Ενας απαγορευμένος έρωτας με φόντο τον πόλεμο. Μια κριτική ματιά πάνω στις κλειστές κοινωνίες. Ενα πολιτικό σχόλιο για τον κομμουνισμό και τις νέες συνθήκες. Μια τοιχογραφία ηρώων και χαρακτήρων. Η σύγκρουση ανάμεσα στο καθήκον και τον έρωτα. Η πάλη της ζωής να «νικήσει» τον θάνατο. Αυτά και άλλα πολλά ξεχειλίζουν από τη «Δασκάλα με τα χρυσά μάτια» του Στράτη Μυριβήλη (εκδόθηκε το 1933), πάντα με οδηγό τη γλώσσα και την ποιητική του συγγραφέα της γενιάς του ’30.
Η μεταφορά ενός μυθιστορήματος στη σκηνή είναι απαιτητική υπόθεση – και όχι μόνο λόγω διασκευής. Το πιο σημαντικό δεν είναι η πίστη στο γράμμα του συγγραφέα όσο η δημιουργία της ατμόσφαιρας και των αισθημάτων. Καμία παράσταση δεν ανταγωνίζεται το πρωτότυπο, ακόμη κι αν σταθεί στο υψηλότερο σημείο. Πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα. Ωστόσο, η αποτύπωση μιας ιστορίας σαν κομμάτια ενός παζλ που μένει ανολοκλήρωτο προδίδει όχι τον Μυριβήλη (δεν παθαίνει τίποτε ούτε ο ίδιος ούτε το δημιούργημά του) αλλά την ουσία της απόπειρας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
