Εχει ήδη ξεκινήσει τις εμφανίσεις της στον Σταυρό του Νότου Plus η Μελίνα Κανά και θα τις ολοκληρώσει το Σάββατο 8 Απριλίου. Πέρα από τα γνωστά διαμάντια της δισκογραφίας της, «έχω επίσης συμπεριλάβει στο πρόγραμμα έξι νέα τραγούδια από το άλμπουμ «Σπίθα» με συνθέτη τον Θέμη Καραμουρατίδη, αλλά και τα «Χαστούκια» που έχει γράψει ο Χρυσόστομος Καραντωνίου, κιθαρίστας και μαέστρος μου, σε στίχους Γιώργου Κλεφτογιώργου. Κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή κάνω και κάποιες προτάσεις, πρόκειται για τραγούδια που είτε έχω να τα πω καιρό είτε δεν τα έχω ερμηνεύσει ποτέ άλλοτε. Είναι φέτος μαζί μου ο Αλέξανδρος Κτιστάκης και ο Γιάννης Λίταινας και είχαμε μεγάλη άνεση να κινηθούμε, υποστηρίζουν άλλωστε πολύ ωραία τα κομμάτια των Θανάση Παπακωνσταντίνου και Σωκράτη Μάλαμα, οι τρεις μας επιμεληθήκαμε την παράσταση, οι ιδέες έρχονταν η μία μετά την άλλη». Αξίζει να αναφέρουμε και τους μουσικούς που είναι οι: Σώτος Τσόγκας στο μπουζούκι, Ευάγγελος Τσιμπλάκης στα κρουστά, Κωνσταντίνος Σηφάκης στο μπάσο και Εύρος Βοσκαρίδης στο βιολί.
Συναίσθημα και εικόνες
Αν κάτι την έχει εκπλήξει, αυτό δεν είναι άλλο από τη θερμή υποδοχή του κοινού στο τραγούδι «Σπίθα»: «Εχω εκπλαγεί με την ανταπόκριση, δεν είναι εύκολο κομμάτι μουσικά, έχει στίχους με βαθιά νοήματα και υπάρχει κόσμος που το ξέρει ήδη λέξη προς λέξη, από την αρχή μέχρι το τέλος. Εχω χαρεί πολύ με αυτό». Σε αυτόν τον δίσκο η Κανά ερμηνεύει κάποια τραγούδια σε στίχους της αδελφής της, της γνωστής τραγουδίστριας Λιζέτας Καλημέρη: «Ηταν πολύ σημαντικό για μένα να τραγουδήσω στίχους της αδελφής μου, την ξέρω πολύ καλά και έχουμε μια ουσιαστικά αδελφική σχέση, δεν μας ενώνει απλώς η συγγένεια δηλαδή, επικοινωνούμε σε βάθος, καταλάβαινα ακριβώς τι θέλει να πει και μου ήταν εύκολο να κάνω δικά μου τα λόγια της. Θα ήθελα να προσθέσω όμως ότι και ο Οδυσσέας Ιωάννου και η Μαρία Τζωρτζάκη που συμμετείχαν ως στιχουργοί στον δίσκο με βοήθησαν πολύ στην ερμηνεία των τραγουδιών, ήταν σαν να εξέφρασαν κάποιες δικές μου πλευρές και αυτό με βοήθησε να επενδύσω συναίσθημα και εικόνες, χρωματίζοντας τα τραγούδια».
Νέος κύκλος στη δισκογραφία
Για χρόνια απείχε από τη δισκογραφία, οπότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια έχει επιτελεστεί κάτι σαν επιστροφή. Ανοιξε για αυτήν ένας νέος κύκλος; «Αισθάνθηκα πράγματι ότι ήρθε η ώρα να πω και άλλα πράγματα, το ζήτησα από μέσα μου και ως διά μαγείας έγινε πραγματικότητα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Θέμη Καραμουρατίδη γιατί αυτός έδωσε το έναυσμα για αυτόν τον νέο κύκλο, είναι ένας γλυκός άνθρωπος και πολύ εμπνευσμένος συνθέτης, μου έδωσε πολύ όμορφες μελωδίες, έντυσε τους στίχους με πολύ ωραίες μουσικές και είμαι πολύ χαρούμενη που έχω πει τραγούδια του».
