Η Καίτη Κωνσταντίνου έρχεται στο ραντεβού μας ντυμένη στα μαύρα, με ένα σκουφάκι να καλύπτει τα ξανθά της μαλλιά. Καθώς την κοιτώ αναρωτιέμαι εάν έχει περάσει μία ημέρα από πάνω της από την εποχή – και πέρασαν 23 χρόνια από τότε – που υποδυόταν την πιο αγαπημένη κακιά της ελληνικής τηλεόρασης, τη Σωσώ Παπαδήμα, στα θρυλικά «Εγκλήματα». Δεν θα της αποκαλύψω τις σκέψεις μου. Γνωρίζω ότι δεν αγαπά τα κομπλιμέντα.

Δύο γυναίκες στη σκηνή

Αφορμή της συνάντησής μας είναι το νέο έργο του Ακη Δήμου «Συνέβη στο Monterey», το οποίο παρουσιάζεται στο Θέατρο Μικρό Χορν σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Δύο γυναίκες συναντιούνται στις τουαλέτες ενός πανάκριβου, κοσμικού εστιατορίου. Η πρώτη είναι η Λητώ Χανδρή – την υποδύεται η εξαιρετική Λυδία Φωτοπούλου –, μία ηθοποιός που μόλις της έχει ανακοινωθεί ότι θα την «πεθάνουν» λόγω περικοπών από τη δημοφιλή σαπουνόπερα που πρωταγωνιστεί. Η δεύτερη είναι Γαλάτεια Ριζάρη, που ενσαρκώνει η Καίτη Κωνσταντίνου, μια μανικιουρίστα που πιστεύει σε αγγέλους και βρίσκεται εκεί για να γιορτάσει την επέτειο του δυστυχισμένου γάμου της με τον σύζυγό της Θεόκλητο, έναν κακοποιητικό άνδρα, ο οποίος προσπαθεί εδώ και 20 χρόνια να ολοκληρώσει το αστυνομικό μυθιστόρημα που γράφει. Και εκεί ανάμεσα στους πολυτελείς νιπτήρες και τα εκλεκτά κρεμοσάπουνα, τα οποία η Γαλάτεια Ριζάρη δεν παραλείπει με μαεστρία να κλέψει «παραχώνοντας» στην τσάντα της, ένα γαϊτανάκι εξομολογήσεων θα ξεκινήσει, με τις δύο αυτές γυναίκες, αστείες μέσα στην τραγικότητά τους και τραγικές μέσα στην αστειότητά τους, να βουτούν στις ζωές τους, να ψηλαφίζουν παλιά τους τραύματα και να συνειδητοποιούν ότι αυτό που ζουν δεν τους αξίζει.

Ζωντανεύοντας χαρακτήρες

«Την αγαπώ αυτή την ηρωίδα» εξομολογείται η Καίτη Κωνσταντίνου. «Τη βλέπω πολύ τρυφερά. Είναι λίγο «κουνημένη». Νομίζει ότι βλέπει αγγέλους, εξομολογείται ότι δεν το «έχει» με το σεξ, δηλαδή ούτε μία πρωταρχική απόλαυση δεν μπορεί να έχει στη ζωή της. Με έναν τρόπο όλους τους ήρωες που έχω υποδυθεί τους έχω αγαπήσει. Δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά. Ο,τι «κουσούρι» και να κουβαλούν. Μάλιστα όσο πιο στραβά χαρακτηριστικά έχουν, τόσο πιο πολύ επιθυμώ να τους συναντήσω, γιατί με ιντριγκάρουν περισσότερο. Δεν σας κρύβω ότι ο χαρακτήρας της Γαλάτειας με δυσκόλεψε αρκετά. Είχα όλο το καλοκαίρι το έργο στα χέρια μου. Το πήγαινα από εκεί, το πήγαινα από εδώ. Ελεγα «Xριστέ μου, δεν μπορώ. Δεν ξέρω τι να κάνω!». Eύχομαι τώρα που ξεκινήσαμε τις παραστάσεις, έστω και στο ελάχιστο, να έχω πιάσει λίγο αυτή την απίθανη ηρωίδα».

Μια ευτυχής συνεργασία

Τη συνεργασία της με τον Τάκη Τζαμαργιά τη θεωρεί ευτυχή. Αλλωστε ο ένας αποκαλεί τον άλλον οικογένεια. Συναντήθηκαν στον «Ριχάρδο Γ’» το 2016. «Εγώ ήμουν εκείνη που τηλεφώνησα πρώτα στον Τάκη. Είχε φτάσει στα χέρια μου, μέσω ενός τρίτου ανθρώπου, ένα έργο. Εμαθα ότι ακριβώς επάνω σε αυτό το έργο ο Τάκης είχε κάνει κάποια σεμινάρια. Ετσι ήρθα σε επικοινωνία μαζί του. Συναντηθήκαμε και πάνω στην κουβέντα, σε μία βόλτα στον Πειραιά, μου είπε στα ξαφνικά «Εγώ σε βλέπω σαν τον Ριχάρδο». Μάλιστα το έργο για το οποίο του τηλεφώνησα τελικά δεν το ανεβάσαμε ποτέ. Είναι όμως στις σκέψεις μας, γιατί είναι κάτι που μας αρέσει πολύ».

