Ηταν το 1859 όταν ο Σαρλ Μποντλέρ, φίλος των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων, έγραφε για μια πλασματική «διαμάχη» ανάμεσα σε έναν ζωγράφο και έναν φωτογράφο όταν είχε αντιληφθεί ότι θα συμπεριλαμβάνονταν και φωτογραφίες στο Salon του Παρισιού, την επίσημη έκθεση ζωγραφικής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Παρισιού. «Θέλω να παρουσιάζω τα πράγματα όπως είναι, ή μάλλον όπως θα ήταν αν υποθέσουμε ότι εγώ δεν υπήρχα» έλεγε ο φωτογράφος. «Θέλω να φωτίζω τα πράγματα με το μυαλό μου και να προβάλλω την αντανάκλασή τους στο μυαλό μας» απαντούσε ο ζωγράφος. Ο ιμπρεσιονισμός και η φωτογραφία του 19ου αιώνα είχαν εξαρχής μια σχέση ανταγωνιστική. Οπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, η χροιά αυτής της σχέσης έκανε καλό στην εξέλιξη και των δύο. Η έκθεση «Α New Art: Photography and Impressionism» στο Μουσείο Barberini στο Πότσνταμ της Γερμανίας έρχεται να διερευνήσει τις ποιότητες αυτής της αμφίδρομης σχέσης. Η αρχή είχε γίνει με την έκθεση «Before Photography: Painting and the Invention of Photography» στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (ΜοΜΑ) της Νέας Υόρκης το 1981,όπου είχε ήδη καταστήσει σαφές ότι η φωτογραφία δεν αναδείχθηκε μέσα από το επιστημονικό πεδίο αλλά μέσα από τη ζωγραφική τοπίου. Ακολούθησαν και άλλες εκθέσεις που πήραν τη σκυτάλη πιο πρόσφατα σε Φρανκφούρτη και Μαδρίτη, αλλά το Μουσείο Barberini, το οποίο άνοιξε το 2017 και έχει στο επίκεντρο της συλλογής του ιμπρεσιονιστικά και μετα-ιμπρεσιονιστικά έργα ζωγραφικής που ανήκουν στον ιδρυτή του, γερμανό επιχειρηματία Χάσο Πλάτνερ, παίρνει το θέμα ζεστά και αναδεικνύει έντονα αυτή την αλληλεπίδραση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
