Χαρακτηρίζει την ηρωίδα της ως έναν μικρό σχοινοβάτη που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει. Η ίδια βαδίζει με γνώμονα την καρδιά της και τα θέλω της. Η Ηλέκτρα Νικολούζου επιστρέφει στη μικρή οθόνη έπειτα από 11 χρόνια, μέσα από τη συχνότητα του Mega και το «Μαύρο Ρόδο» (Κυριακή με Τρίτη, στις 22.40).
Tι σας κέρδισε στo «Μαύρο Ρόδο»;
«Αρχικά είναι η ίδια η ιστορία. Αυτή η ένωση των δύο διαφορετικών κόσμων, της πίστης και της πιο γήινης ζωής, εμένα με αγγίζει. Επίσης με κέρδισε ο ρόλος μου, η Αγγελική. Θεωρώ ότι είναι μια γυναίκα που φαινομενικά μοιάζει κρατημένη και συγκροτημένη, αλλά μέσα της σπάνε τα κομμάτια για πάρα πολλούς λόγους. Αυτό με ιντρίγκαρε από την αρχή. Φυσικά στη συνέχεια αυτού του εγχειρήματος οι άνθρωποι με τους οποίους θα δούλευα, ο σκηνοθέτης μου, το κανάλι, όλη αυτή η φροντίδα και η ζεστασιά που αισθάνθηκα ότι υπήρχε από την αρχή. Ξέρετε, όλο αυτό είναι ένα πάντρεμα πραγμάτων, γιατί ο ηθοποιός δεν μπορεί ποτέ μόνος του, αυτή είναι η φύση της δουλειάς μας».
Το μαύρο τριαντάφυλλο που έχετε ως τατουάζ στον ώμο έγινε για τις ανάγκες του ρόλου;
«Οχι, είναι δικό μου τατουάζ. Είναι μια προσωπική ιστορία αυτή, η οποία τώρα συναντιέται μέσα από τη σειρά. Ολοι το έχουμε σχολιάσει, αλλά είναι κάτι που είχα κάνει πριν πολλά χρόνια. Κάπως ήρθε και έδεσε. Είναι ένα μαύρο ρόδο το οποίο κοιτάζει προς τα κάτω και μόνο εγώ μπορώ να το βλέπω όρθιο».
Τι συμβολίζει για εσάς το μαύρο ρόδο;
«Πάρα πολλά πράγματα, και για αυτό το έχω κάνει και τατουάζ. Θα έλεγα ότι είναι ένα κομμάτι της ψυχής του ανθρώπου που πάντα, ό,τι και να κάνει ο άνθρωπος, υπάρχει κάτι που μένει ή ανάποδα ή κάπως πεσμένο και μαραμένο, αλλά όχι με την πεσιμιστική έννοια. Είναι ένα κομμάτι που με αυτό πορευόμαστε. Πάντα υπάρχει στην ψυχή μας ένα μαύρο ρόδο που θα είναι για πάντα. Είναι ο άνθρωπος αυτό και ευτυχώς που είμαστε και αυτό».
Στο σενάριο τα πρέπει συγκρούονται με τα θέλω. Εσείς ποιο από τα δύο μονοπάτια συνήθως ακολουθείτε;
«Εγώ ακολουθώ πάντα το θέλω. Υπάρχουν φυσικά στιγμές στη ζωή μου που το θέλω παραγκωνίστηκε λίγο, γιατί υπήρχε ένα πρέπει, αλλά πάντα με πολύ μεγάλο κόπο το έκανα αυτό γιατί είμαι άνθρωπος που θα πάω με την καρδιά μου, όχι με το μυαλό. Καμιά φορά όμως έχω την τύχη, όπως όλοι οι άνθρωποι, το μυαλό και η καρδιά να συμβαδίζουν. Οπότε εκεί εμφανίζεται το φως και η ομορφιά. Αλλά με το θέλω μου πάω πάντα. Εχω βέβαια πληγωθεί και έχω πληγώσει πολύ από αυτό, όμως πιστεύω ότι όταν πηγαίνεις με το θέλω σου κάτι σου επιστρέφεται».
Η ηρωίδα σας ποιον δρόμο θα ακολουθήσει;
«Η ηρωίδα μου, η Αγγελική, είναι σε ένα πολύ μεγάλο δίλημμα μέσα της. Αμφιταλαντεύεται πολύ οδυνηρά. Προσπαθεί να βαδίσει σε μια λεπτή γραμμή, ισορροπώντας και το θέλω και το πρέπει, αλλά αυτό ξέρουμε όλοι ότι δεν μπορεί να συμβεί. Ακόμη δεν ξέρω προς ποια κατεύθυνση θα πάει. Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα, είναι σαν ένας μικρός σχοινοβάτης που πάει από τη μια μεριά στην άλλη, και προσπαθεί να μη χάσει την ισορροπία της. Κάποια στιγμή τη χάνει και αυτό είναι πολύ έντονο και πάνω της και στις σκηνές που ακολουθούν και στην ιστορία».
