Με τον τίτλο «Solitude» («Μοναξιά») κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες το EP του Πάμπλο Ντίλαν, το πρώτο μιας φιλόδοξης τριλογίας που θα συμπληρωθεί εντός της χρονιάς με τα «Fortitude» («Δύναμη Ψυχής») και «Renaissance» («Αναγέννηση»), περιγράφοντας (ελπίζουμε) και τη δική μας πορεία κόντρα στην πανδημία. O 23χρονος σήμερα εγγονός του Μπομπ Ντίλαν μας συστήθηκε πριν από οκτώ χρόνια ως ράπερ, ήρθε αντιμέτωπος με τη χλεύη των χρηστών του Διαδικτύου και αποφάσισε να αψηφήσει τις συγκρίσεις με τον παππού του, έναν ζωντανό θρύλο, και να δοκιμαστεί στο πεδίο της φολκ με διόλου άσχημα αποτελέσματα. Το «Before the Plague», για παράδειγμα, με τη μεσαιωνική μελωδική γραμμή και τους ποιητικούς στίχους, περιγράφει πολύ εύστοχα αυτό που ζούμε. Ο νεαρός τραγουδιστής και τραγουδοποιός μίλησε στο «Βήμα της Κυριακής» για τις πηγές έμπνευσής του, για την αγάπη του για την αρχαία Ελλάδα αλλά και για τη σχέση του με τον παππού του. Πότε γράφτηκαν αυτά τα τραγούδια; «Αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν στην αρχή της πανδημίας. Παραμένει τρομακτική η κατάσταση φυσικά, όμως ειδικά τότε, που δεν γνωρίζαμε τίποτε ακόμη, ο κόσμος είχε τρομοκρατηθεί, κόντευε να χάσει το μυαλό του. Οι ΗΠΑ δεν ήταν και το πιο ήρεμο μέρος στον κόσμο πριν εμφανιστεί ο κορωνοϊός, όμως μετά από αυτή την ιστορία όλοι οι φόβοι και τα πιο βαθιά, καταπιεσμένα συναισθήματα βγήκαν στην επιφάνεια. Η απομόνωση μας ανάγκασε να στραφούμε προς τα μέσα. Εχω ξέρετε εντρυφήσει στο έργο του Αριστοτέλη τα τελευταία χρόνια και θέλησα να εντάξω τη φιλοσοφία του στα κομμάτια μου». Η παρουσία του θανάτου, του τέλους, είναι έντονη στους στίχους σας. Βασανίζεστε από τώρα από υπαρξιακού τύπου ανησυχίες; «Ημουν φιλάσθενο παιδί, σπάνια το λέω αυτό αλλά αρρώστησα κάποια στιγμή αρκετά σοβαρά και έχασα τρεις χρονιές από το σχολείο. Νομίζω ότι εξαιτίας αυτών των εμπειριών είχα πάντα υπαρξιακές αγωνίες. Είμαι μεγάλος φαν του Ντοστογέφσκι. Πάντα έχει αξία να αναρωτιόμαστε ποιο είναι το νόημα της ζωής. Τώρα όμως το ερώτημα έχει λίγο μεταβληθεί και πρέπει να σκεφτούμε τι νοηματοδοτεί τη ζωή σε συνθήκες πανδημίας, σε μια κατάσταση κατά την οποία η καθημερινότητα έχει χάσει τον ρυθμό της και έχουμε αποκοπεί από την επαφή με τους άλλους. Αυτό που μου δίνει παρηγοριά είναι η αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή γραμματεία, το μυαλό και η καρδιά μου βρίσκουν καταφύγιο εκεί». Τι σας παρηγορεί σε αυτά τα κείμενα; Η διαχρονικότητα των προβληματισμών τους; «Βρίσκω τα πάντα εκεί: τη γέννηση της κριτικής σκέψης, το χάρισμα στην αφήγηση, την παρατήρηση του φυσικού κόσμου, τα θεμέλια της ηθικής φιλοσοφίας. Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα, αλλά καταλαβαίνω τον Λόρδο Βύρωνα που την αγάπησε τόσο. Εδώ θα ήθελα να πω επίσης πως αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη με την ηγεμονία της Γερμανίας μού φαίνεται πολύ ενοχλητικό. Καταλαβαίνω ότι φέρεται στη χώρα σας σαν να είναι αποικία και το βρίσκω αυτό απαράδεκτο». Τι μουσική ακούσατε πιο πολύ δημιουργώντας αυτή τη δουλειά; «Ακουσα Blind Willie McTell, Ρόμπερτ Τζόνσον, Χανκ Γουίλιαμς, ιρλανδικές μπαλάντες, παλιές αγγλικές μπαλάντες. Στιχουργικά επηρεάστηκα πολύ από τον Βιργίλιο, τον Ομηρο, τον Σαίξπηρ, τον Δάντη, τον Τζον Μίλτον. Θα πρέπει όμως να αναφέρω και τον Κέντρικ Λαμάρ γιατί αγαπώ πολύ το χιπ-χοπ. Πάντα αντλώ έμπνευση από αυτό το είδος». Ποιους άλλους σύγχρονους καλλιτέχνες θαυμάζετε; «Τον ASAP Rocky, τον οποίο ξέρω και πολλά χρόνια, είναι φανταστικός τύπος. Μου αρέσει η μουσική του Goody Grace, του Τζέισον Ιζμπελ, του Κόλτερ Γουόλ. Υπάρχουν τόσοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες στη μουσική. Η Αμερική κάποτε σεβόταν όποιον ακολουθούσε τον δικό του δρόμο. O DeFord Bailey έμαθε να παίζει φυσαρμόνικα μιμούμενος τους ήχους της φύσης και των τρένων. Πόσο αμερικανικό είναι αυτό; Υπήρξε δυστυχώς μια ομογενοποίηση κάποια στιγμή. Πιστεύω πως στο μέλλον θα εκτιμήσουμε και πάλι τους ιδιοσυγκρασιακούς καλλιτέχνες». Κάνατε πριν από χρόνια, όντας έφηβος, μια απόπειρα να διακριθείτε ως ράπερ συναντώντας πολλά κακόβουλα σχόλια. Σας βοήθησε αυτό να αποκτήσετε αντισώματα στην αρνητική κριτική; «Σίγουρα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι θα πει ο οποιοσδήποτε για τη μουσική μου, καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του. Πάντα προσπαθώ να το θυμάμαι αυτό. Η Ιστορία δεν γράφτηκε από ανθρώπους που τους έλειπε το θάρρος ή το σθένος. Για μένα είναι πολύ σημαντικό όταν έχεις ένα όραμα να το ακολουθείς μέχρι τέλους». Νιώθετε κάπως καλύτερα τώρα που δεν είναι πρόεδρος ο Ντόναλντ Τραμπ; «Βεβαίως. Το πρόβλημα των ΗΠΑ και ολόκληρου του πλανήτη μάλλον είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει δομηθεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Οι πολίτες που ζουν στις κεντρικές Πολιτείες έχουν χάσει τις δουλειές τους, κάποιοι από αυτούς έκαναν ένα επάγγελμα από πάππου προς πάππου, και τώρα νιώθουν αποκλεισμένοι και γεμάτοι θυμό. Τα πράγματα έχουν αρχίσει να βελτιώνονται, όμως οι εικόνες που είδαμε πρόσφατα από την εισβολή στο Καπιτώλιο ήταν τόσο αποκαρδιωτικές. Σε βάζουν σε σκέψεις». Ξέρω ότι προφανώς έχετε βαρεθεί να ακούτε αυτή την ερώτηση, όμως τι είδους σχέση έχετε με τον παππού σας; Σας δίνει συμβουλές για τη μουσική σας; «Εχουμε πολύ καλή σχέση, μιλάμε για τα πάντα. Είναι όμως πολύ προστατευτικός ως προς την προσωπική του ζωή, επομένως σκοπεύω να πάρω όλες τις συζητήσεις που έχουμε κάνει μαζί μου στον τάφο».