Ο Αρθούρος Ρεμπώ μέσα από τα μάτια της αδελφής του: Είναι η Ιζαμπέλ που σκιαγραφεί αυτόν τον μεγαλοφυή, καταραμένο γάλλο ποιητή και μαζί τη δική της ζωή στο πλάι του. Και είναι η Βίκυ Βολιώτη που ζωντανεύει την ιστορία τους με τον γραμμένο από την Ευσταθία μονόλογο «Ιζαμπέλ Ρεμπώ, ο δικός μου Αρθούρος». Επιστολές, αποσπάσματα από την ποίησή του και κυρίως από το βιβλίο της Ιζαμπέλ Ρεμπώ «Ο αδερφός μου ο Αρθούρος» («Mon frère Arthur») στάθηκαν πηγή έμπνευσης για το κείμενο.
«Είναι μια ωδή για τους ανθρώπους που είναι πίσω από τα φώτα» λέει εξαρχής η Βίκυ Βολιώτη. «Μιλάμε πάντα για τους σπουδαίους αλλά ποτέ για τις στρατιές των ανθρώπων που δουλεύουν πίσω από αυτούς, χαρίζοντας απλόχερα την αγάπη και τη δοτικότητά τους, προκειμένου να μπορέσουν να είναι αυτό που είναι. Η Ευσταθία έγραψε ένα έργο φόρο τιμής σε αυτές τις γυναίκες που πάντα, χωρίς αντάλλαγμα, προσφέρουν το είναι τους προκειμένου ο άλλος να μπορέσει να γίνει αυτός που έγινε».
Και η Ιζαμπέλ είναι μια τέτοια γυναίκα; «Ναι» απαντά η ηθοποιός. «Εζησε στη σκιά του αδελφού της, αγαπώντας τον άνευ όρων. Σε αυτήν οφείλουμε ό,τι γνωρίζουμε το έργο του. Γιατί αν δεν υπήρχε να το διασώσει, να το μαζέψει, να το περισυλλέξει, δεν θα το ξέραμε. Ο Ρεμπώ τελείωσε την ποιητική του καριέρα στα 20 του χρόνια. Μετά εξαφανίστηκε, έζησε μια περιπετειώδη ζωή και δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τα γραπτά του. Η Ιζαμπέλ τα μάζεψε με ευλάβεια, τα αρχειοθέτησε, τα οργάνωσε και ουσιαστικά τα επέβαλε. Αλλιώς ούτε το έργο του θα ξέραμε ούτε η φήμη του θα είχε αποκατασταθεί – απόκληρος, τυχοδιώκτης, ομοφυλόφιλος, κατάπτυστος».
Παράλληλα το κείμενο «αναφέρεται στη θέση της γυναίκας την εποχή εκείνη, αλλά πιο πολύ – κι αυτό είναι που με συντάραξε – στο πώς μέσα από την αγάπη μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει την υπέρβασή του. Να αποδεχθεί πράγματα που είναι πέρα από αυτά που του επιτρέπει η συντηρητική κοινωνική του θέση. Η Ιζαμπέλ μέσα από την αγάπη της έγινε φοβερά συμπεριληπτική στη διαφορετικότητα του Αρθούρου, την αποδέχθηκε, την κατανόησε, τη συγχώρησε».
Μέσα από τον μονόλογο ξετυλίγεται η σχέση με τον αδελφό της, η ζωή του ενώ, όπως επισημαίνει η Βίκυ Βολιώτη, «με τη φωνή του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου ακούμε τα ποιήματά του – είμαι χαρούμενη που δέχθηκε να το κάνει για την παράστασή μας». Επίσης ξετυλίγεται και η ιστορία της Ιζαμπέλ, και μετά τον θάνατο του Ρεμπώ. «Παντρεύτηκε κάποιον που επίσης λάτρευε τον Ρεμπώ και ουσιαστικά συνέχισαν μαζί το έργο που εκείνη είχε ξεκινήσει».
Είναι όμως εποχή για ποίηση; «Η γοητεία που ασκεί η ποίηση στην ψυχή όποιου ασχοληθεί μαζί της είναι πολύ μεγάλη» λέει. «Ούτως ή άλλως η τέχνη δεν είναι κάτι που κατανοείς μόνο με το μυαλό, αλλά και με τις αισθήσεις. Δεν αντέχεται αλλιώς η ζωή, χωρίς ποίηση και τέχνη. Είναι θέμα επιβίωσης η ποίηση, όχι πολυτέλειας».
Τολμηρό εγχείρημα; «Αυτό το εξομολογητικό κείμενο», απαντά, «δεν είναι ακριβώς μονόλογος, με την έννοια ότι η Ιζαμπέλ απευθύνεται στο κοινό – συμπαίκτης, συμπρωταγωνιστής μου είναι οι θεατές και έχει πολύ ενδιαφέρον. Πρέπει να είσαι σε συνεχή οπτική επαφή με τον κόσμο, να δημιουργείς μαζί του μια διάδραση, κι ας είναι ο άλλος σιωπηλός. Κι αυτό, ομολογώ ότι είναι το πιο δύσκολο: Να κρατηθεί το κομμάτι της υπόκρισης, να διηγηθώ μια ιστορία και να υποδύομαι έναν ρόλο».
Μικρό Ανεσις: Δευτέρα-Τρίτη (21.00), από 2/10.