Τη Λυδία Φωτοπούλου επίσης τη θαυμάζει πολύ. Οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά στην τηλεόραση στη σειρά της ΕΡΤ «Η τούρτα της μαμάς». «Ημουν ανέκαθεν θαυμάστριά της. Πάντα έψαχνα πού έπαιζε και έτρεχα να τη δω. Πλέον που τη γνώρισα την αγαπώ και πολύ, γιατί πέρα από εξαιρετική ηθοποιός είναι και εξαιρετικός άνθρωπος. Και αυτό για μένα είναι εξίσου σημαντικό».

Στο έργο του Ακη Δήμου την κερδίζει ο τρόπος γραφής του, όπως λέει. «Πρώτα από όλα είναι αυτή η εξομολόγηση των δύο αυτών γυναικών, που συνδυάζει το κωμικό και δραματικό στοιχείο. Βλέπω τον κόσμο να γελά από κάτω. Και εγώ διαβάζοντας το κείμενο γέλασα. Αλλά ταυτόχρονα η ιστορία αυτή κρύβει και πολύ πόνο. Μιλάμε ουσιαστικά για δύο κακοποιημένες γυναίκες».

«Πιστεύετε ότι η Γαλάτεια και η Λητώ, βγαίνοντας από την τουαλέτα και επιστρέφοντας στα τραπέζια τους θα κάνουν το μεγάλο άλμα και θα αλλάξουν τη ζωή τους;» τη ρωτώ. «Δεν το ξέρω» απαντά. «Αλλά ίσως δεν είναι αυτό το σημαντικό. Το σημαντικό είναι ότι συνειδητοποιούν τι τους συμβαίνει. Γιατί το δράμα της ζωής μας είναι ότι πολλές φορές δεν έχουμε συναίσθηση της κατάστασής μας. Ζούμε με τα ζωτικά μας ψεύδη που και αυτά καλώς ή κακώς χρειάζονται. Δεν μπορούμε όμως να τα διαιωνίζουμε συνεχώς. Κάποια στιγμή πρέπει να είμαστε στις επάλξεις του βίου μας».

Κεφάλαιο τηλεόραση

Την τηλεόραση δεν τη σνόμπαρε ποτέ ομολογεί. «Την αγαπάω όσο και το θέατρο» αναφέρει. «Δεν τη θεωρώ ένα δευτερεύον μέσο. Δεν την υποβιβάζω. Ισα-ισα, δεν είναι εύκολο να παίζεις σε μία σειρά. Δεν έχεις καν την πολυτέλεια των προβών. Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση κάθε στιγμή. Επιλέγω απλά, όσο μπορώ, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν, γιατί διαφορετικά μαυρίζει η ψυχή μου. Δεν το αντέχω».

Οσο για την αναγνωρισιμότητα; «Δεν θα με ενοχλήσει αν κάποιος μου μιλήσει στον δρόμο, μου ζητήσει να βγάλουμε μια φωτογραφία» απαντά. «Η αγένεια είναι το μόνο που με ενοχλεί. Δεν είμαι άνθρωπος που κυνήγησα πάντως την αναγνωρισιμότητα. Δεν φανταζόμουν ποτέ διασημότητες. Για αλλού άλλωστε ξεκίνησα. Ηθελα να σπουδάσω Ιατρική, τελικά σπούδασα στη Φιλοσοφική, δίδαξα μάλιστα και σε σχολείο. Μια αόρατη κλωστή με τράβηξε σε αυτό το επάγγελμα. Δεν είναι μία εύκολη δουλειά. Θέλει στομάχι. Αλλά για να είμαι ειλικρινής υπήρξα τυχερή. Δεν δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Εάν δεν μου άρεσε κάτι, δεν το έκανα. Ελεγα «εντάξει δεν χάλασε και ο κόσμος». Hμουν και φρικτά ντροπαλή στις οντισιόν. Δεν το είχα αυτό το κομμάτι, ακόμη δεν το έχω».

Η ζωή της, όπως λέει, είναι πολύ ήρεμη. «Δεν θέλω ταρατατζούμ. Αγαπώ την ησυχία μου» δηλώνει. «Για αυτό και δεν γνωρίζουμε τίποτα για την προσωπική σας ζωή;» τη ρωτώ. Χαμογελά. «Και γιατί να γνωρίζετε; Τι να την κάνετε τη ζωή μου; Δεν έχει και τίποτα φοβερό. Μια κανονική ζωή είναι. Είμαι σπιτόγατος. Μου αρέσει να είμαι με τους φίλους μου. Πλέον μου αρέσουν και τα ταξίδια. Παλιά τα βαριόμουνα. Μου αρέσει επίσης πολύ να οδηγώ. Εχω και έναν σκύλο, τον Τζόρα» μου λέει δείχνοντάς μου τη φωτογραφία του, η οποία έχει ενταχθεί στο σκηνικό της παράστασης, μαζί με τη φωτογραφία του σκύλου της Λυδίας Φωτοπούλου, του Χουζούρη.

«Κυρία Κωνσταντίνου, φαίνεται ότι τα έχετε βρει πολύ με τον εαυτό σας» παρατηρώ. «Μην το λέτε. Υπάρχουν πολλά κενά, σημεία που με ταλαιπωρούν. Ισως είμαι λίγο πιο ισορροπημένη πλέον. Μεγάλωσα κιόλας. Αλλωστε τι είναι ευτυχία; Νομίζω ότι είναι μόνο στιγμές».

INFO: 

«Συνέβη στο Monterey»: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Κυριακή στο Θέατρο Μικρό Χορν (Αμερικής 10).