Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Εδεσσα, ο 34χρονος συνθέτης σύγχρονης μουσικής Ζήσης Σέγκλιας (https://zesseseglias.com) έχει χαράξει αθόρυβα μια ενδιαφέρουσα πορεία, η οποία ξεπερνά πολύ συχνά τα σύνορα τα χώρας μας. Στις αρχές του περασμένου μήνα παρουσιάστηκε στην πόλη Γκρατς της Αυστρίας από το διακεκριμένο σύνολο Schallfeld Ensemble η παράσταση «Namphaise» (υπεύθυνος για το συνολικό κόνσεπτ ήταν ο ανερχόμενος μαέστρος Λέονχαρντ Γκαρμς), στην οποία έγραψε τη μουσική. Στις 11 Νοεμβρίου παίχθηκε στη Θεσσαλονίκη από το µουσικό σύνολο MusikFabrik που έχει έδρα στην Κολονία ένα καινούργιο κοµµάτι του. Η παρουσίαση αυτή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο ενός διατµηµατικού ευρωπαϊκού πανεπιστημιακού προγράµµατος στο οποίο συµµετέχει και το ΑΠΘ. Η περφόρμανς θα επαναληφθεί σε δύο χρόνια στην Κολονία και στη Χάγη, ενώ στις 6 Δεκεμβρίου θα ερμηνευθεί στη Στέγη από το νεοσύστατο σύνολο TETTIΞ µε έδρα την Αθήνα και καλλιτεχνικό διευθυντή µεταξύ άλλων τον Μιχάλη Παρασκάκη ένα παλαιότερο έργο του με τίτλο «Let the music go down».
Από την εφηβεία
Την ενασχόλησή του με τη μουσική την αποφάσισε στην εφηβεία. «Εκτός από την ωδειακή εκπαίδευση που είχα, άκουγα πολύ κλασική µουσική και από σχετικά µικρή ηλικία άρχισα να πειραµατίζοµαι πάνω σε φόρµες και µουσικό υλικό. Αργότερα στο Τµήµα Μουσικών Σπουδών στο ΑΠΘ ήρθα σε επαφή με πολλά ερεθίσµατα και σιγά-σιγά άρχισα να βαδίζω σ’ έναν δρόµο που διευρύνεται συνέχεια. Σε αυτή τη φάση το ενδιαφέρον µου επικεντρώνεται στο µουσικό θέατρο και στη σχέση της φωνής µε τον λόγο και τις διάφορες εκφάνσεις που µπορεί να πάρει µέσα από τη µουσική». Τον ενοχλεί το ότι η μουσική του αφορά εκ των πραγμάτων ευάριθμο κοινό; «Σαφέστατα αυτός ο δρόµος είναι δύσκολος και πολλές στιγµές αναρωτιέµαι αν µε οδηγεί κάπου, καθώς η εσωτερική ικανοποίηση και η όποια εξωτερική αναγνώριση ούτε πολύ συχνά έρχονται ούτε αντικατοπτρίζονται στην καθηµερινότητά µου, αλλά, τέλος πάντων, όταν ασχολείσαι µε την τέχνη πρέπει να έχεις αποδεχθεί τέτοιες καταστάσεις και να προχωράς».
Ο ρόλος της τεχνολογίας
Τι θεωρεί πιο ενδιαφέρον στην εξέλιξη της σύγχρονης μουσικής; «Νοµίζω ότι µετά την τροµερή έξαρση τη δεκαετία του 1960 η σύγχρονη µουσική ιδρυµατοποιήθηκε και, παρ’ όλο που αυτό επέφερε µια σχετική οµογενοποίηση, από την άλλη την οδήγησε σε µια σχεδόν αυτιστική εσωστρέφεια. Πλέον πιστεύω ότι η κατάσταση αυτή αργά αλλά σταθερά αλλάζει, κυρίως µε το άνοιγµα αυτής της µουσικής προς άλλα είδη αλλά και άλλα µέσα. Η τεχνολογία επίσης παίζει καταλυτικό ρόλο σε αυτό, και είµαι σίγουρος ότι πολύ σύντοµα θα δούµε πολύ καινούργια πράγµατα. Ισως το πιο ενδιαφέρον να έχει να κάνει µε συστήµατα τεχνητής νοηµοσύνης. Γενικότερα θεωρώ ότι η τεράστια διάχυση πληροφορίας δίνει τη δυνατότητα τόσο στους συνθέτες όσο και στο ακροατήριο να κινηθούν µε µεγάλη ελευθερία. Οχι ότι αυτό είναι εύκολο, αλλά είναι κάτι που δεν υπήρχε – τουλάχιστον σε τέτοιον βαθµό – στο παρελθόν». Ο φέρελπις δημιουργός αντλεί έμπνευση «από τους µουσικούς µε τους οποίους δουλεύει, από τον ίδιο τον ήχο, από τον ανθρώπινο λόγο, από την ανθρώπινη φωνή, από την ανθρώπινη φύση, από την τέχνη που την υπερβαίνει», ενώ το πιο ωραίο μουσικό κομμάτι που έχει ακούσει τελευταία «δεν είναι ακριβώς µουσικό κοµµάτι αλλά η ερµηνεία της Εβελιν Ασουάντ στο «Περιµένοντας τον Γκοντό» που ανέβηκε από την ομάδα Σημείο Μηδέν. Ο τρόπος που προσέγγισε φωνητικά αλλά και σωµατικά το κείµενο είναι πολύ κοντά στον τρόπο που δουλεύω κι εγώ στο µουσικό θέατρο αυτόν τον καιρό».
