Του Κυριάκου Κουτσομάλλη
Η τελευτή του βίου της Σοφίας Βάρη δεν μας βρήκε ανυποψίαστους. Μήνες τώρα γνωρίζαμε ότι καταδυναστευόταν από την επάρατη νόσο και ότι η πίστωση χρόνου ολοένα και στένευε. Δύσκολα παρ’ όλα αυτά συμβιβάζεται κανείς με την ιδέα της απώλειας. Οτι αυτή η υπέροχη δυναμική γυναίκα που ακτινοβολούσε με την ομορφιά, τη χάρη, την καλοσύνη και το ταλέντο και η ζωή της ήταν μία σύνοψη κομψότητας και αξιοπρέπειας έφυγε από τη ζωή, τη ζωή που μανιωδώς αγαπούσε και το μοιραίο ερώτημα, υπάρχουν τρυφερές στιγμές που να μην έχουν μερίδιο στη θλίψη και τον πόνο; Εφυγε από τη ζωή αφήνοντας ανεξίτηλα στίγματα αγάπης και ανθρωπισμού. Ετσι θα τη θυμόμαστε όσοι είχαμε την τύχη να τη γνωρίσουμε. Ομολογώ ότι ανήκω σε αυτούς τους προνομιούχους. Ηρθαμε κοντά ο ένας στον άλλον όταν ετοιμάζαμε το καλοκαίρι του 2014 την αναδρομική έκθεσή της στην Ανδρο. Με εντυπωσίαζε η εμμονή της στη λεπτομέρεια. Η τελειομανία της. Ο απόλυτος έλεγχος. Πετάξαμε για λίγες μόνο ώρες με ελικόπτερο στην Ανδρο για να αισθανθεί, όπως μου έλεγε, τον χώρο τον εκθεσιακό αλλά και τον χώρο όπου θα δεξιωνόταν τους πολυπληθείς επισκέπτες και φίλους της που κατέφθασαν από τα διάφορα μέρη του κόσμου. Ενιωθε πανευτυχής και χαρούμενη γι’ αυτή την επιστροφή στον τόπο που γέννησε τον πολιτισμό, που άνοιξε ορίζοντες και διαχρονικά επηρέασε σύμπασα τη μετέπειτα καλλιτεχνική δημιουργία. Εκτοτε μία ανυπόκριτη, ανεπιτήδευτη και ειλικρινής φιλία μάς συνέδεε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
