Το όνομα της Σουζάνας Αντωνακάκη (1935-2020) αναφερόταν συνήθως μαζί με εκείνο του συζύγου της Δημήτρη. Μαζί σχεδίασαν πολλά και ιδιαίτερα σημαντικά κτίρια από όταν ίδρυσαν το αρχιτεκτονικό γραφείο Atelier 66 (1965-1986) μαζί με την Ελένη Γούση-Δεσύλλα. Από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Χίου (1965), στο συγκρότημα κατοικιών για τους εργαζομένους στα μεταλλεία βωξίτη του Διστόμου στη Βοιωτία (1965), στο Πολυτεχνείο και τη Φιλοσοφική Σχολή Κρήτης (1981-82) ή πιο πρόσφατα στη Βιβλιοθήκη της Σχολής Καλών Τεχνών (2005) – ως Α66 πλέον από το 1987 – η Σουζάνα μαζί με τον Δημήτρη Αντωνακάκη δημιούργησαν ένα προσωπικό αρχιτεκτονικό ιδίωμα που έφτασε μάλιστα να γίνει μονογραφία από τις εκδόσεις Rizzoli υπό την επεξεργασία του απόλυτου ειδήμονα στην Ιστορία της Αρχιτεκτονικής Κένεθ Φράμπτον.
Ενα από τα χαρακτηριστικά της προσέγγισής τους, η οποία απηχούσε και τις επιρροές τους από τα διδάγματα του μοντερνισμού του Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε αλλά και της εγχώριας προσέγγισης του σπουδαίου Αρη Κωνσταντινίδη, ήταν η γεωμετρική απλότητα και ο σεβασμός στην ανθρώπινη κλίμακα, η σταδιακή μετάβαση από τον υπαίθριο στον στεγασμένο χώρο, η σύνδεση του τοπίου με το εσωτερικό των κτιρίων σε επαφή με την παράδοση και την ιστορία της Μεσογείου. Ενα αρχιτεκτονικό ιδίωμα που ευνοούσε τον κριτικό τοπικισμό, μιας και «η σύνθεση στην αρχιτεκτονική δεν αναφέρεται απλώς σε µια τεχνοκρατική αριθµητική διαδοχή χώρων, σε µια διαγραµµατική αλληλουχία, αλλά σε οργανικά διαµορφωµένους τόπους ζωής, σε ένα «ποιητικό» έργο πολιτισµού» όπως έγραφε η Αντωνακάκη το 2010 στα «ΝΕΑ» όπου αρθρογραφούσε συστηματικά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
