό επάγγελμα;
«Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο κάνω τα μουσικά βίντεο και μάλιστα εμφανίζομαι η ίδια να παίζω στο πιάνο, για να δουν ότι είναι μια γυναίκα πίσω από αυτή τη μουσική».
Θεωρείτε ότι πρέπει να προσπαθήσετε πιο σκληρά από όσο ένας άνδρας;
«Πιθανώς. Ομολογώ όμως πως αισθάνομαι τυχερή μέχρι σήμερα. Εχω συναντήσει ανθρώπους που εκτίμησαν αυτό που προσπαθώ να κάνω. Εισπράττω θαυμασμό, και αυτό είναι συγκινητικό και ενθαρρυντικό».
Πώς αισθάνεσθε όταν παίζετε τη μουσική σας;
«Σαν να βγαίνω κατά κάποιον τρόπο από το σώμα μου την ώρα που κάθομαι στο πιάνο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ο,τι και αν νιώθω, ένα αίσθημα χαράς, λύπης, μοναξιά, οτιδήποτε, απλά θα κάτσω στο πιάνο και εκείνη την ώρα θα έρθει κάτι, μια μελωδία. Οταν δεν αισθάνομαι καλά, όταν είμαι στενοχωρημένη ή όταν είμαι λίγο άρρωστη κάθομαι στο πιάνο μου και όλα περνάνε!
Γι’ αυτό πιστεύω τόσο στη θεραπευτική δύναμη της μουσικής. Γι’ αυτό θέλω να περάσω το μήνυμα να ξεκινήσουν όλα τα παιδάκια να μάθουν κάποιο μουσικό όργανο. Θα τα βοηθήσει πάρα πολύ στα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν. Αντί να κάθονται σε ένα κινητό όλη μέρα στο χέρι, ας μάθουν και ας αγαπήσουν τη μουσική. Και θα είναι μόνο κερδισμένα σε όλη τη ζωή τους».