Μεσημέρι φθινοπώρου, έξω ζέστη αφόρητη, αλλά μέσα δροσιά, σε ένα φιλικό της μαγαζί κοντά στην Ακρόπολη. Η Κατερίνα Διδασκάλου, στα ολόλευκα ντυμένη, καλοχτενισμένη και διακριτικά βαμμένη, έχοντας ανακτήσει πια την ανάσα της από το πηγαινέλα ενός απαιτητικού πρωινού, υποδέχτηκε στο τραπέζι όπου καθόμασταν έναν ελληνικό καφέ και ένα λεμόνι. Το έστυψε και άφησε (θεατρικότατα) μερικές σταγόνες να πέσουν στο φλιτζάνι. «Για τον πονοκέφαλο, προληπτικά. Και να έχεις όμως, βοηθάει να σου περάσει» είπε προς «Το Βήμα» η γνωστή ηθοποιός, καθώς εγώ προσπαθούσα από κοντά να τη φανταστώ στον αντίποδα ακριβώς, απόμακρη και αυστηρή, στα κατάμαυρα ντυμένη, με ράσο καλόγριας (εσχάτως) και μάλιστα ηγουμένης!
«Ισως επανέλθω στην Ερατώ»
Η ζοφερά γοητευτική Μυρσίνη (των τηλεοπτικών «Αγριων μελισσών») πέρασε στην ιστορία, ενώ η κακοποιημένη Ερατώ, η πρωταγωνίστρια στον θεατρικό μονόλογο «Η πόρνη από πάνω», συμπλήρωσε φέτος έντεκα ολόκληρα χρόνια (2011-2022) αδιάλειπτης παρουσίας. «Πριν από λίγες ημέρες έδωσα την τελευταία μου παράσταση. Νομίζω ότι είναι καλό να ολοκληρώνεται κάτι όταν είναι στο απόγειό του. Υποψιάζομαι όμως ότι δεν έχω ξεμπερδέψει με την Ερατώ, ούτε εκείνη μαζί μου. Η Ερατώ γέμιζε τα θέατρα πολύ πριν εμφανιστεί η Μυρσίνη. Αυτήν τη θαύμασα για διαφορετικούς λόγους, επειδή δεν μοιάζαμε καθόλου… Αλλά πώς κατόρθωνε, με σημεία και τέρατα τριγύρω, να κρατά τον άντρα της αυτή η γυναίκα! Ούτε με την άλλη μοιάζω βεβαίως, αλλά την έχω στην καρδιά επειδή μου άνοιξε νέα ερμηνευτικά μονοπάτια. Ισως επανέλθω στην Ερατώ. Η αποδοχή του κοινού ήταν συγκινητική. Είναι πάντως φοβερό που έρχονταν ακόμη και τριαντάρες για να μου πουν πόσο ταυτίζονται με την περίπτωσή της. Ολα αυτά που συμβαίνουν με τις γυναίκες – η επικαιρότητα της δολοφονικής βίας αλλά και της καταπίεσης, άμεσης και έμμεσης – μου προκαλούν αποτροπιασμό» υπογράμμισε η Κατερίνα Διδασκάλου η οποία, κατά τα λοιπά, από τη στιγμή που αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για τα φιλόδοξα εγχειρήματα της τρέχουσας σεζόν, επέδειξε ακόμη περισσότερη διάθεση, σαρωτική.
Η ηγουμένη Φιλαρέτη
Στo «Μαύρο ρόδο», τη νέα και πολυαναμενόμενη σειρά μυθοπλασίας του MEGA, η ίδια υποδύεται τη Φιλαρέτη, «μια φωτισμένη ύπαρξη», την πνευματική επικεφαλής ενός γυναικείου μοναστηριού όπου εισχωρεί, με τον τρόπο του ασφαλώς, ένας θυελλώδης και παράνομος έρωτας. «Ξέρετε, κάθε ρόλο που υποδύομαι τον χαρτογραφώ. Φτιάχνω ένα βιογραφικό, κανονικότατα, με χαρτί και μολύβι. Εντοπίζω ορισμένα ερμηνευτικά κλειδιά, δικά μου, που δεν φαίνονται αναγκαστικά αλλά συγκροτούν το υπόβαθρο της ανάλυσής μου» έσπευσε να τονίσει. «Η ηγουμένη Φιλαρέτη έχει πυγμή αλλά δεν είναι η «κακιά» (όπως ίσως περιμένουν πολλοί) αυτής της ιστορίας. Αντιθέτως, είναι μια θετική και δίκαιη ηρωίδα. Διότι εξισορροπεί τις καταστάσεις μεταξύ ασκητικού και κοσμικού βίου. Εν μέρει την έχω πλάσει βασισμένη σε μια άλλη, υπαρκτή ηγουμένη, τη Θέκλα, την οποία πρωτογνώρισα το 2016. Φέτος λοιπόν επισκέφθηκα πάλι την Ιερά Μονή Αγίας Ειρήνης στο Ρέθυμνο και αυτή τη φορά έμεινα για κάποιες μέρες με τις καλόγριες».
Η σχέση με τη θρησκεία
Τι ήταν αυτό, μια προσομοίωση μοναστηριακής καθημερινότητας; «Ναι, με φιλοξένησαν, έζησα για λίγο μαζί τους, κοντά τους. Ξυπνούσα στον όρθρο, διάβαζα ψαλμούς και άλλα εκκλησιαστικά κείμενα, έκανα μερικά διακονήματα, ελαφριά, όχι βαριά. Στις κότες δεν πήγα, ας πούμε, αλλά καθάρισα κάμποσα φασολάκια!» εξήγησε ενθουσιασμένη η Κατερίνα Διδασκάλου.