Τη ρωτάω πώς της φαίνεται το σύγχρονο μουσικό τοπίο. «Για να είμαι ειλικρινής δεν ψάχνω πολύ. Από τον απόηχο των πραγμάτων που φτάνει σε μένα θα πω ότι δεν έχουν σταματήσει να βγαίνουν καλά τραγούδια, όπως αυτά που έγραψε ο Alex Sid για τη σειρά «Αγριες Μέλισσες» – αυτός ο άνθρωπος θα κάνει σημαντικά πράγματα στον χωρο. Ωραία είναι και τα τραγούδια των Νίκου Τερζή και Γιάννη Κότσιρα για τη σειρά «Σασμός» (σ.σ.: σε αυτή ανήκει και η «Παλιά πληγή» σε δική της ερμηνεία), ωραία είναι και τα κομμάτια που γράφει ο Σταύρος Σιόλας και μου έδωσε τη χαρά πρόσφατα να ερμηνεύσω το «Στην αιώρα του χρόνου» σε στίχους Ηλία Μάστορη. Αυτό που κάπως με ανησυχεί είναι η προσκόλληση των πολύ νεαρών παιδιών στην τραπ, αυτό με προβληματίζει. Δεν έχω εντρυφήσει στη συγκεκριμένη σκηνή αλλά στα δικά μου αφτιά, που είμαι μια γυναίκα άλλης γενιάς, μοιάζουν με παραλήρημα τα κομμάτια αυτά. Προτού ακόμη φτάσουμε στο περιεχόμενο είναι και ο τρόπος έκφρασης προβληματικός. Κάποιος λόγος θα τα έχει γεννήσει αλλά αυτό το είδος δεν μπορώ να πω ότι με συγκινεί».
Τραγούδια που μας διδάσκουν
Το περασμένο καλοκαίρι συμμετείχε μετά από χρόνια σε συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου. «Ηταν καταπληκτική εμπειρία, πέρασα υπέροχα, εισέπραξα πολλή αγάπη από το κοινό του Θανάση και την ανταπέδωσα με όλη μου την καρδιά. Χαίρομαι πολύ που η νέα γενιά ακούει και αγαπάει αυτά τα τραγούδια. Ο κόσμος αυτός των τραγουδιών του Παπακωνσταντίνου και του Μάλαμα έχει στον πυρήνα του ομορφιά, ακόμη και όταν τα κομμάτια μιλούν για μοναξιά ή για θλίψη. Το έργο των δύο αυτών καλλιτεχνών περιγράφει έναν άνθρωπο σκεπτόμενο που προβληματίζεται, ανησυχεί, νιώθει, αισθάνεται και εκφράζεται με ωραίο τρόπο. Πρόκειται για έναν ξεχωριστό κόσμο που με ελκύει και εμένα πολύ, θα τον παρομοίαζα με καταφύγιο και άμυνα σε μια εποχή που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, που έχει κάτι τεχνητό και κατασκευασμένο και που δεν σου αφήνει στην ουσία περιθώριο να επιλέξεις γιατί σου τα προσφέρει όλα στο πιάτο. Τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου ειδικά έχουν κι ένα έντονο παραμυθικό στοιχείο, μοιάζουν με παραμύθια που δεν είναι ψέμα αλλά αλήθεια, γι’ αυτό μας διδάσκουν και μας ανακουφίζουν ταυτόχρονα».
Ο δρόμος για έναν καλύτερο κόσμο
Οσον αφορά τα κακώς κείμενα της εποχής μας, «στενοχωριέμαι και αγχώνομαι διότι ο κόσμος δεν θα προχωρήσει αν δεν εκλείψουν η μισαλλοδοξία, το μίσος, το στυγνό συμφέρον και οι παράλογες διεκδικήσεις από άνθρωπο προς άνθρωπο. Δεν μπορούμε να πούμε ότι προοδεύουμε μόνο και μόνο επειδή έχουμε ακριβά κινητά και επειδή πατάμε ένα κουμπί και γίνονται «θαύματα». Η τεχνολογία προσφέρει κάποιες διευκολύνσεις αλλά δεν κάνει τον κόσμο καλύτερο. Μόνο αν βρούμε τον τρόπο να αγαπηθούμε, να αγαπήσουμε και να πορευόμαστε σε αυτή τη ζωή πάνω σε αυτόν τον άξονα θα γίνουν όλα καλύτερα. Αυτό είναι που με κάνει αισιόδοξη ωστόσο στο φινάλε, διότι πιστεύω ότι η αγάπη θα νικήσει και όλα τα άλλα θα πάνε από εκεί που ήρθαν. Ξέρω ότι δεν μας έχουν εκπαιδεύσει καλά, αλλά αν σταματήσουμε να βλέπουμε αυτόν τον φάρο τότε η φουρτούνα θα μας καταπιεί»
