Ο σκεπτικισμός για rock μουσικές φόρμες με ελληνικό στίχο περίσσευε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Τα παραδείγματα του Δημήτρη Πουλικάκου αλλά κυρίως του Παύλου Σιδηρόπουλου – παραμένει αξεπέραστο εγκόλπιο παντρέματος ελληνικής γλώσσας και rock o δίσκος «Φλου» – δεν ήταν αρκετά για να πείσουν αρκετούς. Τα επιχειρήματα ήταν δύο ειδών, τα καθαρά τεχνικά και τα πιο ουσιαστικά που είχαν να κάνουν με το περιεχόμενο και τη λειτουργία του τραγουδιού.
Στα τεχνικά, αναφέρονταν στο πρόβλημα των αρκετά μεγάλων λέξεων της ελληνικής γλώσσας που δεν ήταν εύκολο να «καρφωθούν» σε μουσικές φόρμες που φτιάχτηκαν για να μελοποιήσουν πιο κοφτές λέξεις και όχι τις πολυσύλλαβες ελληνικές.
Στα περισσότερο ουσιαστικά, πως η rock μουσική κάλυπτε συγκεκριμένες ανάγκες άλλης κοινωνίας και ο Ελληνας δεν είχε ούτε τα ανάλογα βιώματα αλλά ούτε και κάποια ντόπια παράδοση σε αυτόν τον ήχο ώστε να ταυτιστεί, παρά το γεγονός πως η νεολαία άκουγε οτιδήποτε ερχόταν από το εξωτερικό, όλους τους δίσκους των σπουδαίων συγκροτημάτων.
Εκεί έρχονται οι Φατμέ και ο Νίκος Πορτοκάλογλου να στεγάσουν τους «ορφανούς», όσους αγαπούσαν αυτή τη μουσική αλλά είχαν ανάγκη να την ακούσουν να μιλάει για τους ίδιους, για τις δικές τους ζωές, τα δικά τους στέκια, τη δική τους πόλη και όχι κατ’ ανάγκη τα προβλήματα της εργατικής τάξης στο Liverpool…
Στην κόψη των δύο δεκαετιών, τόσο ο πρώτος δίσκος των Φατμέ όσο και ο πρώτος δίσκος του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που προηγήθηκε, αθροίζονται δίπλα στο «Φλου» και αρχίζουμε σιγά-σιγά να φτιάχνουμε με τα χεράκια μας παράδοση σε έναν ήχο που δεν είχε δυνατές αναφορές στο παρελθόν της ελληνικής δισκογραφίας.
Το «Πίσω από τις γρίλιες» είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψαν, για να ακολουθήσουν ο «Ασωτος υιός» και τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου.
Πέρα από τον ήχο, λειτούργησε ιδιαίτερα γοητευτικά και η ιδέα ενός συγκροτήματος. Πραγματικά θα ήταν άλλη η τύχη και η αποδοχή του δίσκου αν κυκλοφορούσε τα ίδια τραγούδια ο Νίκος Πορτοκάλογλου ως μονάδα και εντελώς διαφορετική ως συγκρότημα. Αυτό αποδείχθηκε και όταν το συγκρότημα διαλύθηκε και πολλοί από τους φίλους του δεν ακολούθησαν αμέσως την αυτόνομη πορεία του Πορτοκάλογλου, δηλώνοντας την αντίθεσή τους στη διάλυση ενός συγκροτήματος, μιας παρέας.
Για την Ιστορία, ο δίσκος πούλησε δέκα χιλιάδες αντίτυπα τον πρώτο καιρό, και οι Φατμέ ξεκινούσαν ένα από τα πιο όμορφα ταξίδια που κράτησε δέκα χρόνια, χαρίζοντάς μας έξι δίσκους.