«Μια φορά, μια κοπέλα ασκούμενη η οποία ήθελε να γίνει μοναχή, είπε στην ηγουμένη Θέκλα ότι σκόπευε να σπουδάσει Θεολογία. Η Θέκλα την προέτρεψε να σπουδάσει Φιλολογία «γιατί η Θεολογία είναι βίωμα, δεν είναι επιστήμη». Tης το είπε αυτό για να της δώσει να καταλάβει ότι πρέπει να έχει εφόδια στη ζωή, ακόμη και στην περίπτωση που αποφάσιζε αργότερα να εγκαταλείψει το μοναστήρι. Τέτοιας υφής άνθρωπος είναι και η ηγουμένη Φιλαρέτη» ανέφερε η ηθοποιός.
Και, σαν να παρακολουθούσε τις σκέψεις μου περί θρησκείας και Θεού, συνέχισε. «Θα σας πω τι αναγράφεται στην ταφόπλακα του πατέρα μου. «Παρότι η γνώση περιορίζει τον δογματισμό, διάγω προσευχόμενος, σεβόμενος την παγκόσμια αρμονία και την των πάντων ένωση». O ίδιος το είχε ζητήσει αυτό, χρόνια πολλά προτού πεθάνει. Ο πατέρας μου (υπήρξε δικαστικός και) έψελνε, του άρεσε, αλλά δεν με έσυρε ποτέ στην εκκλησία χωρίς να το θέλω. Ηταν ένας φιλελεύθερος και ανοιχτός άνθρωπος. Στο σπίτι μας έρχονταν και έτρωγαν φτωχοί φοιτητές. Αυτό είναι ο χριστιανισμός στην πράξη. Εν ολίγοις, πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη και έχω μια σχέση με τη θρησκεία αρκούντως σεβαστική. Δεν εκκλησιάζομαι κάθε Κυριακή αλλά ενίοτε, όταν το έχω ανάγκη, μπαίνω μόνη σε κάποιον ναό και επινοώ τις δικές μου προσευχές» συνέχισε η Κατερίνα Διδασκάλου, η οποία είναι και σεσημασμένη λάτρις της ποίησης («με πλουτίζει ως άνθρωπο και ηθοποιό, με κάνει ευτυχισμένη», κάτι που μοιράζεται και μέσα από συχνές απαγγελίες στους επίσημους λογαριασμούς της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης).
«Το χελιδόνι» του Γκιλιέμ Κλούα
Το επόμενο θεατρικό της βήμα είναι το σύγχρονο κείμενο «Το χελιδόνι» του Καταλανού Γκιλιέμ Κλούα (δεν είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει στην Ελλάδα). Ενσαρκώνει την Αμέλια, μια πληγωμένη μητέρα (χήρα, δασκάλα φωνητικής και τραγουδιού, της οποίας ο γιος έπεσε θύμα της τρομοκρατικής επίθεσης στο γκέι μπαρ «Pulse» του Ορλάντο, τον Ιούνιο του 2016). Η Αμέλια καλείται να αναμετρηθεί με τον πένθιμο πόνο και να επαναπροσδιορίσει τα πράγματα όταν συναντιέται με τον Ραμόν, τον σύντροφο του παιδιού της.
«Κάθε θεατρικό έργο είναι για εμένα ζώσα διδασκαλία. Οι άνθρωποι, για να θυμηθώ και το περίφημο ποίημα του Τζον Ντον, δεν είναι απομονωμένα νησιά. Οι άνθρωποι (και οι ηθοποιοί εξυπακούεται) οφείλουμε να είμαστε γέφυρες, κάτι που δεν είναι πάντοτε εύκολο. Το «Χελιδόνι» οργανώνεται γύρω από την έννοια της αγάπης. Τι άλλο; Ομως πρόκειται για μια συγκεκριμένη μορφή της, την αγάπη που, ενώ υπάρχει, δεν εκφράζεται, δεν εξωτερικεύεται. Αυτή μπαίνει στο μικροσκόπιο. Γιατί δεν αγκαλιάζουμε όσους αγαπούμε και γιατί δεν τους το λέμε; Στους συντρόφους μας, στα παιδιά μας, στους φίλους μας; Θέλει κάτι παραπάνω η αγάπη, θέλει ένα υπαρξιακό θάρρος που υπερβαίνει τον εαυτό και τον κόσμο» εκτίμησε.
Και κατέληξε: «Νιώθω τυχερή με τους συνεργάτες που έχω όλα αυτά τα χρόνια. Για την ευγένειά τους. Ευγένεια σε αυτή τη δουλειά σημαίνει να σου επιτρέπουν να εργάζεσαι ελεύθερα και ανθρώπινα. Να μη νιώθεις ότι κάπως αλλιώς σε κοιτάζουν…» και την αποχωρίστηκα με την πεποίθηση ότι δεν είχε πονοκέφαλο.
Η τηλεοπτική σειρά «Μαύρο Ρόδο» θα προβάλλεται από τον Οκτώβριο στο MEGA. Η παράσταση «Το χελιδόνι», σε σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου, κάνει πρεμιέρα επίσης εντός του Οκτωβρίου (Θέατρο Μουσούρη, Πλ. Καρύτση 7). Η Κατερίνα Διδασκάλου συμπρωταγωνιστεί με τον Δημήτρη Τσίκλη.
