Η Κόρα Καρβούνη γελά δυνατά. Η βαθιά φωνή της είναι τόσο χαρακτηριστική. Σε μία ώρα έχει πρόβα στο θέατρο Πορεία. Συναντά ξανά σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου το έργο «Ευρυδίκη» της Σάρα Ρουλ, οκτώ χρόνια μετά το πρώτο εμβληματικό ανέβασμα το 2012. Ηταν η παράσταση που είχε γίνει «talk of the tοwn» με την υπέροχη μουσική της Κατερίνας Πολέμη και το λιτό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου με εκείνη την «πισίνα» ως σύνορο μεταξύ Πάνω και Κάτω Κόσμου, λουτρό λησμονιάς για τους νεκρούς που δεν αντέχουν την ανάμνηση των ζωντανών. «Για μένα ο κύκλος αυτής της παράστασης δεν είχε κλείσει» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η Κόρα Καρβούνη. «Και νομίζω ότι δεν έχει κλείσει ούτε για το κοινό. Πολλοί δεν πρόλαβαν να τη δουν και άλλοι θα ήθελαν να την παρακολουθήσουν ξανά».
Στο μεταμοντέρνο αυτό έργο η αμερικανίδα συγγραφέας συνδιαλέγεται με τον θάνατο του πατέρα της και επεξεργάζεται τον αρχαίο μύθο. Και η δική της Ευρυδίκη λοιπόν κατεβαίνει στον Αδη. Εκεί όμως συναντά τον νεκρό πατέρα της. Το δίλημμα γεννάται: να επιστρέψει στη γη με τον Ορφέα ή να παραμείνει στον Κάτω Κόσμο με τον γεννήτορά της, προσκολλημένη στο είδωλο μιας παιδικής ηλικίας; Και διαλέγει. Επιλέγει ηθελημένα να προκαλέσει τον Ορφέα να στραφεί και να την κοιτάξει, παραβαίνοντας τους όρους, ίσως γιατί τρέμει περισσότερο τη ζωή από τον θάνατο. Και όλα αυτά ενώ οι πέτρες – στον ρόλο του Χορού της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας – φωνάζουν «απαγορεύονται τα φιλιά, οι αγκαλιές». Πόσο επίκαιρο τελικά στην εποχή της COVID-19…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
