Βρεθήκαμε στο «Παρασκήνιο», στα Εξάρχεια, στο κέντρο της Αθήνας. Η Ιώ Βουλγαράκη έπινε τον καφέ της και αναλογιζόταν πώς πέρασαν τα τελευταία δυόμισι χρόνια, την έλευση των διδύμων της, την απώλεια του πατέρα της, τον κύκλο της ζωής. «Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι έχω ξυπνήσει σε μια άλλη πραγματικότητα. Σαν να πύκνωσε και παράλληλα να διαστάλθηκε ο χρόνος. Οι ανατροπές ήταν συγκλονιστικές για εμένα και σε καθαρά προσωπικό επίπεδο. Σκέφτομαι ότι η πανδημία θα αφήσει σίγουρα το αποτύπωμά της. Είμαστε σε ζύμωση με αυτό που συμβαίνει, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Το συναισθάνομαι έντονα πια και με την παράσταση. Είχαμε αναγκαστεί να διακόψουμε τις πρόβες μας τότε, όταν έκλεισαν τα θέατρα. Ο τρόπος που συνομιλούμε πλέον με το συγκεκριμένο κείμενο είναι πολύ διαφορετικός» είπε προς «Το Βήμα» για το εξπρεσιονιστικό «Μάκιναλ» της Αμερικανίδας Σόφι Τρέντγουελ (1885-1970) που σκηνοθετεί η ίδια και παρουσιάζεται ετούτη την περίοδο στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου από την ομάδα ΠΥΡ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