Με το «Μαύρο Ρόδο» επιστρέφετε στη μικρή οθόνη. Ηταν δική σας επιλογή αυτή η αποχή;
«Οχι, απλώς δεν προέκυψε κάτι που να αισθανθώ ότι συνδέομαι μαζί του και πιθανόν αυτή η σύνδεση δεν προέκυψε ούτε από τους ανθρώπους που μου πρότειναν κάτι. Πάντα ήμουν πάρα πολύ ανοιχτή στα πράγματα και στη δουλειά μου και στον τρόπο που βλέπω. Δηλαδή δεν είμαι μόνο θέατρο ή μόνο τηλεόραση. Νομίζω ότι ο ηθοποιός πρέπει να είναι ένα ενιαίο πράγμα που περνάει μέσα από όλους αυτούς τους κόσμους, γιατί είναι ένα πράγμα».
Με βάση ποια κριτήρια επιλέγετε τις δουλειές σας;
«Επειδή είμαι άνθρωπος πολύ των αισθήσεων, της επαφής και των συναντήσεων, ξεκινώ πάντα από εκεί. Περιέργως πώς. Δηλαδή αν συναντηθώ με έναν άνθρωπο που είναι ο σκηνοθέτης μου ή ένα σενάριο, γιατί και αυτό μια συνάντηση είναι, και συνδεθεί η καρδιά μου με αυτό θα πω «πάμε, φύγαμε, εδώ είμαστε». Πάντα έτσι λειτουργώ».
Αλήθεια, τηλεόραση παρακολουθείτε;
«Παρακολουθώ όσο μπορώ, γιατί δεν προλαβαίνω να δω πολλά. Αυτό είναι το θέμα, ο χρόνος. Αλλά όταν προλαβαίνω ανοίγω πάντα την τηλεόραση γιατί θέλω να βλέπω το τι γίνεται. Το καλοκαίρι που ήμουν με την οικογένειά μου στην Κέρκυρα, απ’ όπου κατάγομαι, παρακολούθησα κάποιες σειρές. Είδα ότι έχει αρχίσει και γίνεται αξιόλογη δουλειά εδώ και πολύ καιρό. Το λέω αυτό γιατί είμαστε πολύ τυχεροί οι ηθοποιοί που έχουμε τις επιλογές αυτές και μπαίνουμε σε τέτοιες δουλειές. Είδα και ηθοποιούς που αγαπώ και θαυμάζω πολλά χρόνια, από το θέατρο κυρίως, να κάνουν τηλεόραση και να είναι υπέροχοι, πραγματικά συγκινητικοί και αξιοθαύμαστοι».
Η μυθοπλασία έχει όντως επανακάμψει αλλά έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Από εκεί που υπήρχαν πολύ λίγες σειρές, ξαφνικά εφέτος έχουμε μια πληθώρα.
«Ναι, ισχύει και αυτό, όπως έχει συμβεί και με τα θέατρα τα τελευταία χρόνια. Εχουμε πάντα μια τάση θα έλεγα μικρο-υπερβολής. Είναι φυσικό επόμενο όταν κάτι γίνεται καλά να ανοίγει δρόμους και να γίνονται και άλλα πράγματα Αλλά καλύτερα να υπάρχουν πολλές επιλογές, θα πω εγώ, στα πράγματα παρά να μη συμβαίνει τίποτε. Η ζήτηση είναι τεράστια, υπάρχουν εξαιρετικοί ηθοποιοί και υπερταλαντούχοι που ξέρω ότι είναι χωρίς δουλειά. Οπότε καλύτερα να υπάρχουν δουλειές ώστε να μπορούν να διοχετευτούν όλοι οι άνθρωποι και να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς από το να είμαστε λειψοί και εκλεκτικοί και να μην υπάρχουν δουλειές. Επομένως, ναι, υπάρχει υπερβολή σε αυτό, αλλά εγώ θέλω να το δω θετικά».
Οπως και το «Μαύρο Ρόδο» έτσι και άλλες σειρές εφέτος βασίζονται σε μυθιστορήματα. Πώς σχολιάζετε αυτή τη στροφή της τηλεόρασης προς τη λογοτεχνία;
«Τρελαίνομαι για αυτό, γιατί αγαπώ τη λογοτεχνία, αγαπώ τα μυθιστορήματα, αγαπώ τις ιστορίες που είναι ήδη γραμμένες. Θεωρώ ότι αυτό είναι πολύ ιδιαίτερη διαδικασία. Να μεταφέρεις δηλαδή ένα βιβλίο, να το ζωντανέψεις, να του δώσεις ζωή και τα πρόσωπα να βγουν μέσα από το βιβλίο και να τα δεις ξαφνικά μπροστά σου. Αυτό εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και μακάρι να συνεχιστεί».
