Η μορφή της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου προβάλλει μέσα από την οθόνη του υπολογιστή. Βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Στο τραπεζάκι μπροστά της είναι ακουμπισμένο το κείμενο της «Θελεστίνας», του εμβληματικού έργου του Φερνάντο ντε Ρόχας (1465/73 – 1541), το οποίο ανεβαίνει στις 15 Μαρτίου στο Βασιλικό Θέατρο σε σκηνοθεσία και απόδοση Αστέριου Πελτέκη με πρωταγωνιστές τους Χρύσα Ρώπα, Ταξιάρχη Χάνο, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Γιώργο Κολοβό, Τατιάνα Μελίδου και έναν πολυάριθμο θίασο.

Και η ίδια ενδύεται τα φορέματα της κεντρικής ηρωίδας, της Θελεστίνας, και μεταμορφώνεται σε δαιμόνια μαστροπό και προξενήτρα, σε μια γήινη «μάγισσα» που το ακόρεστο πάθος της για χρήμα θα γεννήσει τον όλεθρο.

Πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου με το ΚΘΒΕ σε έναν ακόμη ρόλο-σταθμό. Είχε προηγηθεί το 2016 «Το τρίτο στεφάνι» σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, με την ίδια να σφραγίζει ανεξίτηλα τον ρόλο της Εκάβης, της καταραμένης ηρωίδας του Ταχτσή.

Γιατί η Εκαβη έμοιαζε να ξεπηδάει πηγαία από μέσα της, με εκείνη να κινείται θεατρικά στο σύνορο όπου το προσωπικό ναυάγιο της ηρωίδας της συναντούσε τις χαίνουσες πληγές της ελληνικής Ιστορίας.

Αναζητώντας τη Θελεστίνα

Και τώρα Θελεστίνα. Γιατί ένα έργο του 1499 να αγγίζει το σήμερα; «Γιατί πρώτον θίγει τη θέση της γυναίκας τότε, τώρα και πάντα. Τη γυναίκα για παράδειγμα που σε εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να παντρευτεί ιππότη εάν δεν ήταν παρθένα, που δεν μπορούσε να κάνει έκτρωση και έπρεπε να προστρέξει στις υπηρεσίες κάποιες αγύρτισσας βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή της» απαντά η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου με τη βαθιά φωνή της και ύστερα από μια μικρή παύση προσθέτει: «Δεν είναι τρομερό που ακόμη και σήμερα συζητάμε για το θέμα των αμβλώσεων;».

Στέκεται στην παράφορη ηρωίδα της. «Δεν τη βλέπω ως μια γυναίκα. Είναι ένα όν» λέει. «Θα μπορούσε να μην έχει ούτε φύλο, ούτε ηλικία. Η ιστορία είναι απλή. Ενας ιππότης τής ζητάει να τον φέρει κοντά στην αγαπημένη του. Και εκείνη με την ανάγκη της επιβίωσης μετέρχεται ό,τι εφεύρει ο νους της.

Κάνει παρθενορραφές, εκτρώσεις, δίνει βοτάνια. Πρώην πόρνη, νυν προαγωγός. Οσμίζεται συνεχώς τον κίνδυνο. Μία τη βλέπεις γλυκιά και μελιστάλαχτη, και την άλλη στιγμή θανάσιμη και επικίνδυνη. Μου θυμίζει τους έλληνες πολιτικούς. Μοιάζουν μειλίχιοι και στον επόμενο τόνο αντιλαμβάνεσαι και μια αδίστακτη πλευρά. Για παράδειγμα, τους ακούς να μιλούν – και σε σχέση με αυτό που ζούμε τώρα με τα Τέμπη – και αναρωτιέσαι «μα τι λένε τώρα; Τι λένε; Πόσο ανόητοι θεωρούν ότι είμαστε;»».

Παραδέχεται ότι η Θελεστίνα είναι δύσκολος ρόλος. «Δεν μπορώ να πω ότι την έχω «ανακαλύψει» εξ ολοκλήρου ακόμη» λέει. «Αλλά με έλκουν οι δυσκολίες. Εχω κάνει βέβαια και εύκολα πράγματα, απλές κωμωδίες, να τις χαρεί το κοινό. Αλλά η μεγάλη μου ανάγκη είναι το δύσκολο».

«Εκανα πάντα ό,τι θαύμαζα»

Το γοητευτικό ίσως με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, κατοχυρωμένη μάλλον στο συλλογικό φαντασιακό κυρίως ως κωμική ηθοποιός, είναι ότι εκείνη πάντα προσέγγιζε το στοιχείο του γέλιου μέσα από το δραματικό μονοπάτι. «Εκανα πάντα ό,τι θαύμαζα» λέει.

«Μα και η ίδια δεν μπορώ να γελάσω με άλλον τρόπο. Εκεί με πήγαινε το είναι μου. Γιατί πάντα υπάρχει κάτι πριν από σένα που σε οδηγεί κάπου. Αλλαξα 10 δουλειές πριν γίνω ηθοποιός. Το σχέδιο της ζωής για μένα ήταν να κάνω θέατρο. Από εκεί και πέρα είναι πώς εκτελείς το σχέδιο που υπάρχει για σένα. Στον ηθοποιό νομίζω ό,τι έχει μέσα του βγαίνει στη σκηνή. Δεν μπορεί να κρυφτεί. Αυτό που θα δείξεις είσαι».

