Με τον Κώστα Κόκλα συναντιόμαστε ένα μεσημέρι Σαββάτου στο «Σχολείον της Αθήνας – Ειρήνη Παπά» στην Πειραιώς 52. Εκεί από το 2017 έχει μεταφερθεί η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θέατρου και αυτές τις ημέρες πραγματοποιούνται οι πρόβες για την καλοκαιρινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Ιππείς» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, στην οποία και πρωταγωνιστεί ο ηθοποιός. Απόφοιτος του Εθνικού Θέατρου και ο ίδιος, καθώς παρακολουθεί τους νεαρούς σπουδαστές να κουβεντιάζουν στην αυλή, έχει μια μάλλον νοσταλγική διάθεση. «Ημουν ένα παιδί που μεγάλωσε στην επαρχία, στη Ζάκυνθο. Είχα έρωτα όμως με τον πολιτισμό» θυμάται. «Ισως έχει να κάνει και με το ίδιο το νησί μου. Δεν γνώρισε Τουρκοκρατία, υπήρχε πάντα η επιρροή από τη Δύση. Ξέραμε μουσικές. Ακούγαμε φιλαρμονικές. Υπήρχαν οι μαντολινάτες. Εγώ ήμουν από 5 χρονών με ένα μαντολίνο στο χέρι, από 14 χρονών στην κινηματογραφική λέσχη κάθε Πέμπτη. Ο πατέρας μου ήταν αγρότης, αλλά και μουσικός».
Και κάπως έτσι το θέατρο ήρθε στη ζωή του. «Ανέβηκα αρχικά στην Αθήνα να σπουδάσω κάτι άλλο. Εβλεπα όμως παραστάσεις. Κάποια στιγμή στο τέλος ενός καλοκαιριού, εκεί που έκανα αγροτικές δουλειές στη Ζάκυνθο με τον πατέρα μου, συνάντησα μια φίλη. «Εδωσα στη Δραματική» μου λέει. «Mήπως να το κάνω και εγώ;» σκέφτηκα».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
