Η ξεχωριστή Ελένη Παπαδάκη

«Αυτός ο ρόλος θέλει Παπαδάκη» ήταν η συνήθης έκφραση που κυκλοφορούσε στα παρασκήνια, στα καμαρίνια και στους διαδρόμους των θεάτρων όταν οι ερμηνευτικές απαιτήσεις ήταν υψηλές. Λένε, μάλιστα, ότι ακόμη και η Μαρία Κάλλας «πάτησε» πάνω στις ερμηνείες της για να παίξει… Η Ελένη Παπαδάκη είχε καταφέρει να εντυπωσιάσει ακόμη και με έναν ρόλο σαράντα δύο λέξεων, ναι 42, αφήνοντας το στίγμα της σε μια παράσταση που μοιραζόταν το σανίδι με τα ιερά τέρατα του θεάτρου. Ηταν το 1938 στη «Ζακυνθινή Σερενάτα» του Διονυσίου Ρώμα στο τότε Βασιλικό (νυν Εθνικό) Θέατρο, όπου είχε ερμηνεύσει την Πριμαντόνα. Στον θίασο, μεταξύ άλλων, ήταν η Κατίνα Παξινού, ο Μάνος Κατράκης, η Βάσω Μανωλίδου, ο Στέλιος Βόκοβιτς, ο Δημήτρης και η Μιράντα Μυράτ, ο Μήτσος Λυγίζος… Κι όμως η σύντομη παρουσία της στη σκηνή άφησε το αποτύπωμά της, τον μύθο της. «Θεατρική ιδιοφυΐα» την είχαν χαρακτηρίσει.
«Το πέρασμά της μέσα από το καλλιτεχνικό στερέωμα της νέας Ελλάδος στάθηκε σαν ένα καταπληκτικό μετέωρο, που χάθηκε αφήνοντας πίσω του μια χαρακιά από άσπρο φως, που δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ στη μνήμη των ανθρώπων που είχαν την τύχη ν’ αντικρύσουν αυτό το θαυμαστό άστρο» είχε γράψει για εκείνη ο Στράτης Μυριβήλης. Και δεν ήταν ο μόνος – και ο Αγγελος Σικελιανός και ο Διονύσιος Σολωμός στάθηκαν με ξεχωριστά λόγια, όπως άλλωστε σύσσωμος ο λογοτεχνικός κόσμος αλλά και η κριτική.

«Η δεσποινίς Ελένη Παπαδάκη, ενίκησεν χθες εις την «Αντιγόνη» αναμφισβήτητον νίκην» έγραφε το 1940 ο Αιμίλιος Χουρμούζιος μετά την πρεμιέρα της τραγωδίας του Σοφοκλή. Χρόνια μετά τον θάνατό της, το 1959, όταν ο γαλλικός θίασος του Ουμπερτί με πρωταγωνίστρια τη Ρενέ Φορ ήρθε να παίξει στην Αθήνα το «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Πιραντέλο, ο Αγγελος Τερζάκης έγραψε τότε στο «Βήμα»: «Το έργο αυτό έχει απαθανατίσει στην ελληνική μνήμη η Ελένη Παπαδάκη…». Και ο Μάριος Πλωρίτης: «Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε μ’ όλο το πέρασμα των τόσων χρόνων την λαμπρή παράσταση του έργου στο Εθνικό (…) αλλά προπάντων την Ελένη Παπαδάκη: Ο πόνος, η ευγένεια, η πνευματικότητα, ο δραματικός παλμός, η απόγνωση, η διαφάνεια που είχε δώσει στον ρόλο της Ερσίλια έχουν μείνει για πάντα σφραγισμένα στη μνήμη μας».