Χώριζε την ανθρωπότητα σε δύο στρατόπεδα: Στους ηθοποιούς που έπαιζαν και στους θεατές που έβλεπαν. Ανήκε αυτονόητα στους πρώτους και «λυπόταν» τους άλλους, απορώντας πώς κρατιούνται και δεν ανεβαίνουν στη σκηνή «να σερβίρουν επιτέλους ένα λικεράκι».
Η Μαρίκα Κοτοπούλη, όπως έλεγε και η ίδια για τον εαυτό της, ποτέ της δεν σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο εκτός από ηθοποιός. Και εκτός από το σινάφι της που αγαπούσε, ξεχώριζε τους συγγραφείς, τους δημιουργούς, μια διάκριση που είχε μάθει από τον πατέρα της. Με τα χρόνια απέκτησε μια αχόρταγη διάθεση να μάθει γράμματα και να διαβάζει έργα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