Ενα σχέδιο θεωρεί ότι την οδήγησε και στη Θελεστίνα. Ηταν πριν από 10 χρόνια όταν είχε συναντηθεί για πρώτη φορά με τον νυν καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ Αστέριο Πελτέκη. Τότε εκείνη ερμήνευε τη Λωξάντρα με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου και εκείνος έπαιζε στον ίδιο θίασο.

«Θυμάμαι μου είχε πει: «Θέλω να ανεβάσω τη Θελεστίνα και η μόνη που μπορείς να την παίξεις είσαι εσύ». Σήμερα που μπήκα στον ρόλο τρομάζω με αυτά τα λόγια του» παραδέχεται με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και συμπληρώνει: «Δεν τον έχω ρωτήσει ακόμη, αλλά ποια άραγε χαρακτηριστικά μπορεί να είδε επάνω μου και να σκέφτηκε ότι είμαι η ιδανική για να την ενσαρκώσω; Ω Θεέ μου δηλαδή! Γιατί αυτή η γυναίκα είναι ένα τέρας. Και δεν μπορώ να φανταστώ ότι κρύβω μέσα μου τέτοια ανηθικότητα. Πιστεύω ότι δεν έχω βλάψει ποτέ κανέναν στη ζωή μου, τουλάχιστον από πρόθεση. Σίγουρα έχω στεναχωρήσει ανθρώπους. Αλλά ποτέ επίτηδες».

Η αυτοκυριαρχία ως ζητούμενο

«Νομίζω ότι βλέπει σε εσάς τη μαχητικότητα αυτής της ηρωίδας» παρατηρώ. «Ισως» απαντά. «Αυτό βέβαια είναι ένα στοιχείο μου που πολλές φορές «τρομάζει» τους ανθρώπους. Αμα διεκδικώ κάτι μπορεί να φύγω από τη συγκρότησή μου, τη σκέψη μου, επάνω στην ανάγκη μου, να φτάσω στο αποτέλεσμα. Για αυτό αγαπώ τους δασκάλους που είναι ήρεμοι. Σε αυτή τη ζωή το ζητούμενο για μένα είναι η αυτοκυριαρχία».

Γεννημένη μάλλον επαναστάτρια με αιτία, η ίδια μιλάει για έναν θυμό που κουβαλούσε από παιδί. Και όμως όση ώρα μιλάμε δείχνει μια βαθιά κατανόηση για τα ανθρώπινα πάθη. «Νομίζω κάπως καλά τα έχω καταφέρει» παραδέχεται. «Ενα μέρος του θυμού το έχω αποβάλει, κι ένα άλλο βρίσκεται πάντα εκεί. Ξέρετε, δεν υπάρχει πιο ανόητη φράση από το «έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω». Είναι δύσκολο να καταλάβουμε οι άνθρωποι τι κρύβουμε μέσα μας. Εκανα χρόνια ψυχοθεραπεία. Θυμάμαι την καλή μου, την κυρία Πόπη, να μου λέει πόσο ναρκισσισμό κρύβει το επάγγελμα του ηθοποιού. Κάποια στιγμή της είπα «επειδή το λέτε και το ξαναλέτε, περιλαμβάνομαι και εγώ μέσα σε αυτούς;». Δεν το πίστευα».

Πέρασε λοιπόν και η ίδια από τις ατραπούς του ναρκισσισμού; «Μα φυσικά! Η επιτυχία τού «Παρά πέντε» ήρθε σαν τσουνάμι επάνω μου. Πώς γίνεται να μην περάσεις όταν όλοι σου λένε πόσο «καλή» είσαι και πόσο σ’ αγαπούν ; Θέλει κόπο να μην μπερδευτείς. Οταν κατάλαβα τι μπορεί να μου συμβεί, μέχρι που σκέφτηκα να εγκαταλείψω την υποκριτική. Αλλά ακόμα είμαι παρούσα γιατί η ανάγκη μου και η χαρά που δίνω στον κόσμο και μου την ανταποδίδει γενναιόδωρα είναι μεγαλύτερη».

Φαίνεται ότι τα χρήματα δεν αποτελούσαν ποτέ μεγάλο κίνητρο για την ίδια. Χαμογελά. «Οταν με ιντριγκάρει πολύ ένας ρόλος, μια παραγωγή θα πω το «ναι» ανεξαρτήτως χρημάτων. Τώρα εάν πάω να διαπραγματευτώ για κάτι πιο εμπορικό, σε ένα μη κρατικό θέατρο για παράδειγμα ή για ένα σίριαλ, θα διεκδικήσω ό,τι νομίζω πως μου αξίζει. Εάν δεν πάρω αυτά που θέλω θα φύγω. Είμαι όμως πάντα «έντιμη». Ο,τι και εάν κάνω, δίνω όλο μου το είναι. Και, ξέρετε, πιστεύω κάτι: εάν είσαι καλός ηθοποιός είσαι καλός παντού. Είτε στο πιο εμπορικό, κεντρικό θέατρο της Αθήνας είτε στο τελευταίο υπόγειο».

INFO «Θελεστίνα»: Από Τετάρτη έως Κυριακή στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης. Πρεμιέρα 15 Μαρτίου.